Από το Χασοδίκη
Το ερώτημα είναι, γιατί έπρεπε να φτάσουν τα πράγματα ως εδώ μέχρι να ασχοληθεί η πολιτική ηγεσία; Αντιλαμβάνομαι βέβαια ότι στο υπουργείο Υποδομών είναι πολύ απασχολημένοι οι άνθρωποι (κάνουν όλη μέρα βουντού μήπως εξαφανιστεί η Μπιρμπίλη), ωστόσο μπορούσαν και όφειλαν να έχουν προβλέψει το κακό και να έχουν κινηθεί για να το προλάβουν. Διότι ναι, υπάρχει πράγματι ένα ζήτημα κοινωνικής δικαιοσύνης όταν π.χ. υποχρεώνεις τους μόνιμους κατοίκους κάποιων περιοχών να διέρχονται από δρόμους με διόδια, χωρίς να τους δίνεις την εναλλακτική ενός παράπλευρου δικτύου. Και το πιο εύκολο πράγμα που μπορεί να πάθει ένα δίκαιο αίτημα είναι να ξεχειλώσει, όπως εν προκειμένω το "να μην πληρώνουμε διόδια για τις μετακινήσεις μας εντός ορίων δήμου/νομού εφόσον δεν υπάρχει εναλλακτικό δίκτυο" γρήγορα έγινε "να μην πληρώνουμε διόδια γενικώς". Κι όταν η πολιτική ηγεσία, δια της αδράνειάς της, αφήνει να μπλεχτούν οι δικαίως διαμαρτυρόμενοι με τους τζαμπατζήδες ή τους χαβαλέδες, είναι κομματάκι δύσκολο μετά να ξεχωρίσει την ήρα απ' το στάρι.
Εκτός πια κι αν ο Ρέππας γουστάρει τον τζερτζελέ και τις βαθυστόχαστες κοινωνικοφιλοσοφικές αναλύσεις που μπερδεύουν την ανομία, την τζάμπα μαγκιά, την πολιτική ανυπακοή, τον Σάββα Κωφίδη και τον Θορώ, όλα μαζί κι ανάκατα. Αν είναι έτσι, ΟΚ. Ας συνειδητοποιήσει όμως ότι το μήνυμα που περνάει τελικά στην κοινωνία από όλη αυτήν την ιστορία είναι πως, ακόμα κι αν έχεις ένα δίκαιο αίτημα, ο μόνος τρόπος να κάνεις το κράτος να ασχοληθεί είναι να πουλήσεις τρέλα, να κάνεις σαματά, να εξωθήσεις τα πράγματα στα άκρα. Αν η κυβέρνηση επιθυμεί να διαπαιδαγωγήσει πολιτικά την κοινωνία με αυτή τη λογική, ας έχει κατά νου ότι παίρνει ένα πολύ επικίνδυνο μονοπάτι, που δεν υπάρχει περίπτωση να μας βγει σε καλό.
1 σχόλιο:
η μόνη λύση είναι οι «τζαμπατζήδες» να προσφύγουν στα δικαστήρια κάτι που απεύχονται οι κοινοπραξίες επειδή γνωρίζουν ότι η νομική τους θέση είναι αναιμική.
Στα δικαιοσύνη μόνο μπορεί να ηττηθεί οριστικά η συμπαιγνία κυβέρνησης και εταιρειών.
Δημοσίευση σχολίου