Το…δείγμα

Του Θανάση Νικολαΐδη

(“Φίλος μεν Πλάτων, φιλτέρα δε η αλήθεια”)

ΧΤΥΠΗΣΕ με ρόπαλο τον Γρ. Λαμπράκη ο Εμμανουηλίδης και ο Γκοτζαμάνης πάτησε γκάζι. Έτσι δρούσαν τα «παλικάρια» πριν από μισό αιώνα, έτσι κάνουν και σήμερα. Δεν ήταν στημένη η επίθεση κατά του κ. Χατζηδάκη-ήταν μια παρόρμηση της στιγμής. Από σωρευμένο μίσος κατά πολιτικών, που εκφράστηκε «τυφλά» κατά του ανυπεράσπιστου βουλευτή και τ. υπουργού.

ΣΥΜΠΥΚΝΩΜΕΝΗ στους «τρεις» η…παλικαριά, χτυπάει και το βάζει στα πόδια. Κρύβεται και τη βγάζουν με την απόχη. Ο 68/χρονος συνταξιούχος του ΟΤΕ βολτάρει στο πάρκο, μπαινοβγαίνει στο σπίτι του, χαιρετάει τους γειτόνους, πάει στην εκκλησιά κι είναι ένας «τέλειος» δειλός της εποχής μας. Με το φιλότιμο κουλουριασμένο στο πίσω του μυαλού του. Με την κοινωνία να περιμένει την αυθόρμητη παράδοσή του, σαν ελάχιστο (και καθυστερημένο) δείγμα κρίσης της συνείδησής του.

ΔΕΝ είναι αυτοσκοπός η κριτική μας στον παραπάνω. Ούτε τον ρόλο του αυθόρμητου (και όψιμου) υπερασπιστή του κ. Χατζηδάκη ζηλώσαμε. Ο δράστης είναι το «δείγμα», ο περίγυρος είναι το σκηνικό, το «τείχος της σιωπής» η άμυνα που μας ενοχλεί αφάνταστα κι όλα μαζί συνιστούν μπουκέτο με…γαϊδουράγκαθα. Αποπνέουν την «μυρωδιά» τους σε μπουκωμένες μύτες με ψήγματα «πολιτισμού» των ημερών μας, πιστοποιούν τη νοοτροπία του δειλού που δανείστηκε τη φάτσα του γενναίου για μια βολική στιγμή και «προσυπογράφουν» την πρακτική του «ρίχνω την πετριά και εξαφανίζομαι». Κι αν διευρύνουμε τη ματιά μας και στον περίγυρο των τραμπούκων, θα δούμε ανάγλυφη και τη νοοτροπία των «μαρτύρων». Τους είδαν οι «πέριξ» και δεν μαρτύρησαν. Μπορεί και να τους γνώριζαν και καμώθηκαν πως δεν τους ξέρουν. Δεν έχουν σημασία τα πρόσωπα-το φαινόμενο μας απασχολεί. Η πρακτική της εξαφάνισης και απόκρυψης και, βέβαια, η σύγχυση περί καταγγελίας και καρφώματος.

ΟΤΑΝ, λοιπόν, το «λαθραίο» ξεκινάει απ’ τη βάση, προχωράει στον κορμό, φτάνει στην κορυφή κι είναι φυσικό. Γιατί να τρίβεις τα μάτια για το «σύνολο», όταν τα «επί μέρους» είναι σάπια και ακατάλληλα; Και, βέβαια, πού κρύφτηκε το ελληνικό φιλότιμο και δεν το βλέπουμε διάχυτο στην ιδιωτική και δημόσια ζωή;

ΑΣ ξαναπάμε στους τρεις τραμπούκους με το «βαρύ χέρι», την ανασηκωμένη κουκούλα και την τρεμούλα τους μην αποκαλυφθούν. Μια δίκαιη και βαριά τιμωρία θα’ ταν το φρένο για παρόμοια δράση και «δείγμα» πως η Δικαιοσύνη μεριμνά και «δεν ξεχνά».