Μια ερωτική ιστορία... Απ' το προξενιό στο διαζύγιο!
Ο ελληνικός λαός θυμίζει μια γυναίκα που παντρεύτηκε πολύ μικρή, πριν καν γνωρίσει τη ζωή καλά-καλά.
Παντρεύτηκε τον άντρα που της δώσανε με συνοικέσιο.
Πίστεψε παρόλα αυτά πως με τα χρόνια θα αγαπηθούν.
Έτσι κι αλλιώς στο ίδιο σπίτι θα ζούσαν, άρα το ίδιο, πίστευε, θα το πονούσαν.
Ο άντρας της έριχνε μερικές σφαλιάρες, αλλά αυτή στην αρχή επέμεινε διότι πίστευε ότι αυτό ήταν παροδικό.
Οι σφαλιάρες συνεχίζονταν, οπότε η γυναίκα γκρίνιαζε, μιξόκλαιγε, απειλούσε καμιά φορά ότι θα πάει στη μαμά της, αλλά ποτέ δεν έφευγε, διότι με το που γκρίνιαζε λίγο παραπάνω, της έδινε ο άντρας ένα χάδι, ένα φιλί και... ξεχνιούνταν όλα.
Και κυρίως: της υποσχόταν κάθε φορά ότι όλα θα αλλάξουν!
Η γυναίκα αυτή, αφελής όντας, είχε πειστεί ότι "έτσι γίνεται"!
Και εδώ που τα λέμε ψιλοβολευόταν κιόλας αφού ο κουβαλητής της όλο και κάποιο δώρο της έφερνε καμιά φορά για να ξεχνιούνται όλα.
Όταν καμιά φορά οι γειτόνισσες της λέγανε "μα πού θα πάει αυτή η κατάσταση;", αυτή υποστήριζε μέχρι... θανάτου τον άντρα της, ο οποίος είχε ναι μεν τα αρνητικά του , αλλά ήταν σίγουρη πως στο βάθος την αγαπούσε.
Ο κουβαλητής λοιπόν, όλο και λιγότερα κουβαλούσε με τον καιρό!
Στις τσέπες του βρίσκονταν αποδέιξεις από καζίνο και μπουζούκια, όπου έτρωγε το μηνιάτικο με αδιευκρίνιστες παρέες.
Του γκρίνιαζε, του έκανε σκηνές, αλλά ποτέ δεν έφευγε από το σπίτι. Πάντα ευκολόπιστη άκουγε με προσοχή ότι ο άντρας της είχε πάει με τα φιλαράκια του από το στρατό και ήπιαν ένα... ποτηράκι παραπάνω!
Σιγά-σιγά άρχιζε να βρίσκει σημειώματα, σημάδια από κραγιόν και καταλάβαινε ότι ο άντρας της άλλού τρώει και πίνει κι αλλού... πάει και το δίνει!
Τότε τσαντίστηκε πολύ! Αλλά και πάλι αρκούσαν δυο-τρεις υποσχέσεις ότι δε συμβαίνει τίποτα και οι μαρτυρίες δυο-τριών (φίλων του εννοείται) ότι όλα βαίνουν καλώς και ότι όλα αυτά είναι υπερβολές!
Ψύλλοι στα αυτιά της γυναίκας μπήκανε κι αυτή άρχισε την... αποχή από τα συζυγικά καθήκοντα!
Αλλά ακόμη κι έτσι ο άντρας μια χαρά βολευόταν,, αφού και στο σπίτι της έμενε (απ όπου θα μπορούσε να τον διώξει) και το τσάμπα φαγοπότι του το είχε και τίποτα δεν τον εμπόδιζε να πηγαίνει να βολεύει άλλες και μάλιστα να της λέει με θράσος ότι "Αφού εσύ μου κάνεις αποχή, εγώ μπορώ να κάνω ό,τι νομίζω"!
΄Ωσπου κάποια μέρα φτάσανε στα χέρια της τα βίντεο της συνεύρεσης του άντρα της με άλλες και έγινε έξαλλη!
Πριν ακόμη συνέλθει απ το σοκ, της κουβαλάει στο σπίτι μια πολύ καπάτσα γυναίκα για οικιακή βοηθό (Τρόικα τη λέγανε...), η οποία θα ρυθμίζει τα πάντα μες στο σπίτι και θα κάνει και το κουμάντο στα καθημερινά έξοδα γιατί αυτή είναι "ακαμάτα" και ξοδεύει πολύ!
Το ότι αυτός έτρωγε τα λεφτά στα καζίνο και στα μπουζούκια δεν πείραξε κανέναν φυσικά. Ούτε βέβαια το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος των εξόδων της γυναίκας πήγαινε στις καθημερινές ανάγκες του σπιτιού. Και για να είμαστε ειλικρινείς, πού και πού έκανε κι αυτή μερικές άχρηστες σπατάλες, να πάρει κανένα κόσμημα ή κανένα φορεματάκι μπας και την προσέξει λιγάκι και ο σύζυγος...
Η οικιακή βοηθός λοιπόν άρχιζε να κόβει από τα βασικά έξοδα του σπιτιού.
Και φυσικά έκοψε στην αρχή τα έξοδα για φορέματα, κοσμήματα κλπ. (Μνημόνιο 1?)
Γκρίνιαξε πολύ η γυναίκα, αλλά ο άντρας της την έπεισε ότι δε γίνεται αλλιώς, ότι είναι μονόδρομος... Κι αυτή έκατσε για λίγο στα αυγά της!
Τα λεφτά που ξοδεύονταν για καζίνο, μπουζούκια,στοίχημα κλπ φυσικά ανέγγιχτα.
Και πριν προλάβει η γυναίκα να συνέλθει από το προηγούμενο σοκ, έρχεται νέα απόφαση (μεσοπρόθεσμο?) της οικιακής βοηθού ότι και με αυτά που κόπηκαν δε βγαίνουν και πάλι τα οικονομικά και θα χρειαστεί να κόψουν και από τα καθημερινά ψώνια του σπιτιού!
Η γυναίκα αντέδρασε και ρώτησε "και τι θα τρώμε;"
Η οικιακή βοηθός αδιαφόρησε και είπε "βρείτε τα".
Ο άντρας της έδειξε κατανόηση μεν , αλλά της είπε "πρέπει να συνηθίσεις έτσι"!
Η γυναίκα τώρα πια αποφασισμένη, φωνάζει ότι τόσα χρόνια ανέχτηκε τα πάντα, ανέχτηκε το ότι την είχε φτυσμένη, ότι ξόδευε τα λεφτά τους όπου του ερχότανε, ότι κάθε φορά της υποσχόταν ότι όλα θα αλλάξουν και δεν άλλαζε τίποτα, παρά μόνο προς το χειρότερο, ότι ανέχθηκε τις ερωμένες του, ότι ανέχθηκε τα πάντα, αλλά ότι δε θα ανεχτεί να βάλει σε κίνδυνο και την επιβίωσή της, με το να της στερεί τη δυνατότητα να αγοράζει τα βασικά!
Αυτός όμως τώρα πια είναι τόσο αποφασισμένος που δε τη χαιδεύει πια για να την πείσει, παρά μόνο τ χτυπάει αλύπητα μέχρι να υποταχθεί στη "νόμιμη εξουσία του συζύγου" της και στην αναγκαιότητα των όσων λέει. (Σύνταγμα, Κερατέα κλπ.)
Αλλιώς της λεέι να φύγει από το σπίτι!
Από πού να φύγει όμως; Από το σπίτι της;
Και γι αυτό έχει φροντίσει όμως ο σύζυγος!
Το σπίτι, αν και είχε αποκτηθεί πριν το γάμο, ανήκει και στους δύο, διότι όταν ακόμη τα πήγαιναν καλά ο άντρας είχε φροντίσει να αποσπάσει την υπογραφή της γυναίκας του που τον έκανε πληρεξούσιο και διαχειριστή της περιουσίας!
Έτσι το έγραψε μόνος του το μισό στον εαυτό του!
Και τώρα το σπίτι που έγραψε στον εαυτό του, με παραπλάνηση, τώρα το πουλάει όσο-όσο σε κάποιους φίλους της οικιακής βοηθού!
Και τώρα, έστω και αργά, η γυναίκα (ελληνικός λαός) ζητά διαζύγιο από το δυνάστη σύζυγο (κυβερνήσεις) και του λέει "έξω απ το σπίτι"! Έξω όμως από πού; Από το σπίτι του; Τώρα απειλεί να υποθηκεύσει το σπίτι "τους" διότι έχει δημουργήσει χρέη προς τα καζίνο και τις λέσχες (αγορές, ομόλογα, χρηματιστήριο)!
Κι από πάνω προσπαθεί να την πείσει ότι... "τα φάγανε μαζί"!
Και φυσικά τη ρωτάει κι αυτός "τώρα το θυμήθηκες;" Τόσα χρόνια που τα έκανα όλα αυτά έκανες το κορόιδο!
Η γυναίκα μετά από τόσα χρόνια αδράνειας αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια της! Ίσως και να είναι αργά. Ίσως πάλι ποτέ δεν είναι αργά!
Πάντως το δικαιούται... δε νομίζετε;
Έχει το ελαφρυντικό της άγνοιας. Ή έστω... της μισής γνώσης!
Φταίει η γυναίκα τόσο για να την ενοχοποιούμε μια ζωή επειδή δεν αντέδρασε νωρίς;
Φταίει εξίσου με το σύζυγο;
Φταίει τόσο που χρειαζόταν να έρθει αυτή η ξένη οικιακή βοηθός για να... βάκει σε τάξη τα οικονομικά του σπιτιού; Τα βάζει σε τάξη καλύτερα τώρα;
Θα ευχαριστηθούμε; Θα ικανοποιήσουμε τη χαιρεκακία μας αν δούμε τη γυναίκα (ελληνικός λαός) να ζητιανεύει στους πέντε δρόμους γιατί της πήραν το σπίτι (τη χώρα) με βρώμικες μεθόδους ο σύζυγος (κυβερνήσεις) και η οικιακή βοηθός (τρόικα);
Αξίζει κι αυτή η γυναίκα μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή;
Εξάλλου η αναμάρτητη (άλλη γυναίκα-άλλος λαός) πρώτη τον λίθον βαλλέτω!
Ποιο θα έπρεπε να είναι το τέλος σ αυτήν την ιστορία που να μας ικανοποιεί;
Ποιος πρέπει να μπει στη φυλακή;
Ποιος να διωχθεί απ το σπίτι με τις κλωτσιές;
Και ποιος δικαιούται να κάνει μια καινούρια αρχή;
http://toixo-toixo.blogspot.com/2011/06/blog-post_22.html
Κανόνας είναι 1) Nα τηρούμε χρονική απόσταση τουλάχιστον 2-3 ωρών, από την προηγούμενη ανάρτηση και 2) να μην βάζουμε αναρτήσεις που αφορούν, διαφημίσεις κομμάτων, ύβρεις, ρατσισμό και προσωπικές αντιπαραθέσεις...αυτές θα κατεβαίνουν αυτόματα!
Ο ελληνικός λαός θυμίζει μια γυναίκα που παντρεύτηκε πολύ μικρή, πριν καν γνωρίσει τη ζωή καλά-καλά.
Παντρεύτηκε τον άντρα που της δώσανε με συνοικέσιο.
Πίστεψε παρόλα αυτά πως με τα χρόνια θα αγαπηθούν.
Έτσι κι αλλιώς στο ίδιο σπίτι θα ζούσαν, άρα το ίδιο, πίστευε, θα το πονούσαν.
Ο άντρας της έριχνε μερικές σφαλιάρες, αλλά αυτή στην αρχή επέμεινε διότι πίστευε ότι αυτό ήταν παροδικό.
Οι σφαλιάρες συνεχίζονταν, οπότε η γυναίκα γκρίνιαζε, μιξόκλαιγε, απειλούσε καμιά φορά ότι θα πάει στη μαμά της, αλλά ποτέ δεν έφευγε, διότι με το που γκρίνιαζε λίγο παραπάνω, της έδινε ο άντρας ένα χάδι, ένα φιλί και... ξεχνιούνταν όλα.
Και κυρίως: της υποσχόταν κάθε φορά ότι όλα θα αλλάξουν!
Η γυναίκα αυτή, αφελής όντας, είχε πειστεί ότι "έτσι γίνεται"!
Και εδώ που τα λέμε ψιλοβολευόταν κιόλας αφού ο κουβαλητής της όλο και κάποιο δώρο της έφερνε καμιά φορά για να ξεχνιούνται όλα.
Όταν καμιά φορά οι γειτόνισσες της λέγανε "μα πού θα πάει αυτή η κατάσταση;", αυτή υποστήριζε μέχρι... θανάτου τον άντρα της, ο οποίος είχε ναι μεν τα αρνητικά του , αλλά ήταν σίγουρη πως στο βάθος την αγαπούσε.
Ο κουβαλητής λοιπόν, όλο και λιγότερα κουβαλούσε με τον καιρό!
Στις τσέπες του βρίσκονταν αποδέιξεις από καζίνο και μπουζούκια, όπου έτρωγε το μηνιάτικο με αδιευκρίνιστες παρέες.
Του γκρίνιαζε, του έκανε σκηνές, αλλά ποτέ δεν έφευγε από το σπίτι. Πάντα ευκολόπιστη άκουγε με προσοχή ότι ο άντρας της είχε πάει με τα φιλαράκια του από το στρατό και ήπιαν ένα... ποτηράκι παραπάνω!
Σιγά-σιγά άρχιζε να βρίσκει σημειώματα, σημάδια από κραγιόν και καταλάβαινε ότι ο άντρας της άλλού τρώει και πίνει κι αλλού... πάει και το δίνει!
Τότε τσαντίστηκε πολύ! Αλλά και πάλι αρκούσαν δυο-τρεις υποσχέσεις ότι δε συμβαίνει τίποτα και οι μαρτυρίες δυο-τριών (φίλων του εννοείται) ότι όλα βαίνουν καλώς και ότι όλα αυτά είναι υπερβολές!
Ψύλλοι στα αυτιά της γυναίκας μπήκανε κι αυτή άρχισε την... αποχή από τα συζυγικά καθήκοντα!
Αλλά ακόμη κι έτσι ο άντρας μια χαρά βολευόταν,, αφού και στο σπίτι της έμενε (απ όπου θα μπορούσε να τον διώξει) και το τσάμπα φαγοπότι του το είχε και τίποτα δεν τον εμπόδιζε να πηγαίνει να βολεύει άλλες και μάλιστα να της λέει με θράσος ότι "Αφού εσύ μου κάνεις αποχή, εγώ μπορώ να κάνω ό,τι νομίζω"!
΄Ωσπου κάποια μέρα φτάσανε στα χέρια της τα βίντεο της συνεύρεσης του άντρα της με άλλες και έγινε έξαλλη!
Πριν ακόμη συνέλθει απ το σοκ, της κουβαλάει στο σπίτι μια πολύ καπάτσα γυναίκα για οικιακή βοηθό (Τρόικα τη λέγανε...), η οποία θα ρυθμίζει τα πάντα μες στο σπίτι και θα κάνει και το κουμάντο στα καθημερινά έξοδα γιατί αυτή είναι "ακαμάτα" και ξοδεύει πολύ!
Το ότι αυτός έτρωγε τα λεφτά στα καζίνο και στα μπουζούκια δεν πείραξε κανέναν φυσικά. Ούτε βέβαια το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος των εξόδων της γυναίκας πήγαινε στις καθημερινές ανάγκες του σπιτιού. Και για να είμαστε ειλικρινείς, πού και πού έκανε κι αυτή μερικές άχρηστες σπατάλες, να πάρει κανένα κόσμημα ή κανένα φορεματάκι μπας και την προσέξει λιγάκι και ο σύζυγος...
Η οικιακή βοηθός λοιπόν άρχιζε να κόβει από τα βασικά έξοδα του σπιτιού.
Και φυσικά έκοψε στην αρχή τα έξοδα για φορέματα, κοσμήματα κλπ. (Μνημόνιο 1?)
Γκρίνιαξε πολύ η γυναίκα, αλλά ο άντρας της την έπεισε ότι δε γίνεται αλλιώς, ότι είναι μονόδρομος... Κι αυτή έκατσε για λίγο στα αυγά της!
Τα λεφτά που ξοδεύονταν για καζίνο, μπουζούκια,στοίχημα κλπ φυσικά ανέγγιχτα.
Και πριν προλάβει η γυναίκα να συνέλθει από το προηγούμενο σοκ, έρχεται νέα απόφαση (μεσοπρόθεσμο?) της οικιακής βοηθού ότι και με αυτά που κόπηκαν δε βγαίνουν και πάλι τα οικονομικά και θα χρειαστεί να κόψουν και από τα καθημερινά ψώνια του σπιτιού!
Η γυναίκα αντέδρασε και ρώτησε "και τι θα τρώμε;"
Η οικιακή βοηθός αδιαφόρησε και είπε "βρείτε τα".
Ο άντρας της έδειξε κατανόηση μεν , αλλά της είπε "πρέπει να συνηθίσεις έτσι"!
Η γυναίκα τώρα πια αποφασισμένη, φωνάζει ότι τόσα χρόνια ανέχτηκε τα πάντα, ανέχτηκε το ότι την είχε φτυσμένη, ότι ξόδευε τα λεφτά τους όπου του ερχότανε, ότι κάθε φορά της υποσχόταν ότι όλα θα αλλάξουν και δεν άλλαζε τίποτα, παρά μόνο προς το χειρότερο, ότι ανέχθηκε τις ερωμένες του, ότι ανέχθηκε τα πάντα, αλλά ότι δε θα ανεχτεί να βάλει σε κίνδυνο και την επιβίωσή της, με το να της στερεί τη δυνατότητα να αγοράζει τα βασικά!
Αυτός όμως τώρα πια είναι τόσο αποφασισμένος που δε τη χαιδεύει πια για να την πείσει, παρά μόνο τ χτυπάει αλύπητα μέχρι να υποταχθεί στη "νόμιμη εξουσία του συζύγου" της και στην αναγκαιότητα των όσων λέει. (Σύνταγμα, Κερατέα κλπ.)
Αλλιώς της λεέι να φύγει από το σπίτι!
Από πού να φύγει όμως; Από το σπίτι της;
Και γι αυτό έχει φροντίσει όμως ο σύζυγος!
Το σπίτι, αν και είχε αποκτηθεί πριν το γάμο, ανήκει και στους δύο, διότι όταν ακόμη τα πήγαιναν καλά ο άντρας είχε φροντίσει να αποσπάσει την υπογραφή της γυναίκας του που τον έκανε πληρεξούσιο και διαχειριστή της περιουσίας!
Έτσι το έγραψε μόνος του το μισό στον εαυτό του!
Και τώρα το σπίτι που έγραψε στον εαυτό του, με παραπλάνηση, τώρα το πουλάει όσο-όσο σε κάποιους φίλους της οικιακής βοηθού!
Και τώρα, έστω και αργά, η γυναίκα (ελληνικός λαός) ζητά διαζύγιο από το δυνάστη σύζυγο (κυβερνήσεις) και του λέει "έξω απ το σπίτι"! Έξω όμως από πού; Από το σπίτι του; Τώρα απειλεί να υποθηκεύσει το σπίτι "τους" διότι έχει δημουργήσει χρέη προς τα καζίνο και τις λέσχες (αγορές, ομόλογα, χρηματιστήριο)!
Κι από πάνω προσπαθεί να την πείσει ότι... "τα φάγανε μαζί"!
Και φυσικά τη ρωτάει κι αυτός "τώρα το θυμήθηκες;" Τόσα χρόνια που τα έκανα όλα αυτά έκανες το κορόιδο!
Η γυναίκα μετά από τόσα χρόνια αδράνειας αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια της! Ίσως και να είναι αργά. Ίσως πάλι ποτέ δεν είναι αργά!
Πάντως το δικαιούται... δε νομίζετε;
Έχει το ελαφρυντικό της άγνοιας. Ή έστω... της μισής γνώσης!
Φταίει η γυναίκα τόσο για να την ενοχοποιούμε μια ζωή επειδή δεν αντέδρασε νωρίς;
Φταίει εξίσου με το σύζυγο;
Φταίει τόσο που χρειαζόταν να έρθει αυτή η ξένη οικιακή βοηθός για να... βάκει σε τάξη τα οικονομικά του σπιτιού; Τα βάζει σε τάξη καλύτερα τώρα;
Θα ευχαριστηθούμε; Θα ικανοποιήσουμε τη χαιρεκακία μας αν δούμε τη γυναίκα (ελληνικός λαός) να ζητιανεύει στους πέντε δρόμους γιατί της πήραν το σπίτι (τη χώρα) με βρώμικες μεθόδους ο σύζυγος (κυβερνήσεις) και η οικιακή βοηθός (τρόικα);
Αξίζει κι αυτή η γυναίκα μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή;
Εξάλλου η αναμάρτητη (άλλη γυναίκα-άλλος λαός) πρώτη τον λίθον βαλλέτω!
Ποιο θα έπρεπε να είναι το τέλος σ αυτήν την ιστορία που να μας ικανοποιεί;
Ποιος πρέπει να μπει στη φυλακή;
Ποιος να διωχθεί απ το σπίτι με τις κλωτσιές;
Και ποιος δικαιούται να κάνει μια καινούρια αρχή;
http://toixo-toixo.blogspot.com/2011/06/blog-post_22.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου