ΟΧΙ ΣΤΗ ΒΙΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ.
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ.
Ήταν 5 Μαίου του 2010.
Η Κυβέρνηση έφερνε στη Βουλή το προαποφασισμένο Μνημόνιο της εθνικής μειοδοσίας, της αντιλαικής λαίλαπας, της αντεργατικής και αντιυπαλληλικής καταιγίδας, της καθήλωσης της οικονομίας, της χειροπόδαρης παράδοσης της χώρας μας στα γαμψά νύχια των πολυεθνικών που λυμαίνονται τον πλούτο μας και τον εισπράττουν δεκαετίες τώρα με τη μορφή του Δημοσίου Χρέους.
Το λαικό κίνημα για πρώτη φορά στην πρόσφατη ιστορία της Ελλάδας αντέδρασε μαζικά και αποφασισμένα και κατέβηκε σε μια διαδήλωση που όμοιά της δεν ξαναείδαν τα μάτια των Ελλήνων κάτω των 50 ετών σίγουρα.
Το κλίμα ήταν τεταμένο, εξεγερσιακό.
Οι διαδηλωτές ήταν έτοιμοι για όλα.
Για όλα; Έτσι νόμιζαν.
Κάποιοι φρόντισαν να δοκιμάσουν την αντοχή του λαικού κινήματος.
Και έγινε το μοιραίο.
Το γνωστό "μαύρο μπλοκ" των διαδηλώσεων, ή μάλλον ένα από τα μαύρα μπλοκ (συνήθως είναι 3-4 διάσπαρτα που παίρνει το μάτι μου) άρχισε ως είθισται να πετάει μολότωφ ενάντια στα καταστήματα της Οδού Σταδίου, παραπλεύρως των διαδηλωτών.
Έχω κάθετα αρνητική γνώμη για τον αυτοσκοπό της βίας αυτού του είδους από πλευράς τους, αλλά τελοσπάντων ακόμη κι αυτή η μορφή βίας στις διαδηλώσεις δεν είχε ποτέ ως τώρα απώλειες περαν των υλικών ζημιών, οπότε τελοσπάντων έως ένα σημείο δεν θεωρούνταν δολοφονική.
Κι ενώ αυτή η βία είναι δεδομένη στις διαδηλώσεις, η Μαρφίν αρνήθηκε να κλείσει εκείνες τις ώρες του κινδύνου.
Εξανάγκασε τους υπαλλήλους της, απειλώντας με άμεση απόλυσή τους, να παραμείνουν στο κτίριο και να δουλέψουν, ωσάν η Διοίκηση της Τράπεζας να εκτελούσε ένα συμβόλαιο πείσματος, το οποίο όμως μπορούσε να αποφέρει θάνατο.
Και συναντήθηκαν δύο πλευρών βλακείες, δύο πλευρών εγκλήματα.
Απ τη μία της Διοίκησης της Μαρφίν που άφησε τους εργαζομένους της έρμαια της τυφλής βίας και απ την άλλη ενός κομματιού του αντεξουσιαστικού χώρου, το οποίο εις το όνομα μιας εξέγερσης, χρησιμοποιούν την αλόγιστη βία κατά το δοκούν, χωρίς να αντιλαμβάνονται και ίσως χωρίς να ενδιαφέρονται πρώτα και κύρια για τον κίνδυνο απώλειας ανθρώπινης ζωής και δευτεροευόντως για τον κίνδυνο κατασυκοφάντησης του αντιδρώντος και διαδηλωτή λαού.
Τα "κατάφερε" λοιπόν πάλι το μαύρο μπλοκ.
Και μάλιστα αυτή τη φορά προκάλεσε μαυρίλα πολύ περισσότερη κι από τη μαυρίλα στις κουκούλες τους.
Τη χειρότερη μαυρίλα όλων: τη μαυρίλα του θανάτου.
Και δη του άδικου θανάτου.
Ομολογώ πως στην είδηση αυτής της δολοφονίας σάστισα και άρχισα να κατηγορώ θεούς και δαίμονες. Δηλαδή το κράτος και τους ασφαλίτες-κουκουλοφόρους.
Η αντίδρασή μου ήταν κατά κάποιο τρόπο το ένστικτο αυτοσυντήρησης του διαδηλωτή εαυτού μου.
Τώρα πια, ένα χρόνο μετά, άντιμετωπίζοντας με ψυχραιμία τα πράγματα, ρίχνω τη μεγαλύτερη ευθύνη στον αναρχικό χώρο.
Όχι απαραίτητα ως φυσικό αυτουργό της δολοφονίας των τριών στη Μαρφίν, αφού δεν παύω να υποπτεύομαι τους ασφαλίτες οι οποίοι αποδεδειγμένα φορούν κουκούλες στις διαδηλώσεις, σπάνε και καίνε με το πρόσχημα της "παρακολούθησης εκ των έσω".
Κυρίως όμως ως ηθικό αυτουργό και ως... ιδεολογική ασπίδα που καλύπτει διάφορους περιθωριακούς του ποινικού εγκλήματος, οι οποίοι φορώντας μια κουκούλα και υποδυόμενοι τους αναρχικούς ασκούν την εξουσία της βίας.
Αυτοί είναι τα λεγόμενα "μπάχαλα", που χωρίς καμία ιδεολογική αφετηρία σπάνε και καίνε.
Αυτοί καταστρέφουν όλες τις διαδηλώσεις σε συνεργασία με τους μπάτσους της Ασφάλειας και τελικά περνά το ένα Μνημόνιο μετά το άλλο και ακόμη χειρότερα θρηνούμε πλεον και θύματα.
Η αναρχική ιδεολογία, απ τα λίγα που ξέρω, δεν αποδέχεται την τυφλή βία.
Και όμως ο αναρχικός χώρος αλλά εμμέσως και ο χώρος της ελευθεριακής Αριστεράς (Συ.Ριζ.Α, Αντ.Αρ.Συ.Α κλπ) περιθάλπτει χρόνια τώρα αυτά τα κακοποιά στοιχεία και τελικά όντας ομοτράπεζοί τους, καθίστανται -αδίκως- συνένοχοι εγκλημάτων κατά της ζωής, που στο βάθος χτυπούν προβοκατόρικα την όποια ανάπτυξη λαικού κινήματος και λαικής δραστηριοποίησης και προκαλούν την βαθιά συντηρητικοποίηση της ελληνικης κοινωνίας, που βλέποντας αυτές τις καταστάσεις, ζητά περισσότερη Αστυνομία, περισσότερη καταστολή, περιορισμο της ελευθερίας εις το όνομα της ασφάλειας και τελικά χαρίζονται με αυτόν τον τρόπο πολύτιμες κοινωνικές δυνάμεις στον πολιτικό χώρο της εκμετάλλευσης του φόβου, την Ακροδεξιά.
Οι συνιστώσες του Συ.Ριζ.Α που σχετίζονται με τον αντεξουσιαστικό χώρο (Δίκτυο, Γένοβα), ο Αντ.Αρ.Συ.Α και ο αναρχικός χώρος οφείλουν να αποστασιοποιηθούν εμπράκτως από την εξουσία της βίας ως απάντηση στη βία της εξουσίας, όπως πολύ σωστά αναφέρει στα βίντεο ο αναρχικός "Κάιν".
Οφείλουν να πρωτοστατήσουν στον αγώνα ενάντια στην κατασυκοφάντηση των ίδιων των πολιτικών χώρων τους, αποβάλλοντας τα ρεμάλια "του ποινικού" από τις τάξεις τους, επιτιθέμενοι εναντίον τους όταν αυτοί βαίνουν σε πράξεις, όπως αυτή της Μαρφίν.
Το οφείλουν στους εαυτούς τους, σε μας, στους νεκρούς της Μαρφίν, στους νεκρούς του αναρχικού χώρου, στο λαικό κίνημα... σε όλους.
Το δρόμο τον έδειξε το μπλοκ των Τροτσκιστών, το οποίο επιτέθηκε στο "Μαύρο Μπλοκ" των κουκουλοφόρων, ενώ το τελευταίο επιχειρούσε τον εμπρησμό του βιβλιοπωλείου Ιανός. (Αν είναι δυνατόν, οι υπέρμαχοι της ελευθερίας διάδοσης των ιδεών να καίνε σαν μεσαιωνικοί καρδινάλιοι τα βιβλιοπωλεία).
Και η σύγκρουση Τροτσκιστών- Κουκουλοφόρων έγινε ελάχιστα λεπτά πριν το χτύπημα παραπλεύρως του Ιανού, το μοιραίο χτύπημα στη Μαρφίν.
Οι Τροτσκιστές, σημειωτεόν ότι είναι υπέρ της χρήσης βίας ενάντια στο καθεστώς, αλλά έκριναν σωστά ότι άλλο βία ενάντια στο καθεστώς και άλλο τυφλή Ταλιμπανική βία, που έχει ως αποτέλεσμα το αίμα αθώων.
Και τι κατάφεραν τελικά τα παιδιά με τις μολότωφ;
Να πεθάνουν τρεις αθώοι.
Να βεβηλωθεί η λαική αντίδραση.
Να περάσουν 7 μήνες για να ξαναγίνει μεγάλη διαδήλωση, καθώς η ρετσινιά έμεινε.
Ο φόβος κυριάρχησε.
Και για αυτόν ας μην κατηγορούν μόνο τον... "κοιμισμένο κόσμο".
Ας κοιτάξουν λίγο και τον καθρέφτη τους.
Όλα αυτά και πολλά περισσότερα στα βίντεο της εκπομπής-αφιέρωμα στην 5η Μαίου 2010 και στο τραγικό γεγονός των τριών θανάτων.
Προτείνω ανεπιφύλακτα να δείτε τα βίντεο αυτά από την εκπομπή του Θεοδωράκη για τη Μαρφίν διότι είναι η διεξοδικότερη ανάλυση του θέματος, αξιοποιώντας απόψεις και μαρτυρίες από όλες τις πλευρές.
Επειδή όλοι έχουν άποψη γι αυτό το θέμα και λίγοι τελικά ξέρουν πράγματι τι έγινε εκείνες τις τραγικές στιγμές στη Μαρφίν.
Στην εκπομπή μιλούν:
- Ο Χρήστος Καραπαναγιώτης, σύζυγος της Αγγελικής Παπαθανασοπούλου και η Σίσσυ Παπαθανασοπούλου, αδελφή της Αγγελικής. Ο Σταύρος Θεοδωράκης μίλησε με πολλούς ανθρώπους στην Αθήνα και την Πάτρα σε μια προσπάθεια σκιαγράφησης της προσωπικότητας της Αγγελικής που για κάποιους φίλους της είχε το προσωνύμιο «η χαμογελαστή».
- Ο Παναγιώτης Παπαδόπουλος, ο εμβληματικός Κάιν των Εξαρχείων, που υπογράφει πια ως «μεμονωμένο άτομο από το αναρχικό κίνημα». Ο Κάιν εξηγεί γιατί ο ίδιος όπως και άλλοι αναρχικοί θεωρούν τους τρεις καμένους της Σταδίου αδέλφια τους. Η εκπομπή παράλληλα θα παρουσιάσει συνοπτικά τις θέσεις για «τα γεγονότα της 5ης Μαΐου» των περισσοτέρων αναρχικών και αντιεξουσιαστικών ομάδων της χώρας.
- Ο δημοσιογράφος Γιάννης Κορωναίος, αυτόπτης μάρτυρας του εμπρησμού, ο οποίος και περιγράφει ποιοι χτύπησαν την τράπεζα και πώς ξεπήδησαν μέσα από την πορεία.
- Ο Βασίλης Χατζηιακώβου, διευθυντής του Ιανού, που εξηγεί ποιοι επιτέθηκαν με μολότοφ στο βιβλιοπωλείο και τι του είπαν.
Στους «Πρωταγωνιστές» επίσης μιλούν:
- Ο Χρήστος Τριανταφυλλίδης που εκείνη την ώρα βρισκόταν στο κατάστημα «Στρογγυλός» που είναι ακριβώς δίπλα από τη Μαρφίν.
- Οι τραυματιοφορείς Βασιλική Κονταξή και Χρήστος Γκιουλέκας που στάλθηκαν πρώτοι από το ΕΚΑΒ στη «φωτιά της Σταδίου».
- Ο Πέτρος Κωνσταντίνου που ηγείτο του μπλογκ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τη στιγμή της επίθεσης με τις μολότοφ βρισκόταν στη Σταδίου.
- Ο φωτορεπόρτερ Ιάκωβος Χατζησταύρου που οι εικόνες του από ‘κείνη την ημέρα έκαναν τον γύρο του κόσμου.
- Ο Βασίλης Κουφόπουλος, δημοσιογράφος του ραδιοφώνου του Σκάι που ήταν παρών στον απεγκλωβισμό τον υπολοίπων εργαζομένων της Μαρφίν από την Πυροσβεστική.
- Ο Ανδρέας Παπαδόπουλος, εκπρόσωπος Τύπου της Δημοκρατικής Αριστεράς, που βρισκόταν έξω από τον Ιανό, ανάμεσα στους διαδηλωτές.
- Ο δημοσιογράφος Ηλίας Προβόπουλος που επίσης φωτογράφιζε τα όσα συνέβησαν εκείνο το μεσημέρι στη Σταδίου.
Μίλησαν όλοι.
Συγγενείς και αγαπημένα πρόσωπα των αδικοχαμένων της Μαρφίν.
Αυτόπτες μάρτυρες.
Δημοσιογράφοι και φωτερεπόρτερ που ήταν εκεί.
Τρυαματιοφορείς του ΕΚΑΒ.
Αναρχικοί.
Όλοι με ψυχραιμία και καθαρό μυαλό.
Και όλοι κατέληξαν σε μια φράση:
ΟΧΙ ΣΤΗ ΒΙΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ.
Ήταν 5 Μαίου του 2010.
Η Κυβέρνηση έφερνε στη Βουλή το προαποφασισμένο Μνημόνιο της εθνικής μειοδοσίας, της αντιλαικής λαίλαπας, της αντεργατικής και αντιυπαλληλικής καταιγίδας, της καθήλωσης της οικονομίας, της χειροπόδαρης παράδοσης της χώρας μας στα γαμψά νύχια των πολυεθνικών που λυμαίνονται τον πλούτο μας και τον εισπράττουν δεκαετίες τώρα με τη μορφή του Δημοσίου Χρέους.
Το λαικό κίνημα για πρώτη φορά στην πρόσφατη ιστορία της Ελλάδας αντέδρασε μαζικά και αποφασισμένα και κατέβηκε σε μια διαδήλωση που όμοιά της δεν ξαναείδαν τα μάτια των Ελλήνων κάτω των 50 ετών σίγουρα.
Το κλίμα ήταν τεταμένο, εξεγερσιακό.
Οι διαδηλωτές ήταν έτοιμοι για όλα.
Για όλα; Έτσι νόμιζαν.
Κάποιοι φρόντισαν να δοκιμάσουν την αντοχή του λαικού κινήματος.
Και έγινε το μοιραίο.
Το γνωστό "μαύρο μπλοκ" των διαδηλώσεων, ή μάλλον ένα από τα μαύρα μπλοκ (συνήθως είναι 3-4 διάσπαρτα που παίρνει το μάτι μου) άρχισε ως είθισται να πετάει μολότωφ ενάντια στα καταστήματα της Οδού Σταδίου, παραπλεύρως των διαδηλωτών.
Έχω κάθετα αρνητική γνώμη για τον αυτοσκοπό της βίας αυτού του είδους από πλευράς τους, αλλά τελοσπάντων ακόμη κι αυτή η μορφή βίας στις διαδηλώσεις δεν είχε ποτέ ως τώρα απώλειες περαν των υλικών ζημιών, οπότε τελοσπάντων έως ένα σημείο δεν θεωρούνταν δολοφονική.
Κι ενώ αυτή η βία είναι δεδομένη στις διαδηλώσεις, η Μαρφίν αρνήθηκε να κλείσει εκείνες τις ώρες του κινδύνου.
Εξανάγκασε τους υπαλλήλους της, απειλώντας με άμεση απόλυσή τους, να παραμείνουν στο κτίριο και να δουλέψουν, ωσάν η Διοίκηση της Τράπεζας να εκτελούσε ένα συμβόλαιο πείσματος, το οποίο όμως μπορούσε να αποφέρει θάνατο.
Και συναντήθηκαν δύο πλευρών βλακείες, δύο πλευρών εγκλήματα.
Απ τη μία της Διοίκησης της Μαρφίν που άφησε τους εργαζομένους της έρμαια της τυφλής βίας και απ την άλλη ενός κομματιού του αντεξουσιαστικού χώρου, το οποίο εις το όνομα μιας εξέγερσης, χρησιμοποιούν την αλόγιστη βία κατά το δοκούν, χωρίς να αντιλαμβάνονται και ίσως χωρίς να ενδιαφέρονται πρώτα και κύρια για τον κίνδυνο απώλειας ανθρώπινης ζωής και δευτεροευόντως για τον κίνδυνο κατασυκοφάντησης του αντιδρώντος και διαδηλωτή λαού.
Τα "κατάφερε" λοιπόν πάλι το μαύρο μπλοκ.
Και μάλιστα αυτή τη φορά προκάλεσε μαυρίλα πολύ περισσότερη κι από τη μαυρίλα στις κουκούλες τους.
Τη χειρότερη μαυρίλα όλων: τη μαυρίλα του θανάτου.
Και δη του άδικου θανάτου.
Ομολογώ πως στην είδηση αυτής της δολοφονίας σάστισα και άρχισα να κατηγορώ θεούς και δαίμονες. Δηλαδή το κράτος και τους ασφαλίτες-κουκουλοφόρους.
Η αντίδρασή μου ήταν κατά κάποιο τρόπο το ένστικτο αυτοσυντήρησης του διαδηλωτή εαυτού μου.
Τώρα πια, ένα χρόνο μετά, άντιμετωπίζοντας με ψυχραιμία τα πράγματα, ρίχνω τη μεγαλύτερη ευθύνη στον αναρχικό χώρο.
Όχι απαραίτητα ως φυσικό αυτουργό της δολοφονίας των τριών στη Μαρφίν, αφού δεν παύω να υποπτεύομαι τους ασφαλίτες οι οποίοι αποδεδειγμένα φορούν κουκούλες στις διαδηλώσεις, σπάνε και καίνε με το πρόσχημα της "παρακολούθησης εκ των έσω".
Κυρίως όμως ως ηθικό αυτουργό και ως... ιδεολογική ασπίδα που καλύπτει διάφορους περιθωριακούς του ποινικού εγκλήματος, οι οποίοι φορώντας μια κουκούλα και υποδυόμενοι τους αναρχικούς ασκούν την εξουσία της βίας.
Αυτοί είναι τα λεγόμενα "μπάχαλα", που χωρίς καμία ιδεολογική αφετηρία σπάνε και καίνε.
Αυτοί καταστρέφουν όλες τις διαδηλώσεις σε συνεργασία με τους μπάτσους της Ασφάλειας και τελικά περνά το ένα Μνημόνιο μετά το άλλο και ακόμη χειρότερα θρηνούμε πλεον και θύματα.
Η αναρχική ιδεολογία, απ τα λίγα που ξέρω, δεν αποδέχεται την τυφλή βία.
Και όμως ο αναρχικός χώρος αλλά εμμέσως και ο χώρος της ελευθεριακής Αριστεράς (Συ.Ριζ.Α, Αντ.Αρ.Συ.Α κλπ) περιθάλπτει χρόνια τώρα αυτά τα κακοποιά στοιχεία και τελικά όντας ομοτράπεζοί τους, καθίστανται -αδίκως- συνένοχοι εγκλημάτων κατά της ζωής, που στο βάθος χτυπούν προβοκατόρικα την όποια ανάπτυξη λαικού κινήματος και λαικής δραστηριοποίησης και προκαλούν την βαθιά συντηρητικοποίηση της ελληνικης κοινωνίας, που βλέποντας αυτές τις καταστάσεις, ζητά περισσότερη Αστυνομία, περισσότερη καταστολή, περιορισμο της ελευθερίας εις το όνομα της ασφάλειας και τελικά χαρίζονται με αυτόν τον τρόπο πολύτιμες κοινωνικές δυνάμεις στον πολιτικό χώρο της εκμετάλλευσης του φόβου, την Ακροδεξιά.
Οι συνιστώσες του Συ.Ριζ.Α που σχετίζονται με τον αντεξουσιαστικό χώρο (Δίκτυο, Γένοβα), ο Αντ.Αρ.Συ.Α και ο αναρχικός χώρος οφείλουν να αποστασιοποιηθούν εμπράκτως από την εξουσία της βίας ως απάντηση στη βία της εξουσίας, όπως πολύ σωστά αναφέρει στα βίντεο ο αναρχικός "Κάιν".
Οφείλουν να πρωτοστατήσουν στον αγώνα ενάντια στην κατασυκοφάντηση των ίδιων των πολιτικών χώρων τους, αποβάλλοντας τα ρεμάλια "του ποινικού" από τις τάξεις τους, επιτιθέμενοι εναντίον τους όταν αυτοί βαίνουν σε πράξεις, όπως αυτή της Μαρφίν.
Το οφείλουν στους εαυτούς τους, σε μας, στους νεκρούς της Μαρφίν, στους νεκρούς του αναρχικού χώρου, στο λαικό κίνημα... σε όλους.
Το δρόμο τον έδειξε το μπλοκ των Τροτσκιστών, το οποίο επιτέθηκε στο "Μαύρο Μπλοκ" των κουκουλοφόρων, ενώ το τελευταίο επιχειρούσε τον εμπρησμό του βιβλιοπωλείου Ιανός. (Αν είναι δυνατόν, οι υπέρμαχοι της ελευθερίας διάδοσης των ιδεών να καίνε σαν μεσαιωνικοί καρδινάλιοι τα βιβλιοπωλεία).
Και η σύγκρουση Τροτσκιστών- Κουκουλοφόρων έγινε ελάχιστα λεπτά πριν το χτύπημα παραπλεύρως του Ιανού, το μοιραίο χτύπημα στη Μαρφίν.
Οι Τροτσκιστές, σημειωτεόν ότι είναι υπέρ της χρήσης βίας ενάντια στο καθεστώς, αλλά έκριναν σωστά ότι άλλο βία ενάντια στο καθεστώς και άλλο τυφλή Ταλιμπανική βία, που έχει ως αποτέλεσμα το αίμα αθώων.
Και τι κατάφεραν τελικά τα παιδιά με τις μολότωφ;
Να πεθάνουν τρεις αθώοι.
Να βεβηλωθεί η λαική αντίδραση.
Να περάσουν 7 μήνες για να ξαναγίνει μεγάλη διαδήλωση, καθώς η ρετσινιά έμεινε.
Ο φόβος κυριάρχησε.
Και για αυτόν ας μην κατηγορούν μόνο τον... "κοιμισμένο κόσμο".
Ας κοιτάξουν λίγο και τον καθρέφτη τους.
Όλα αυτά και πολλά περισσότερα στα βίντεο της εκπομπής-αφιέρωμα στην 5η Μαίου 2010 και στο τραγικό γεγονός των τριών θανάτων.
Προτείνω ανεπιφύλακτα να δείτε τα βίντεο αυτά από την εκπομπή του Θεοδωράκη για τη Μαρφίν διότι είναι η διεξοδικότερη ανάλυση του θέματος, αξιοποιώντας απόψεις και μαρτυρίες από όλες τις πλευρές.
Επειδή όλοι έχουν άποψη γι αυτό το θέμα και λίγοι τελικά ξέρουν πράγματι τι έγινε εκείνες τις τραγικές στιγμές στη Μαρφίν.
Στην εκπομπή μιλούν:
- Ο Χρήστος Καραπαναγιώτης, σύζυγος της Αγγελικής Παπαθανασοπούλου και η Σίσσυ Παπαθανασοπούλου, αδελφή της Αγγελικής. Ο Σταύρος Θεοδωράκης μίλησε με πολλούς ανθρώπους στην Αθήνα και την Πάτρα σε μια προσπάθεια σκιαγράφησης της προσωπικότητας της Αγγελικής που για κάποιους φίλους της είχε το προσωνύμιο «η χαμογελαστή».
- Ο Παναγιώτης Παπαδόπουλος, ο εμβληματικός Κάιν των Εξαρχείων, που υπογράφει πια ως «μεμονωμένο άτομο από το αναρχικό κίνημα». Ο Κάιν εξηγεί γιατί ο ίδιος όπως και άλλοι αναρχικοί θεωρούν τους τρεις καμένους της Σταδίου αδέλφια τους. Η εκπομπή παράλληλα θα παρουσιάσει συνοπτικά τις θέσεις για «τα γεγονότα της 5ης Μαΐου» των περισσοτέρων αναρχικών και αντιεξουσιαστικών ομάδων της χώρας.
- Ο δημοσιογράφος Γιάννης Κορωναίος, αυτόπτης μάρτυρας του εμπρησμού, ο οποίος και περιγράφει ποιοι χτύπησαν την τράπεζα και πώς ξεπήδησαν μέσα από την πορεία.
- Ο Βασίλης Χατζηιακώβου, διευθυντής του Ιανού, που εξηγεί ποιοι επιτέθηκαν με μολότοφ στο βιβλιοπωλείο και τι του είπαν.
Στους «Πρωταγωνιστές» επίσης μιλούν:
- Ο Χρήστος Τριανταφυλλίδης που εκείνη την ώρα βρισκόταν στο κατάστημα «Στρογγυλός» που είναι ακριβώς δίπλα από τη Μαρφίν.
- Οι τραυματιοφορείς Βασιλική Κονταξή και Χρήστος Γκιουλέκας που στάλθηκαν πρώτοι από το ΕΚΑΒ στη «φωτιά της Σταδίου».
- Ο Πέτρος Κωνσταντίνου που ηγείτο του μπλογκ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τη στιγμή της επίθεσης με τις μολότοφ βρισκόταν στη Σταδίου.
- Ο φωτορεπόρτερ Ιάκωβος Χατζησταύρου που οι εικόνες του από ‘κείνη την ημέρα έκαναν τον γύρο του κόσμου.
- Ο Βασίλης Κουφόπουλος, δημοσιογράφος του ραδιοφώνου του Σκάι που ήταν παρών στον απεγκλωβισμό τον υπολοίπων εργαζομένων της Μαρφίν από την Πυροσβεστική.
- Ο Ανδρέας Παπαδόπουλος, εκπρόσωπος Τύπου της Δημοκρατικής Αριστεράς, που βρισκόταν έξω από τον Ιανό, ανάμεσα στους διαδηλωτές.
- Ο δημοσιογράφος Ηλίας Προβόπουλος που επίσης φωτογράφιζε τα όσα συνέβησαν εκείνο το μεσημέρι στη Σταδίου.
Μίλησαν όλοι.
Συγγενείς και αγαπημένα πρόσωπα των αδικοχαμένων της Μαρφίν.
Αυτόπτες μάρτυρες.
Δημοσιογράφοι και φωτερεπόρτερ που ήταν εκεί.
Τρυαματιοφορείς του ΕΚΑΒ.
Αναρχικοί.
Όλοι με ψυχραιμία και καθαρό μυαλό.
Και όλοι κατέληξαν σε μια φράση:
ΟΧΙ ΣΤΗ ΒΙΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ
http://toixo-toixo.blogspot.com/2011/05/552010-marfin.html
3 σχόλια:
επειδή έτυχε να δω την εκπομπή να εμεινω σε λίγα λόγια που είπε αυτός ο αναρχικός
μας έχουν συνδέσει τον αναρχισμό με τους κουκουλοφόρους
ο αναρχισμός δεν έχει σχέση με βια αλλά με ανατροπή του καθεστώτος
η βια που παράγει το κράτος με τα ΜΑΤ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΒΙΑ ΤΩΝ κουκουλοφόρων ακροαριστερών
δεν υπάρχει μαύρο και άσπρο
το ίδιο στεναχωριόμαστε με τον θάνατο ενός αστυνομικού όπως στην ομάδα ΔΙΑΣ κυνηγώντας το έγκλημα,με τον θάνατο του μικρού ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ
αυτά περί αναρχισμού που ο άνθρωπος είπε αλήθειες και μπαχαλακισμου καμία σχέση
και όσοι πιστεύουν στον αναρχισμό ας διαβάσουν λίγο Μπακούνιν
Τα "μπάχαλα" έχουν μεγαλύτερη ιδεολογική σχέση με τον Πλέυρη παρά με τον Μπακούνιν.
Αυτός ο "Κάιν" είπε πάρα πολλές αλήθειες.
Αλλά τέτοιες φωνές πλέον μάλλον ακούγονται σαν ξένες στον κύκλο των αντεξουσιαστών του "κάψτε τα όλα".
Μαζέστιξ συμφωνώ μαζί σου!
Έτσι είναι έχασαν οι λέξεις το νόημα τους πλέον...
Δημοσίευση σχολίου