Κλασική έκφραση Νεοελλήνων που με την πρώτη ευκαιρία που κάποιος τους ταλαιπωρεί ή κάπου αδικούνται, ρίχνουν το ανάθεμα στη Δημοκρατία και όχι σε αυτόν που τους πείραξε. Κλασική νεοελληνική συμπεριφορά.
Με αφορμή τη σημερινή επέτειο του πραξικοπηματος του 1967 και της επιβολής της Δικτατορίας θα αναφερθω σε διάφορα ζητήματα που επικαλούνται οι νοσταλγοί του καθεστώτος για να μας πείσουν πόσο καλά τα έκανε η Χούντα και θα δούμε τι πραγματικά συνέβαινε.
Αυτή η, ελαφρά τη καρδία, επίκληση των δικτατόρων συνταγματαρχών σιγά σιγά γίνονται βίωμα σ αυτούς που την επιχειρούν.
Κι όμως στην αφορμή για την επίκληση αυτή, συνήθως έχουν δίκιο.
Πήγε κάποιος να πάρει ένα χαρτί στο Δημόσιο και του αλλάξανε τα φώτα στο πήγαινε-έλα. Περιμένει να εράσει ο δρόμος απ το σπίτι του στο χωριό και είναι ένας που στηλώνει τα πόδια και δεν αφήνει τον δήμο ή τη νομαρχία να κάνουν τη δουλειά τους.
Επίσης ασυδοσία, εγκληματικότητα, σκάνδαλα, ρουσφέτι κλπ.
Όλα τα παραπάνω προφανώς δικαιολογούν μια αγανάκτηση.
Ας δούμε όμως το ρόλο των δικτατόρων στα ανάλογα περιστατικά:
Ως προς τους δρόμους, είναι πολύ εύκολο για ένα απολυταρχικό καθεστώς να επιβαλλει σε κάποιον κάτι. Και ναι, όταν έχει δίκιο το Κράτος και άδικο ο πολίτης, τότε η επιβολή της απόφασης είναι βολική για την κοινότητα.
όταν όμως έχει άδικο το Κράτος και δίκιο ο πολίτης;
Όταν ο πολίτης είμαστε εμείς; Κι όταν η αυλή που θα κόψουν για να περάει ο δρόμος είναι η δική μας; Όταν το σπίτι που απαλλοτριώνεται είναι το δικό μας;
Εκ του ασφαλούς, όταν πρόκειται για τους άλλους, ο καθένας μας μπορεί να λέει "ε ρε Παπαδόπουλος που σας χρειάζεται". Μέχρι να χτυπήσει τη δική μας πόρτα.
Σκάνδαλα: για να ύλοποιηθεί ένα έργο στη σημερινή Ελλάδα πρέπει να περάσει από 15 επιτροπές, θα γίνει δημόσιος διαγωνισμός, θα καθυστερήσει μετά το έργο γιατί θα εκβιάσει ο εργολάβος, θα γίνει η σχετική υπερκοστολόγηση και τα γνωστά.
Δηλαδή στη Χούντα που αναλάμβανε μια εταιρεία το έργο, έτσι, επειδή γούσταρε ο τάδε συνταγματάρχης, επειδή δικός του φίλος ήταν, με όση ιδιοτέλεια κρύβουν αυτά από πίσω, ήταν καλά; Η μήπως νομίζει κανείς πως υήρχε διαφάνεια.
Απλά δε χρειαζόταν να κάνουν υπερκοστολόγηση ενός έργου, όπως κάνουν σήμερα προκειμένου να δικιολογήσουν υπερβολικές κρατικές δαπάνες, αφού τότε οι εξουσιάζοντες δεν ήταν υποχρεωμένοι να δώσουν λόγο σε κανέναν και για τίποτα. Δεν μπορούσε να τους αντιμιλήσει κανείς. Δεν μπορούσε να διαμαρτυρηθεί κανείς. Διότι αμέσως θα χαρακτηριζόταν κομμουνιστής και αναρχικός και θα τον έτρωγε η μαρμάγκα. Για την ιστορία τους κομμουνιστές τους αποκαλούσαν κυρίως αναρχικούς οι καθεστωτικοί, προσπαθώντας έτσι να προσδώσουν αρνητική, για το "φιλήσυχο" πολίτη, χροιά στην ιδολογία τους.
Τελοσπάντων, σημασία έχει ότι αφού το καθεστώς δεν είχε να δώσει λόγο σε κανέναν, οι απίστευτες προμήθειες που έδινε από δω κι από κει δε χαραξτηρίζονταν ως σκάνδαλα. Από ποιους να χαρακτηριστούν άλλωστε;
Για παράδειγμα, εάν ανώτερος άρχων μιας κυβέρνησης πήγαινε σήμερα μια εκδήλωση και έδινε μια επιταγή 1 εκατομμυρίου ευρώ σε μια εταιρεία, χωρίς να διευκρινίζει το λόγο που αυτή η χορηγία δίνεται, θα θεωρύνταν κάνδαλαο μεγατόνων. Όταν όμως ο Στυλιανός Παττακός παρέα με τον Γ.Γ.Α τότε κ. Ασλανίδη παρέδωσαν μια επιταγή 1 εκ. ευρώ στον Ολυμπιακό Πειραιώς... έτσι, για το γούστο τους, τότε φυσικά δε μπορούσε να μιλήσει κανείς για σκάνδαλο. Απεναντίας, φωτογραφίζονταν όλο καμάρι και τους έβγαζαν "πρώτη μούρη" στις εφημερίδες με την παράδοση της επιταγής.
Αν γινόταν κάτι τέτοιο σήμερα, οι γνωστοί νοσταλγοί θα φώναζαν "ε ρε Παπαδόπουλος που σας χρειάζεται"...
Δημόσια έργα. Η Χούντα έφτιαξε πράγματι δρόμους κάνοντας μια προσπάθεια να εκσυγχρονίσει το απαρχαιωμένο οδικό δίκτυο- κατσικόδρομο ως τότε. Ως εδώ κανένα πρόβλημα.
Αλλά επειδή δεν ήθελε να πληρώσει για αυτά... τι έκανε;
Βρήκε τα κορόιδα που θα το κάνουν τσάμπα!
Ποια ήταν τα κορόιδα; Μα φυσικά οι Έλληνες φαντάροι!
Αυτοί δεν είχαν το δικαίωμα ούτε να δυσανασχετήσουν, οπότε τους έβαζαν να σκάβουν μέρα-νύχτα άλλοτε μες στον ήλιο και τον καύσωνα κι άλλοτε μες στο κρύο και την παγωνιά.
Ας μας πουν οι νοσταλγοί λοιπόν αν θα ήθελαν να σκάβουν χιλιόμετρα δρόμου οι ίδιοι όταν ήταν στο στρατό ή τα παιδιά τους όταν πάνε.
Αυτό με συγχωρίτε αλλά δεν ονομάζεται δικαιοσύνη.
Αυτό ονομάζεται σκλαβιά. Έτσι δουλεύαν και οι νέγροι στην Αμερική ως δούλοι για αιώνες.
Αν αυτήν την τύχη θέλετε να έχετε εσείς και τα παιδιά σας, τότε ναι δίκιο έχετε: "ε ρε Παπαδόπουλος που μας χρειάζεται!"
Ρουσφέτια: εκεί γινόταν του Κουτρούλη ο γάμος!
Εκεί αν δεν ήσουν φίλος του καθεστώτος, δε σε παίρνανε ούτε για αστείο στο Δημόσιο και αν είχες και οποιαδήποτε πολιτική δράση που δεν άρεσε στο Καθεστώς, στην καλύτερη περίπτωση σου έκλειναν σειρά οι πόρτες που χτυπούσες για δουλειά αι στη χειρότερη μπορεί να βρισκόσουν και για... μπάνια στη Μακρόνησο ή στη Γιάρο!
Διόριζαν χωροφύλακες τους "δικούς" τους, στα ανώτατα αξιώματα έβαζαν τους δικούς τους ακόμη κι αν δεν πληρούσαν ούτε ένα από τα τυπικά προσόντα.
Υπήρχαν ας πούμε διορισμένοι καθηγητές Πανεπιστημίου χωρίς να έχουν καν διδακτορικό. Μάλλον μετρούσε περισσότερο η δικτατορική έρευνα στην εκπαίδευση και λιγότερο η διδακτορική...
Προφανώς ένα μεγάλο μέρος από αυτούς, παύθηκαν ή εκδιώχθηκαν κλωτσηδόν από τα καθήκοντά τους με την αποκατάσταση της Δημοκρατίας.
Γενικώς αν δικαιούσουν βάσει προσόντων ένα δημόσιο αξίωμα και πήγαινε π.χ. ο περιπτεράς της γειτονιάς σου και έλεγε ότι είσαι αντικαθεστωτικός, τότε η μαρτυρία αυτή αρκούσε για να σου κάνει άνω-κάτω τη ζωή. Δουλειά δε θα έπιανες και θα έβρισκες και τον μπελά σου γενικότερα. Ακόμη κι αν εσύ δεν είχες καμιά σχέση με αντικαθεστωτική δράη. Ακόμη κι αν απλά ο ρουφιάνος της γειτονιάς απλώς σε αντιπαθούσε.
Οπότε η λύση για τα πράσινα και τα γαλάζια παιδιά των διορισμών είναι... ο Παπαδόπουλος; Λέτε; Αρκεί να τα πάτε καλά με τον περιπτερά της γειτονιάς σας...
Φίμωση-Προπαγάνδα. Ε εντάξει εδώ δε χρειάζεται και ιδιαίτερη επιχειρηματολογία.
Φανταστείτε απλά σήμερα να μην είχαμε πενήντα κανάλια και ραδιόφωνα και κυρίως το Διαδίκτυο και να είχαμε μόνο τη ΝΕΤ ή το MEGA. Φρίκη...
Εγκληματικότητα. Σε αυτόν τον τομέα όπου υπάρχει απολυταρχικό καθεστώς η κατάσταση είναι πιο ήρεμη σε σχέση με σήμερα. Αλλά...
Οι ποινές σε τέτοιες επριόδους είναι εξοντωτικές και άδικες.
Αν πεινας δηλαδή και κλέψεις μια τυρόπιτα για να φας, τότε η πράξη σου αυτή επισείει μια ποινή που πρέπει να έχει μια δίκαιη αναλογία με την πράξη σου να κάνεις μια ένοπλη ληστεία, ένα ξάφρισμα στο δρόμο ή ακόμη χειρότερα ένα φόνο.
Δεν μπορεί να μπαίνουν όλα στο ίδιο τσουβάλι.
Μια κοινωνία είναι δίκαιη όταν οι τιμωρίες είναι δίκαιες και όχι δυσανάλογες με το αδίκημα που έχεις διαπράξει.
Και επί Χούντας είτε έκλεβες μια τυρόπιτα, είτε καβγάδιζες στο δρόμο, είτε αντέγραφες σε ένα σχολικό διαγώνισμα στην τάξη... η απάντηση του Κράτους ήταν μία: πολύ ξύλο! Εξευτελισμός! Διαπόμπευση! Ισοπεδώνοντας κάθε έννοια Δικαίου.
Όσο για την έξαρση της εγκληματικότητας, αυτή δεν συντελέστηκε το 74 με την πτώση της ... πολυαγαπημένης μας Χούντας, αλλά πολύ αργότερα και για λόγους που δεν έχουν σχέση με το πολιτειακό ζήτημα. Είναι διεθνές το πρόβλημα και δεν είναι του παρόντος η ανάλυσή του.
Κι εξάλλου όταν υπάρχει σε μεγάλο βαθμό Κρατική εγκληματικότητα... τότε οι άλλες μορφές εγκληματικότητας πάνε περίπατο!
Όταν επί Χούντας βασανίστηκαν, πολλές φορές μέχρι θανάτου, εκτελέστηκαν, εξορίστηκαν τόσοι Έλληνες πολίτες με δράτη το ίδιο το Κράτος, τότε δεν μπορούμε να μιλάμε για παράδεισο ασφάλειας.
Καθώς αρκούσε μια πληροφορία για σένα, είτε αληθής είτε ψεύτικη για να σε βάλει σε μπελάδες. Όταν ήταν ψεύτικη κάποια στιγμή ξέμπλεκες.
Όταν όμως ήταν αληθης έπεφτες θύμα της Κρατικής Εγκληματικότητας, που είναι και η χειρότερη μορφή εγκληματικότητας διότι αφενός δεν έχεις πού να απευθυνθείς για να διαμαρτυρηθείς ή να δικαιωθείς και αφετέρου τότε το έγκλημα νομιμοποιείται και με τη σφραγίδα του Κράτους.
Και μπορώ έτσι εγώ να σπάσω στο ξύλο κάποιον και μετά να καταθέσω ότι αυτός ο κάποιος ήταν αντικαθεστωτικός και με τις ελάχιστες δυνατές ενδείξεις να καθαρίσω...
Αντίστοιχα σήμερα, πώς θα σας φαινόταν φίλοι νοσταλγοί της Επταετίας, εάν γράφατε κάτι στο facebook και κάποιος από τους εκατοντάδες "φίλους" σας, σας κάρφωνε στο Καθεστώς και χάνατε τη δουλειά σας;
Θαυμάσιο ε; "Ε ρε Παπαδόπουλος που μας χρειάζεται..."
"Τότε είχαμε λεφτά". Σε μια εποχή που το ΑΕΠ του δυτικού κόσμου εκτινασσόταν και ο -καπιταλιστικός έστω- κόσμος ζούσε τις χρυσές εποχές του "baby boom", της κατακόρυφης ανάπτυξης, των μεγάλων έργων, της αθρόας διακίνησης του κεφαλαίου, τις χρυσές εποχές του Καπιταλισμού τελοσπάντων, η Ελλάδα βίωνε τη φτώχεια. Η πλειοψηφία των Ελλήνων ζούσε είτε σε παράγκες και παραπήγματα είτε στις -ρομαντικές μεν, φτωχικές δε- αυλές. Στις πόλεις εννοείται ίσχυαν αυτά. Στα χωριά φυσικά μετακινούνταν με γαιδουράκια, δεν είχαν ρεύμα, σύστημα ύδρευσης και τηλέφωνο και ο κόσμος πέθαινε από γρίπη, φυματίωση και ανεμοβλογιά. Μια ματιά στους διαχρονικούς δείτες θνησιμότητας είναι αρκετή...
Φυσικά δε φταίει η Χούντα γι αυτά. Και πριν απ αυτήν έτσι ήταν.
Το πρόβλημα είναι όμως ότι έτσι παρέμειναν και μέχρι την πτώση της.
Και μάλιστα την εποχή που ο Δυτικός κόσμος ζούσε τα καλύτερα του χρόνια.
Η Ελλάδα ήταν τόσο απομονωμένη, ώστε το απόλυτο φαινόμενο της εποχής οι Beatles έρχονταν για διακοπές μόνο στην Ελλάδα διότι κατά δήλωσή τους... "μόνο στην Ελλάδα δεν τους αναγνώριζε ο κόσμος και μπορούσαν να κάνουν διακοπές με την ησυχία τους!!!
Η Χούντα εξάλλου έβλεπε τη μουσική της εποχής ως ανήθικη και αναρχική και κυνηγούσε "με την ψιλή" τα παιδιά που τότε τους άρεσε να ακούνε Beatles, Rolling Stones, Bob Dylan κλπ. Τους αποκαλούσε "γεγέδες" και τους θεωρούσε "τεντυμπόηδες". Κωμικοτραγικές καταστάσεις!
Επίσης την εποχή εκείνη οι παρακρατικοί "έκαναν πάρτυ". Υπήρχαν χιλιάδες άνθρωποι που δεν είχαν επίσημη σχέση με το Κράτος αλλά συνεργάζονταν με αυτό κάτω απ το τραπέζι, λύνοντας και δένοντας. Μυστήριοι τύποι που έπιαναν δήθεν την κουβέντα σε συμπολίτες τους, προσπαθώντας να ψαρέψουν πληροφορίες γι αυτούς ή για άλλους.
Απίθανοι Σερλοκ-χόλμηδες που έμπαιναν σους τόπους δουλειάς για να ακούσουν μήπως κανείς εργάτης ή υπάλληλος ξεσηκώνει τους σναδέλφους του γα να διεκδικήσουν κάποιο αίτημα από την εργοδοσία.
Κάτι αντίστοιχο με τους σημερινους παρακρατικους που βάζουν βόμβες στα σπίτια αστυνομικών στην Κερατέα προκειμένου να κατηγορήσουν τους διαμαρτυρόμνους πολίτες. Με τους κουκουλοφόρους που αποστολή τους είναι να διαλύουν κάθε αντκυβερνητική συγκέντρωση, στήνοντας προβοκάτσιες. Είναι αποδεδειγμένο άλλωστε ότι πολλοί από τους κουκουλοφόρους είναι αστυνομικοί της Ασφάλειας και συχνά αυτοί δίνουν το σύνθημα της επίθεσης με την πρώτη βόμβα μολότωφ. Και έτσι δίνεται η κατάλληλη αφορμή για να ορμησει η Αστυνομία στο πλήθος για να το διαλύσει ακόμη κι αν αυτό δεν κάνει τίποτα!
Σήμερα βλέπουμε αντίστοιχη συμπεριφορά από το Κράτος στην Κερατέα. Και σχεδόν όλοι τη χαρακτηρίζουμε ακραία έως και Χουντική.
Ο Παπανδρέου μάλλον άκουσε τις επικλήσεις "ε ρε Παπαδόπουλος που σας χρειάζεται" και είπε να ντυθεί Συνταγματάρχης επί Επταετίας και να χρησιμοποιήσει τις μεθόδους του.
Η Κερατέα λοιπόν είναι μια μικρογραφία Χούντας.
Και όποιος πάει να διαδηλώσει εναντίον του Μνημονίου και της κατάφωρης δικίας που αυτό επιφέρει στη ζωή μας, τότε αντιμετωπίζει αυτές τις χουντικές συμπεριφορές από το Κράτος.
Και σήμερα, που επιτέλους για τους νοσταλγούς, ζούμε σε καθεστώς Χούντας του ΔΝΤ, με μεσάζοντα την Κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου (και με πρόθυμο διάδοχο τον Σαμαρά και τη ΝΔ φυσικά), η λέξη αυτή πλέον δεν κάνει να ιδρώνει το αυτί όχι μόνο των κυβερνώντων αλλά -κυρίως- των πολλών εναπομεινόντων υποστηρικτών ή απολογητών της.
Και επειδή για πολλά χρόνια με την πρώτη ευκαιρία κάποιας κρατικής καταστολής, φωναζαμε για "Χούντες", η λέξη έχασε το νόημά της και πλέον ελάφρυν στα αυτιά καισ τις συνειδήσεις με τη συνεχή επανάληψή της στην πρώτη ευκαιρία.
Έτσι, όσοι φωνάζανε για χρόνια "ε ρε Παπαδόπουλος που σας χρειάζεται", σήμερα μπορούν να καμαρώνουν μια μικρογραφία του τι πάει να πει Χούντα: φτώχεια, αδικία, ξύλο, φίμωση, σκάνδαλα, ανηθικότητα, παρακράτος.
Έτσι κι αλλιώς δεν είναι τυχαίο που τις πρακτικές του επάρχου του ΔΝΤ Παπανδρέου, τις υποστηρίζει το κόμμα των κατ' εξοχήν νοσταλγών του "ε ρε Παπαδόπουλος που σας χρειάζεται", το ΛΑ.Ο.Σ
Και μάλιστα είναι βασιλικότεροι του βασιλέως αυτοί.
Εδώ και οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ συνήθως ντρέπονται να υποστηρίξουν αυτές τις πρακτικές.
Συμπέρασμα; Όσοι ελαφρά τη καρδία αφελώς αναφωνούν συχνά "ε ρε Παπαδόπουλος που σας χρειάζεται..." ας το ξανασκεφτούν. Ας ξανασκεφτούν το πραγματικό νόημα αυτής της βαριάς και γεμάτης πολιτικού νοήματος φράσης τους.
Όσοι παρόλα αυτά επιμένουν.... τι να τους πω;
Χρόνια πολλά μέρα που 'ναι και περαστικά!
Ε ρε Παπαδόπουλος που σας χρειάζεται...
ΥΓ.: Είχα πει πως δε θα έγραφα άλλο κείμενο διότι φεύγω για τριήμερο σε λίγες ώρες, αλλά με ιντρίγκαρε η επέτειος...
Σε τυχόν σχόλια θα απαντήσω με καθυστέρηση. Καλά να περάσετε!
http://toixo-toixo.blogspot.com/2011/04/blog-post_21.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου