Της πατρίδας μου η σημαία έχει χρώμα γαλανό
και στη μέση χαραγμένο έναν κάτασπρο σταυρό,
κυματίζει με καμάρι δεν φοβάται τον εχθρό
σαν τη θάλασσα είναι γαλάζια και λευκή σαν τον αφρό!
Απ' τις αξέχαστες σχολικές γιορτές του δημοτικού, όπου η βαρεμάρα νικούσε κάθε ανούσιο λόγο των καθηγητών.
Όποιος... περιμένει να διαβάσει πανηγυρικούς λόγους εδώ για την Εθνεγερσία του 1821 πλανάται πλάνην οικτρά.
Όχι, δεν είναι ότι δεν τιμώ τους μεγάλους ήρωες που αψήφισαν το θάνατο για να ελευθερωθεί το έθνος μας και να ζούμε 200 χρόνια (σαν) ελεύθεροι.
Είναι όμως ότι θρηνώ σχεδόν καθημερινά την κατάντια αυτού του έθνους.
Ενός έθνους του οποίου η ιστορία είναι η σημαντικότερη ίσως απ' την ιστορία κάθε άλλου έθνους.
Και είναι η σημαντικότερη όχι γιατί αυτό το έθνος σκότωσε, λεηλάτησε, κατέκτησε.
Αλλά επειδή αυτό το έθνος θεμελίωσε τον πανανθρώπινο πολιτισμό, την επιστήμη, τη φιλοσοφία, το θέατρο, την αρχιτεκτονική, τη δημοκρατία.
Έδωσε τα φώτα σε όλους.
Και κατέληξε να αλλάζει τα φώτα σ' εμάς.
Διότι τι απ τα παραπάνω διαθέτει το ελληνικό έθνος (ή κράτος) αυτή τη στιγμή;
Πολιτισμό; Ας γελάσω. Η Ελλάδα είναι πλέον η χώρα των ριάλιτι σκουπιδιών, της lifestyle σούπας και της κάθε είδους καφρίλας.
Επιστήμη; Η έρευνα έχει σταματήσει προ πολλού στην Ελλάδα. Χρειάζεται χρηματοδότηση άλλωστε. Και τα λεφτά έχουν άλλους αποδέκτες, πιο χρήσιμους, σαν τη Siemens και το παπαδαριό του Βατοπαιδίου.
Φιλοσοφία; Οι ιδέες στην Ελλάδα έχουν φτάσει να διώκονται ως γραφικότητες και να προτάσσεται ως υπεύθυνη και σοβαρή ιδεολογία η Αδωνοκαρατζαφέρειος Σοφιστεία.
Θέατρο; Πόσα χρόνια παίζεται είπαμε το "Σεσουάρ για δολοφόνους;" Πόσα; Α, κατάλαβα! Κάποιοι 'υποκρίνονται' τους ηθοποιούς. Αξιόλογα ελληνικά έργα ούτε για δείγμα. Μόνο κάτι αηδίες που όλοι τρέχουν πάνω κάτω και φωνάζουν χωρίς λόγο, με ατάκες από γκέι χιούμορ.
Αρχιτεκτονική; Ε βέβαια, αφού η Αθήνα έγινε επίσημος χορηγός του Καλατράβα, κάναμε την απίστευτη πρωτοτυπία να φτιάξουμε το Μουσείο της Ακρόπολης φουτουριστικό. Έκτρωμα.
Δημοκρατία; Ε ρε γλέντια! Μια χώρα η οποία κυβερνάται από ένα αντισυνταγματικό Μνημόνιο, το οποίο πραξικοπηματικά δεν περασε ποτέ από τη Βουλή. Καλά από το λαό... ούτε καν! Δημοψήφισμα έχει να γίνει 36 χρόνια. Και το επόμενο δεν φαίνεται στον ορίζοντα.
Ε ας γιορτάσουμε σήμερα λοιπόν.
Να γιορτάσουμε τι όμως;
Να γιορτάσουμε την επίτευξη της Ανεξαρτησίας της χώρας μας;
Όταν την ίδια στιγμή αμαχητί την παραδώσαμε την ανεξαρτησία μας, παραχωρώντας δικαστική, εκτελεστική και νομοθετικη εξουσία σε ξένα κέντρα λήψης αποφάσεων; (ΔΤΝ, ΕΚΤ)
Είμαστε εθελόδουλοι.
Γι αυτό ρωτώ: με τι μούτρα ρε γιορτάζουμε σήμερα; Πώς αντικρύζουμε τους Κολοκοτρώνηδες και τους Καραισκάκηδες;
Αυτό για το οποίο πέθαναν τόσες χιλιάδες άνθρωποι εμείς το παραδώσαμε σαν δώρο με φιογκάκι.
Δε μας αξίζει να γιορτάζουμε σήμερα.
Μόνο να ντρεπόμαστε.
Γιατί θυμίζουμε εργατοπατέρες που γιορτάζουν την Εργατική Πρωτομαγιά.
Στο στρατό πάντως είχαμε στη στολή ραμμένη μια φράση: "Γαίαν και ύδωρ ου δίδομεν".
Και εμεις σήμερα όχι μόνο "γη και ύδωρ" δίνουμε, αλλά το κάνουμε και με χαρά.
Την περιβόητη χαρά της ιεροδούλου, που θέλει να κρυφτεί κι η χαρά δεν την αφήνει.
Κι αν μας κάνουν τη χάρη οι Γερμανοί και μας ζητήσουν την Ακρόπολη (με το... αζημίωτο φυσικά) τότε εμείς με χαρά θα τους τη δώσουμε.
Γιατί θα έχουμε ανακουφιστεί που έφυγε αυτό το βάρος από πάνω μας.
Το βάρος να συγκρινόμαστε με τους (εξ αίματος ή εκ θέσεως, λίγη σημασία έχει) ένδοξους προγόνους μας.
Ας παρελάσει αύριο ο Στρατός, ας πουν και οι βατραχάνθρωποι και κανένα αντιτουρκικό τραγουδάκι για να κάνουν φευτομαγκιές του στυλ "κρατάτα με μη τον δείρω" και όλα καλά. Όπως πάντα!
Θα έχουμε μια παρέλαση του στρατού στους δρόμους και μια παρέλαση του Λά.Ο.Σ. στα κανάλια.
Α και τώρα που είπα Λά.Ο.Σ: Θα βγει και κάνας Πρέκας να πει κανένα ποιηματάκι.
Και τότε με την εθνική συνείδηση στα ύψη θα μπορούμε να νιώσουμε στιγμές παλιγγενεσίας το βράδυ μπρος στις οθόνες μας αντίκρυ από τον Παπαμιχαήλ-Παπαφλέσσα.
Κι από Δευτέρα υποταγή πάλι στους κάθε είδους Κιουταχήδες.
Πάντως καλό είναι να θυμόμαστε τέτοιες μέρες ποια είναι τα αποτελέσματα της έχθρας των λαών. Μόνο αίμα, θάνατος, σκλαβιά και δυστυχία.
Σφαγές εκατέρωθεν και θάνατος... πολύς θάνατος!
Κανείς Θεός δεν ονειρεύτηκε τα πλάσματά του σφαγμένα, διωγμένα, δυστυχισμένα.
Κανείς. Είτε Θεός είτε Αλλάχ.
Μας αξίζει καλύτερη ζωή. Μας αξίζει η ζωή.
Είτε μας λένε Γιάννη, Μαρία, Γιώργο, Ελένη είτε μας λένε Μεχμέτ, Μπαχάρ, Νιχάτ, Ντενίζ...
Σε τελική ανάλυση όπως λέει και το τραγούδι!
"Με λίγη αγάπη και κρασί
μεθάω κι εγώ, μεθάς κι εσύ"...
Μες του Βοσπόρου τα στενά
ο Γιάννης κλαίει τα δειλινάκαι ο Mεμέτης πλάι του
πίνει και τραγουδάει του
Τούρκος εγώ κι εσύ Ρωμιός
κι εγώ λαός κι εσύ λαός
εσύ Χριστό κι εγώ Αλλάχ
όμως κι οι δυο μας αχ και βαχ
Με λίγη αγάπη και κρασί
μεθάω κι εγώ μεθάς κι εσύ
πιες λίγο από το τάσι μου
αδέρφι και καρντάσι μου
Τούρκος εγώ κι εσύ Ρωμιός
κι εγώ λαός κι εσύ λαός
εσύ Χριστό κι εγώ Αλλάχ
όμως κι οι δυο μας αχ και βαχ.
http://toixo-toixo.blogspot.com/2011/03/blog-post_25.html
1 σχόλιο:
Ο Νικηταράς, ο μεγάλος και ανιδιοτελής αγωνιστής, γνωστός ως «Τουρκοφάγος», που πρωτοστάτησε στη μάχη στα Δερβενάκια, όπου και έσπασε 3 σπαθιά με την ορμητικότητά του, τα χρόνια του Όθωνα κατηγορήθηκε για συνωμοσία κατά του βασιλιά, φυλακίστηκε και εξορίστηκε στην Αίγινα. Στη φυλακή βασανίστηκε άγρια και έχασε το φως του. Όταν αφέθηκε πια ελεύθερος, η υγεία του είχε κλονιστεί σοβαρά. Πέθανε πάμπτωχος και λησμονημένος, έχοντας αναγκαστεί τα τελευταία χρόνια της ζωής του να ζητιανεύει για να βγάλει τα προς το ζην.
Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, ο γενναίος πολεμιστής που λόγω της έντονης προσωπικότητάς του ήρθε σε σύγκρουση με σημαντικούς πολιτικούς της εποχής, γεγονός που οδήγησε σε συνεχείς προσπάθειες για την εξόντωσή του. Κατηγορήθηκε για συνεργασία με τον εχθρό, φυλακίστηκε και τελικώς δολοφονήθηκε με βάναυσο τρόπο. Οι δολοφόνοι του πέταξαν το σώμα του από την Ακρόπολη και εμφάνισαν την υπόθεση ως απόπειρα δραπέτευσης.
Η Μπουμπουλίνα, η μεγάλη καπετάνισσα, έδωσε την περιουσία της για τον αγώνα, και θρήνησε ένα γιο στην επανάσταση. Θύμα και αυτή του εμφυλίου πολέμου αποσύρθηκε στις Σπέτσες, όπου έπεσε θύμα δολοφονίας από την οικογένεια της γυναίκας που ερωτεύτηκε ο γιός της. Η ελληνική πολιτεία έκλεισε την υπόθεση και δεν αναζήτησε τους δράστες.
Τέλος, η ιστορία της Μαντώς Μαυρογένους, της ευγενικής και ρομαντικής ηρωίδας του αγώνα, που έδωσε τα πάντα για την επανάσταση και βίωσε ένα θυελλώδη έρωτα με τον Δημήτριο Υψηλάντη στα πεδία των μαχών, ο οποίος όμως έληξε άδοξα βυθίζοντας την ίδια στην κατάθλιψη. Η μεγάλη ηρωίδα αναγκάστηκε να περάσει τα τελευταία χρόνια της ζωής της πάμπτωχη, ξεχασμένη και παραγκωνισμένη από την ίδια της την οικογένεια.
Δημοσίευση σχολίου