Σαμποτέρ και αδημονούντες

Σαμποτέρ και αδημονούντες

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΤΟ (ελληνικό) φιλότιμο που λέγαμε. Μας έλειψε. Η πονηριά περίσσεψε. Απειθάρχητοι και μικρόκαρδοι οι πολλοί θάβουν τους έντιμους και η ζωή συνεχίζεται. Όπως την ξέρουμε και το σύστημα δεν αλλάζει. Με τον έλληνα που ο τράχηλός του ζυγόν δεν υπομένει να τυραννιέται από άλλον έλληνα. Κι αν είναι γιατρός, τόσο το χειρότερο, μιας και με την υγεία δεν παίζεις και σε παίζουν με το φακελάκι, όταν δεν σε εμπαίζουν.

ΘΑ το ακύρωναν στην πράξη το νέο σύστημα του ΙΚΑ κάποιοι (πολλοί) και το κάνουν πράξη. Γιατροί που το γούσταραν μέχρι χτες (χωρίς ο κόσμος να το γουστάρει), ως προθάλαμο του ιδιωτικού τους ιατρείου. Για να κόψεις "εισιτήριο" το πρωί και να τον πληρώσεις το βράδυ. Στο «μαγαζί» του, σε άλλο κλίμα και ατμόσφαιρα, με το χαμόγελο να περισσεύει και με τα καλοπιάσματα. Και, βέβαια, ν’ αφήσουμε το «δεν το κάνουν όλοι»-δεν κρατάμε στοιχεία, δεν κάνουμε στατιστική και η αμαρτία δεν μετριέται με τη συχνότητα. 

ΔΕΝ είναι μόνο η πλειοψηφία(;) των γιατρών που αποπειράται να ακυρώσει στην πράξη το νέο σύστημα, πριν ξεκινήσει. Είναι και οι τριγύρω καλοθελητές. Κριτές και επικριτές, βιαστικοί και ακράτητοι μη δεν ρίξουν το φαρμάκι. Για το κόμμα τους που δεν βρίσκεται στην εξουσία (κι όταν έρθει όλα θα τα σιάξει μέσα σε ένα βράδυ), για την «ιδεολογία» κατά το προσωπικό τους συμφέρον και για τη γκρίνια που όλο και συρρικνώνει την παροχή της δημόσιας υγείας.

ΑΣ ξαναπάμε στους γιατρούς… γενικώς και στους επαγγελματίες ειδικότερα. Στο σαλονάκι τους είτε σ’ εκείνο του δημόσιου καταστήματος, ανάκατοι με τους πελάτες περιμένουν και κάποια… παλικαράκια με όψη τεχνοκράτη. Με μια τεράστια τσάντα στο χέρι, τρυπώνουν στο γραφείο του γιατρού. Βγάζουν απ’ την τσάντα τους τα νέα… μοντελάκια που θα «φορεθούν» (διάβαζε φάρμακα που πρέπει να προτιμηθούν) κλείνοντας το μάτι στο γιατρό. Το (νέο) φάρμακο υιοθετήθηκε, στο συνταγολόγιο δρομολογήθηκε, το εμπόρευμα προωθήθηκε. Με τρόπο απλό και άγνωστο στον ασθενή που δεν πήρε μυρουδιά απ’ την αγοραπωλησία.

ΤΟ αντάλλαγμα μπορεί ν’ αργήσει, αλλά «είναι να’ ρθει, θε να’ ρθεί και δεν θα προσπεράσει». Η εκδρομή θα γίνει, οι οικογένεια θα απολαύσει διακοπές, τα παιδιά θα τρελαθούν απ’ τη χαρά, η… πεθερά θα καμαρώνει για τον γαμπρό, για τις γνωριμίες και την καπατσοσύνη του. Ποιος άλλος «κρίκος» θα φάει ψωμάκι; Ο φαρμακοποιός του 23%, ο πλασιέ, η φίρμα, η εταιρία. Ποιος θα ασθενήσει; Η δημόσια υγεία, το ΕΣΥ, ο φορολογούμενος. Ποιος θα παραμείνει αναλλοίωτος; Το «σύστημα», η βαρβαρότητα.