ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Δικτάτορες του Νείλου

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΤΗ νοιάστηκαν… έγκαιρα τη Μ. Ανατολή οι σημερινοί της αφέντες. Τακτοποίησαν τα κράτη της, φρόντισαν για το φρόνημα των λαών της. Με τη βοήθεια δικτατόρων αλλά και της… Σοβιετικής Ένωσης, που δεν καταλάβαινε από αμερικάνικα πολιτικά παιγνίδια και στρατηγική.

ΓΙΑ την Αίγυπτο δεν πολυχρειάστηκαν βασιλιάδες. Η «δουλειά» γίνονταν και με δικτάτορες (φανερούς είτε κρυφούς) φυτευτούς είτε τηλεκατευθυνόμενους και με το λαό στη στέρηση και τον φόβο. Ένας «παραστρατιωτικός» Νασέρ ήταν αρκετός για να καταργήσει τον Φαρούκ και, βέβαια, κάτι μας θυμίζει ως «επαναστάτης». Με τα υπερπόντια αφεντικά του να ελέγχουν τις «κινήσεις» του και την (δήθεν) στροφή του προς τους Σοβιετικούς. Να καμαρώνει στημένος δίπλα στον Χρουτσώφ, που δεν διέκρινε τον μακρινό τους σκηνοθέτη. Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου (1970) για να φύγει απ’ τον μάταιο κόσμο ο Νασέρ και να’ ρθει ο Σαντάτ που «ενήδρευε» ως αντιπρόεδρός του. Αναφανδόν φιλοδυτικός και… μελλοθάνατος. 

Μετά τη δολοφονία του (1981) από φανατικούς Ισλαμιστές(;) αναλαμβάνει ο… πολύς Μουμπάρακ και η ζωή συνεχίζεται. Με τους δικτάτορες στα πλούτη, το λαό στη φτώχια και το Ισραήλ μακρύ χέρι των Αμερικάνων στην περιοχή.

ΚΙ αν άλλαξαν οι Πρόεδροι και οι «κυβερνήσεις», το καθεστώς δεν άλλαξε. Ούτε και το σύστημα. Ωστόσο, για να «φύγει» ο ένας και να’ ρθει ο επόμενος (πρόεδρος) χρειάζεται προετοιμασία και πολιτική. Για στρώσιμο και ωρίμανση. Κι όταν ο Πρόεδρος δεν φεύγει, τον εξαρθρώνουν σαν εργαλείο για παροπλισμό ή για τα… σκουπίδια. Κι αν επιμένει, τον κρεμάνε! Με σχοινί ντόπιο σε λαιμό σαν του Σαντάμ και στα χείλη: «τον αγώνα τον καλόν (αμερικανικόν) ηγώνισμαι, την πίστιν τετήρηκα, τον δρόμον τετέλευκα…».

ΤΗΝ «αλλαγή» στην Αίγυπτο την πρόβλεπε το σχέδιο. Μακρινό και κρυφό, καμωμένο στα ανήλιαγα γραφεία μυστικών υπηρεσιών. Κατά τη στρατηγική των ΗΠΑ και πίσω απ’ την πλάτη του Ομπάμα, που παρακολουθεί, όπως κι εμείς, τα γεγονότα απ’ την… τηλεόραση. Αναίμακτα για τον Μουμπάρακ, με την αμελητέα ποσότητα των 300 νεκρών-αναλώσιμο είδος-και με τον στρατό σε ρόλο διαιτητή.

ΚΙ ύστερα; Πρόβαλε την «αντίστασή» του ο Πρόεδρος όσο να σκοτωθούν καμπόσοι και να στρώσει το κλίμα κι ύστερα αποσύρθηκε στα ιδιαίτερα ενδιαιτήματα του… παλατιού του. Για να μελετήσει προσεκτικά τον φάκελο με τις οδηγίες. Με τον απόηχο των εξεγερμένων να επιταχύνει το βήμα του για την παραίτηση και το φευγιό. Πήρε τα μέτρα του, πριν του πάρουν μέτρα για… θηλιά. Έφυγε ο κακός Μουμπάρακ και ήρθε ο… καλός στρατός. Κι αν μέχρι χτες, οι εξεγερμένοι είχαν απέναντί τους αργοκίνητα τανκς με κατεβασμένες κάνες, αύριο θα δέχονται δολοφονικές ριπές. Αν, βέβαια, αμφισβητήσουν το «βαίνομεν προς εκλογάς» υπό τη σκιά του στρατού και με… εμβατήρια.

ΜΕΤΑ την εκτόνωση και με τη… φρεσκαδούρα στην εξουσία, η ζωή θα ξαναβρεί το ρυθμό της. Με τις ελευθερία των αιγυπτίων στο τσεπάκι του ιδεολογικού απογόνου του Νασέρ και του Σαντάτ για «μια απ’ τα ίδια» και με τους ίδιους μακρινούς αφέντες. Στην Αίγυπτο της ιστορίας, των πυραμίδων χωρίς σκιά και με το άγρυπνο μάτι των Ισραηλινών απάνω τους. Στην καυτή έρημο που τη δροσίζει ο Νείλος. Στην αραπιά που τη (συγ)κρατούν δικτάτορες, εμίρηδες και βασιλιάδες, μη… φυσήξει και «σηκώσει» το Ισραήλ.