ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Μάχες, αστυνόμευση και… υποσχέσεις

Του Θανάση Νικολαΐδη

(“Φίλος μεν Πλάτων, φιλτέρα δε η αλήθεια”)

Η Αθήνα πεδίο μάχης, ντόπιοι και «εισαγόμενοι» σαν δυο στρατοί και ακροδεξιοί να μάχονται (με τα καδρόνια) για την… τιμή της Ελλάδας. Με την Αστυνομία βουτηγμένη στα προβλήματά της και στις διεκδικήσεις των συνδικαλιστών της. Και με τις ελλείψεις της, αλλά με την υπερεπάρκειά της στα γήπεδα. Για να προστατεύουν τα κέρδη ιδιωτών σε ρόλο μαγαζάτορα (ΠΑΕ) και για «προσωπικότητες». Οι κομματικοί αρχηγοί υπόσχονται. Μας τάζουν φύλαξη κι εμείς μετράμε τους αστυνομικούς που φυλάνε πολιτικούς (και όχι μόνο), υπολογίζουμε τι μας στοιχίζουν σε χρήμα για μεροκάματα των «μπιστικών» τους και επιμένουμε. Δεν είναι ήσσονος αξίας η ζωή ενός τυχαίου πολίτη από εκείνην π.χ. ενός υπουργού. Ο πολίτης μπορεί να είναι ένας τίμιος έλληνας είτε ένας ρακένδυτος και πεινασμένος μετανάστης, ενώ ο (χορτάτος-αχόρταγος) υπουργός μπορεί να μας «στοιχίζει» (μίζες, προνόμια, φύλαξη…).

ΠΟΛΙΤΕΣ αλληλοσκοτώνονται, αλλά αστυνομικούς δεν αποδεσμεύουν για να τους «ρίξουν στη δουλειά». Και, βέβαια, μόλις έγινε το κακό (δυο δολοφονημένοι και ο 30/χρονος στην εντατική), δεν είδαμε τον Υπουργό παραιτούμενο, αλλά τον ακούσαμε… υποσχόμενο. Και πήραμε τα λόγια του τοις μετρητοίς.

 

Όπως και τις υποσχέσεις του κ. Σαμαρά για «μηδενική ανοχή» επί πάσης αρνητικότητας, άρα και για την εγκληματικότητα. «Θα (ξανα)βγάλουμε στη γειτονιά τον χωροφύλακα», χωρίς να μας εξηγούν πού θα τον βρουν. «Μπορεί και να επανιδρύσουμε την Αστυνομία, αφού πρώτα τη διαλύσουμε». Βρέθηκε σε δύσκολη θέση ο κ. Παπουτσής, το «πέταξε» και χάιδεψε την καρέκλα του. Το άκουσε ο πολίτης και η φαντασία οργίασε. Τέλος οι μάχες με τα καδρόνια στο κέντρο της Αθήνας, ανοίξτε πόρτες και παράθυρα, γίναμε ξαφνικά όαση ειρήνης και ασφάλειας, θα… σκάσουμε από ευτυχία. Δεν θα τρέχουν αστυνομικοί πίσω από μορμολύκεια (που κάποτε μας κυβέρνησαν) μη μας πάθουν τίποτα, τέλος τα ΜΑΤ στα γήπεδα με χρήματα φορολογουμένων.

ΠΡΙΝ κλείσουμε, να διατυπώσουμε την ταπεινή μας άποψη. Ο συνδικαλισμός στην Αστυνομία της δημιούργησε προβλήματα. Την «παρέλυσε». Τραβολογούν τον αστυνομικό κρυφές και φανερές δυνάμεις και τον καθιστούν αμήχανο. Η παράταξη, το κόμμα, η ψήφος, η κλίκα… Με τις φατρίες να αλληλοτρώγονται και τον αστυνομικό βυθισμένο στην ανία του γραφείου. Με τον κομματισμό να του τρώει το φρόνημα, την δημοσιοϋπαλληλική αντίληψη να ισοπεδώνει τη δράση, και την ελευθερία του στοιβαγμένη στα ασφυκτικά καλούπια του συνδικαλισμού.