Τον κόσμο χθες πριν τον εγκαταλείψουν οι δυνάμεις του από την ολομέτωπη επίθεση που δέχτηκε με κάθε λογής χημικών, και το ανελέητο κυνηγητό από το Σύνταγμα μέχρι τα στενά της Πλάκας και τα Προπύλαια, τον εγκατέλειψαν πρώτοι και καλύτεροι οι “πολιτικοί” που τιμά με την ψήφο του και τους στέλνει στην βουλή να τον εκπροσωπήσουν… Και δεν αναφέρομαι στην κυβερνητική “πλειοψηφία” που ήταν δεδομένη η στάση της, αλλά σ’ αυτήν την δόλια αντιπολίτευση, δεξιά και αριστερή, που για μια ακόμα φορά αποδείχθηκε κατώτερη των περιστάσεων..
Γιατί η θέση των ηγεσιών τους και των βουλευτών τους έπρεπε να είναι εκεί έξω στο πλευρό του λαού, σε ένα νέο ανένδοτο κι όχι μέσα σε ένα κοινοβούλιο προσχηματικό που δεν εκπροσωπεί πια τίποτα και κανέναν. Επέλεξαν οι κομματάρχες της αντιπολίτευσης να πάνε κι αυτοί κόντρα στο λαϊκό αίσθημα νομιμοποιώντας εμμέσως με την παρουσία τους μιαν αντισυνταγματική διαδικασία και την έκπτωτη πλειοψηφία των αδίστακτων γκαουλαϊτερ που τελικά υπερίσχυσε..
Για φαντασθείτε τις ηγεσίες των κομμάτων να έμπαιναν μπροστάρηδες σε μια λαοθάλασσα που θα πλημμύριζε το Σύνταγμα. Όλοι μαζί με την Αλέκα, τον Αλέξη τον Αντώνη γιατί όχι, όλοι χωράνε στον αγώνα… Μαζί με προσωπικότητες που μπορούν ακόμα να εμπνεύσουν όπως ο Γλέζος ή ο Μίκης
.
Αν υπήρχε περίπτωση να επιτευχθεί μια τέτοια πανελλήνια, παλαϊκή συστράτευση δεν θα τολμούσε το Μπατσοκράτος του Πασόκ να σηκώσει χέρι… Και φανταστείτε σε πλήρη αντίθεση την αντίστοιχη εικόνα που θα εκτυλισσόταν μέσα στην βουλή με μόνους τους 155 θλιβερούς του Γιωργάκη… Δεν θα τολμούσαν κάν να αρχίσουν την διαδικασία της ψηφοφορίας… Θα κατέρρεαν έρημοι, βαριοί και μόνοι… Σήμερα το καθεστώς Πασοκ θα ήταν παρελθόν….
Άντ’ αυτού όμως τι είχαμε; Μια αντιπολίτευση που μας έδωσε μια απ’ τα ίδια, προτιμώντας την σκιαμαχία πίσω από τα έδρανα της βουλής παρά έναν πραγματικά αδέσμευτο αγώνα, χωρίς μικροσυναλλαγές και υποσημειώσεις, που θα τράνταζε το υπάρχον σύστημα και πιθανόν θα το οδηγούσε στα όρια του. Επέλεξαν άπαντες να περιφρουρήσουν το χωραφάκι τους έστω κι αν βαίνει συρικνούμενο, παρά να μοιρασθούν την ελπίδα της ανατροπής και της νίκης (αλλά και του αγνώστου) δίπλα στο ανένταχτο πλήθος. Χάθηκε έτσι μια ιστορικής σημασίας ευκαιρία για μια ανατροπή πρωτόφαντη που θα έβαζε μια τελεία επιτέλους, σ’ αυτήν την αενάως σερνόμενη μεταπολίτευση.
Η χθεσινή μέρα αφήνει μια πίκρα, γιατί τώρα που ξανασκέφτομαι ορισμένες στιγμές από τις σκηνές που εκτυλίχθηκαν στα σκαλιά της πλατείας Συντάγματος, νιώθω ότι ο αγώνας ήταν άνισος απ’ την αρχή. Ο λαός που ήταν εκεί, νέοι, μεσήλικες και ηλικιωμένοι, άνδρες γυναίκες μοιρασμένοι, θέτοντας την σωματική τους ακεραιότητα σε κίνδυνο, απαίτησαν αυτό που η αντίληψη τους για το τι είναι δίκαιο, τι είναι αληθινό, τι είναι πατριωτικό τους υπαγόρευσε και συνεχίζει να τους υπαγορεύει…
Αλλά ο κόσμος αυτός στάθηκε αντιμέτωπος με υπέρτερες δυνάμεις και δεν αναφέρομαι μόνο στην ισχύ της βίας των μονάδων καταστολής αλλά και στην ανομολόγητη πεποίθηση που προδίδει η χλιαρή αντίδραση όλων όσων απαρτίζουν το θλιβερό πολιτικό σκηνικό της χώρας, απ’ την δεξιά μέχρι την αριστερά, ότι η χθεσινή κατάληξη ήταν αναπόφευκτη και εν τέλει επιθυμητή για να συνεχίσει το σύστημα να τσουλάει στις γνωστές ράγες χωρίς απρόβλεπτους κραδασμούς.. Δεν ήταν οι πρωτοβουλίες της κυβέρνησης που έγειραν την πλάστιγγα υπέρ των επιλογών της, αλλά η στάση της αντιπολίτευσης που προκατέβαλε το αποτέλεσμα. Όλοι δούλεψαν για τους εαυτούς τους δίνοντας ακόμα μια απελπισμένη παράταση ζωής σ’ αυτό που χρόνια τώρα είναι συμμέτοχοι…
(Και τώρα που το σκέφτομαι που ήταν η ΑΔΕΔΥ χθές ;;; Ο Γιαννάκης της ΓΣΕΕ και οι λοιποί εργατομπαμπάδες, τους είδε κανείς ;;; Γιατί το ΠΑΜΕ πέταξε για άλλη μια φορά την ασπίδα και αποτραβήχτηκε στο ησυχαστήριο της Ομόνοιας;;; Που ήταν το φοιτητικό κίνημα χθες, πλην ολίγων εξαιρέσεων… Αυτή η ΔαΠ που είναι πρώτη στις σφαλιάρες στις εκλογές και στα πάρτι της Μυκόνου, γιατί δεν βγήκε να στηρίξει έστω αυτό το κολοβό “όχι” του Αντωνάκη;;;
Κάποιοι κράτησαν τα μαντριά ερμητικά κλειστά χθες και τα πρόβατα δεν βγήκαν…
Κι αυτό προσδίδει μεγαλύτερη λάμψη στον αγώνα αυτών που άκουσαν απλώς την συνείδησή τους σαν Έλληνες πολίτες και βγήκαν αυτό το διήμερο στο Σύνταγμα και στα ηρωικά μπλόκα γύρω απ’ αυτό. Ο αγώνας τους σαν μια συνολική έκφραση αγωνίας για τα μελλούμενα παραμένει ανένταχτος, καθαρός και πιο προωθημένος από οποιαδήποτε πρόταση πολιτικής έχουμε ακούσει από τα κόμματα της βουλής εδώ και ενάμισι χρόνο. Πείτε μου ένα κόμμα της σημερινής βουλής ή έναν αρχηγό από τους γνωστούς Αντωνάκη, Αλέκα, Αλέξη κλπ. που μπορεί να εμφυσήσει τέτοιο αίσθημα αυταπάρνησης και αποστολής στους ψηφοφόρους του, σαν αυτό που διαπερνά σαν ηλεκτρισμός τον κόσμο της Πλατείας Συντάγματος εδώ και σαράντα μέρες και τους ενώνει σε μια κοινή συνείδηση.
Και αυτό τους ενοχλεί όλους!!! πράσινους, βένετους και κόκκινους… Νιώθουν οτι απειλούνται, ότι το ένστικτο αυτοσυντήρησης της κοινωνίας τους έχει προσπεράσει και ψάχνει για εναλλακτικές λύσεις, έξω από τα νενομισμένα, για αυτό μας παρέδωσαν στα ΜΑΤ προς σωφρονισμό, ενώ τα κουκιά είχαν ήδη μετρηθεί…
Τα κομματικά / συνδικαλιστικά κατεστημένα τους δεν αρέσκονται να βλέπουν τον λαό να παίρνει πρωτοβουλίες ερήμην τους και υπ’ αυτή την έννοια με τις συνειδητές τους παραλείψεις μπορούν να αποδειχθούν εξίσου επικίνδυνα και συνένοχα για τις μελλοντικές εξελίξεις στην χώρα μας, όσο και η τωρινή δράκα που καμώνεται ότι κυβερνά.
Σαν όλα τα κέντρα εξουσίας, είναι αδηφάγα, δεν ξέρουν και δεν θέλουν να μοιράζονται…
Μας το επιβεβαίωσαν χθες πανηγυρικά….
Είμαστε μόνοι….
πηγη
sxoliastesxwrissynora
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου