ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

«Θεές» και θείο δράμα

Του Θανάση Νικολαΐδη

(“Φίλος μεν Πλάτων, φιλτέρα δε η αλήθεια”)

ΠΕΡΙΜΕΝΑΜΕ τη Μ. Βδομάδα για να απολαύσουμε κλασική μουσική. Ραδιοφωνικά, τηλεοπτικά και με τον πήχη του πολιτισμού σαφώς πάνω απ’ το έδαφος. Η εποχή μας των «απελευθερωμένων» κατάντησε πεζή, τεχνολογική και εξόχως τηλεοπτική. Με τις «θεές» με τα κάλλη και το… πνεύμα τους να συμβάλλουν στον πολιτισμό μας. Επιμελώς στημένα τα «κορίτσια», με τις πόζες και τη ματιά στο μόνιτορ και το τσιφτετέλι να καταργεί… τον Μπετόβεν.

ΚΑΙ δεν είναι μόνο η έλλειψη σεβασμού στην ιερότητα των ημερών και τις παραδοσιακές «συνήθειες» για τη (συμβολική) συμμετοχή μας στο θείο δράμα. Είναι και το μήνυμα που περνάνε τα «κορίτσια». Έγκυος π.χ. η κα Καραβάτου και το θέμα κυριαρχούσε στα μεσημεριανά της ντροπής. «Είναι δεν είναι έγκυος;», ιδού η απορία και ο προβληματισμός. Μέχρι που την είδαμε με την κοιλιά στο στόμα, για να μας λύσει τη «βιολογική» απορία και να παραμείνει το ερώτημα; Είναι, άραγε παντρεμένη ή πρώτα το παιδί και μετά ο γάμος; Μήνυμα κι αυτό στα κοριτσόπουλα για περεταίρω… απελευθέρωση, για περισσότερα «τοπ μόντελ» και ανατροπή παραδοσιακών προτεραιοτήτων. Πρώτα η γέννα, το παιδί στον κόσμο κι ύστερα ο γάμος… Και της βαράνε παλαμάκια άλλες παραδιπλανές «θεές» που δεν βλέπονται, ωστόσο, ξόδεψαν κιλά στο μακιγιάζ και η… ομορφάδα τους μας καταπλήσσει. Και η μόρφωσή τους!

ΑΝΑΜΕΣΑ τους και κάποιοι μαντράχαλοι που νιώθουν ευτυχισμένοι ανάμεσα στα «κορίτσια». Και «ύποπτοι» με γυναικεία προφορά κι άλλο που χαχανίζουν χωρίς λόγο, κάνοντας τους τηλεοπτικούς άνδρες σαν άνδρες να μη μοιάζουν. Και μη μου πεις «απόφυγέ τους πατώντας το τηλεκοντρόλ». Η τηλεόραση «μπαίνει» στο σπίτι σου-δεν είναι κινηματογράφος (να κόψεις εισιτήριο).

ΕΙΔΑΝ μιαν καλλιτεχνική αξία ονόματι Μανωλίδου, κοιτάχτηκαν μεταξύ τους οι «θεές», καμάρωσαν την ασκήμια τους και… συναποφάσισαν. «Την… ξεκάνουμε, μη φανεί η αμορφωσιά μας. Αυτή διευθύνει μέχρι και συμφωνική ορχήστρα-εμείς μονάχα τη φούστα ανασηκώνουμε (απελπισμένα). Αυτή χορεύει κλασικά-εμείς μόνο με το τσιφτετέλι νιώθουμε στο στοιχεί μας-πάρ’ της το κεφάλι, ρίξε τον πήχη καταγής». Κι όρμησαν να τη «φάνε», για να «φανούν» αυτές στα μεσημεριανά της πολιτισμικής κατάντιας (και ενίοτε της ντροπής και αηδίας).

ΚΑΝΟΥΜΕ έκκληση στις «θεές», να χαθούν για λίγες μέρες. Με τους μαντράχαλους παραμάσχαλα και τους «ύποπτους» στο τσεπάκι. Για λίγο σεβασμό στη θρησκεία, στις παραδόσεις μας και στην κλασική μουσική.