Προσωπικά δεδομένα(!;)

Του Θανάση Νικολαΐδη

(“Φίλος μεν Πλάτων, φιλτέρα δε η αλήθεια”)

ΑΦΟΥ έστησαν την ενωμένη(;) Ευρώπη τους, θέσπισαν νόμους κανόνες. Τα «μεγάλα» τα άφησαν για τους μεγάλους αφέντες της υπερπόντιας υπερδύναμης. Τα «μικρά» (με τις μεγάλες προεκτάσεις και τις σημαντικές συνέπειες) τα τακτοποίησαν μεταξύ τους. Πολιτικοί ευρωπαϊκής… ακτινοβολίας, που έσκυβαν μη τους έρθει κατακέφαλα η Νατοϊκή βόμβα όταν (οι Αμερικανοί) βομβάρδιζαν την Ευρώπη. Οι «ντόπιοι», λοιπόν, και μεγάλοι… νομοθέτες τα λογάριασαν και πήραν απάνω τους τη «δουλειά». Έπρεπε να προστατέψουν το σινάφι τους και το πέτυχαν. Λεφτάδες κάθε λογής και μεγαλοφοροφυγάδες. «Διάσημους» με τριφηλή ζωή και ύποπτες συναλλαγές, με γκόμενες και κάποιους με ανωμαλίες, ακόμα και παιδεραστές.

 

ΚΙ έβγαλε το μυαλό τους ό,τι χρειάζεται για να σκεπάσουν νόμιμα ό,τι έπρεπε να μαθευτεί. Γέννησε η διάνοιά τους τον νόμο περί «προσωπικών δεδομένων» και τον δρομολόγησαν. Επί δικαίων και αδίκων. Για εκείνα που πρέπει να παραμείνουν μυστικά, αλλά και για άλλα που έπρεπε να μαθευτούν. Κι αρπάξαμε τον νόμο οι ρωμιοί της κομπίνας, τον κάναμε ευαγγέλιο, για να σκεπάσουμε τις αμαρτίες που μας βάραιναν. Στην ανωνυμία του, δεν σκιάχτηκε ο κομπιναδόρος, δεν συμμαζεύτηκε ο φακελάκιας. Κι αν το τσακώσουν; Θα δώσει τη μάχη του στα δικαστήρια, θα ψάξει για παράθυρα και χαραμάδες και τίποτα δεν πρόκειται να μαθευτεί. Καθάρισε με τον νόμο παραμάσχαλα, και τα προσωπικά του δεδομένα παρέμειναν στο σκοτάδι.

ΚΙ ας πάμε στα συνήθη καθημερινά και… ελληνικά. Πιάνεις τον κλεφταράκο, τον καταδικάζεις και, μετά την καταδίκη του, ανοίγει ο δρόμος για να δεις τη φάτσα του και για να μάθει το όνομά του. Τα στοιχεία του στη διάθεση του κόσμου, αλλά κανέναν δεν πρόκειται να συγκινήσουν. Ωστόσο, για τον φοροφυγάδα μεγαλογιατρό και τον μιζαδόρο της πολεοδομίας, για τον υπουργό που εξάγει τον ιδρώτα του στην Ελβετία χαλάει ο κόσμος. Κι ύστερα; Δεν θα πληροφορηθείς για στοιχεία και ονόματα- τους καλύπτει ο νόμος. «Είναι αθώος πριν την καταδίκη τους» σου λέει και καθαρίζει. Κι ύστερα; Όταν υπάρξει απόφαση και καταδίκη;

ΑΚΟΥΓΑΜΕ π. χ. για μεγαλογιατρούς (του Κολωνακίου και όχι μόνο) που δήλωναν ποσά της πλάκας. Το Κράτος περίμενε… εισπράξεις για έργα κι εμείς περιμέναμε ονόματα. Τους κάλυπτε ο νόμος (περί προσωπικών δεδομένων), γιατί δεν υπήρξε βεβαίωση (κλεψιάς) και φοροδιαφυγή. Σήμερα υπάρχει καταδίκη, με πρόστιμα και αποφάσεις. Ωστόσο, υπάρχει και ο «νόμος» και ο πέπλος που σκεπάζει αμαρτίες. Ονόματα δεν υπάρχουν!