Μακριά η φωτιά, κοντά ο κίνδυνος
Του Θανάση Νικολαΐδη
ΕΙΔΑΝ την Τυνησία και… χάρηκαν. Βλέπουν την Αίγυπτο και «ελπίζουν». Μερίδα ευφάνταστων ελλήνων, που νομίζουν ότι θα’ ναι εκτός «παιδειάς», αν αρπάξει κι εδώ φωτιά. Ωστόσο, δεν το σκέφτηκαν σωστά, δεν τα ζύγιασαν καλά.
Η δικιά μας σκέψη πάει ανάποδα. Βλέπουμε την κατάσταση εκεί και βγάζουμε συμπεράσματα για εδώ. Κι αν η ματιά μας παραμείνει ψυχρή έχοντας παρακάμψει τις θλιβερές συνέπειες της εξέγερσης στην Αίγυπτο, εδώ υπάρχει η ελπίδα της μη εξέγερσης. Όχι, βέβαια, γιατί όλα πάνε πρίμα στην Ελλάδα της αταξίας, των ανισοτήτων και της διαφθοράς. Αλλά; Δεν έχουμε μεροκάματο αιγυπτίων, δεν διαθέτουμε… Σουέζ, δεν απέχουμε μιαν ανάσα απ’ το Ισραήλ.
ΕΧΟΥΜΕ κοινά με τους Αιγυπτίους, αλλά ανάγονται στην «αφετηρία» της ιστορίας. Μας διαφοροποίησε το κλίμα, η γεωγραφική μας θέση και, βέβαια, το… ενδιαφέρον των «μεγάλων δυνάμεων», Δυτικών και προπαντός… Αμερικανικών (μετά την «απελευθέρωση» των Αιγυπτίων, το ’22 απ’ τους Άγγλους). Κι ύστερα;
Ήρθαν βασιλιάδες και συγκαλυμμένοι δικτάτορες, που απειλούσαν τους αφέντες με (δήθεν) στροφή προς του Σοβιετικούς. Παιχνίδια και καταστάσεις που έφεραν τους Ισραηλινούς στη σκιά των Πυραμίδων, μετά τον «Πόλεμο των 7 ημερών» του ’67 και ξανά το ’73. Για να «χτυπάει» και να επιβιώνει το Ισραήλ κάτω απ’ τη μύτη αραπάδων που «κυβερνώνται» από δικτάτορες “made in USA”. Με τα εκατομμύρια των Αιγυπτίων σε στάση… προσοχής και με το όπλο «παρά πόδα». Και, βέβαια, τα προτεκτοράτα την πληρώνουν και οι λαοί τους. Με την «υποδομή» τους φτιαγμένη από ξένα χέρια μακρινά και με το «σύστημα» που οδηγεί σε ξεσπάσματα.
ΑΣ ξαναπάμε στην εξέγερση «εκεί», για (κάποια) συμπεράσματα «εδώ». Και ελληνικό φιλότιμο υπάρχει και το ανθρώπινο ένστικτο της αυτοσυντήρησης λειτουργεί. Αν μια σπίθα διαβεί τη Μεσόγειο και μας φέρει φωτιά, θα σπεύσουμε να τη σβήσουμε. Όλοι μαζί, μη γίνει (και) η πατρίδα μας παρανάλωμα. Είναι ο φόβος; Έστω. Είναι ο πατριωτισμός, σκεπασμένος απ’ τα ατομικά και τα πρόσκαιρα; Οι φωνές των καυγάδων μας που καλύπτουν τη φωνή από μέσα μας;
ΚΑΙ, βέβαια, διαβήκαμε όλα(;) τα σκαλιά κι ίσως δεν έχει παρακάτω. Ο κίνδυνος έχει τις διαβαθμίσεις του κι αυτός, αλλά είναι κοινός, ενώνει και δείχνει το δρόμο. Με οποιαδήποτε κυβέρνηση και με δημοκρατία. Γι αυτό η (απ)αισιοδοξία μας δεν εμπεριέχει στοιχεία απελπισίας.
6 σχόλια:
Θανάση εκτός από αυτά που αναφέρεις θα ήθελα να προσθέσω ότι ο λαός της Αιγύπτου ζώντας χρόνια κάτω από τα όρια της φτώχειας και της εξαθλίωσης δεν έχει τίποτε να χάσει και πραγματι μια σπίθα έφτασε για την ανάφλεξη. Στην Ελλάδα η κοινωνία είναι σε μεγάλο βαθμό αλλοτριωμένη και δεν έχει την διάθεση για ξεσηκώματα, αλλά ο ατομισμός οδηγεί σε ατομικές λύσεις τους ανθρώπους. Δεν φτάνει ούτε η σπίθα της Τυνησίας, ούτε της Αιγύπτου και ενδεχομένως ούτε η Σπίθα του Μίκη. Καλή μέρα.
Γεια σου Κώστα, συμφωνώ.
Θανάσης
Οι ατομικές λύσεις θα πεθάνουν για τους ανθ΄ρωπους μαζί με την εξαφάνιση κάθε ατομικής δύναμης.
Η ατομικότητα στηρίζεται στον εγωισμό του κέρδους.
Οπότε όταν τελειώνει το κέρδος και αρχίζει η αδυναμία της φτώχειας, τότε η συλλογικότητα παίρνει την θέση της ατομικότητας, έστω και πρόσκαιρα.
Διαφορές υπάρχουν, αν και χούντα και σε μας είχαν φυτέψει οι Αμερικάνοι συμμαχοί μας. Κι ακόμα έχουμε κατά κάποιο τρόπο. Πως αλλιώς το 19,2% (τόσο πήρε το ΠΑΣΟΚ σε ψήφους στις δημοτικές), μπορεί να ξεπουλάει εργαζομένους και τη χώρα την ίδια..;;;
Αν τους αφησουμε κι αλλο την Ελλάδα να ξεπουλανε ο Τζέφρυ κι παρέα του, σε χειρότερη κατάσταση απ' το λαό της Αιγύπτου θα βρεθούμε.. Όσο για τις φωτιές που μας περιμένουν, κοντινή γιορτή είναι, με την άδικία που βλέπουμε γύρω μας να γίνεται.
Καλό απόγευμα.
Δεν ξέρω σε ποιο βαθμό υπάρχει ακόμη το ελληνικό φιλότιμο, ανάμεσα στο λαό.
Και δεν γνωρίζω, αν πρόκειται για φιλότιμο ή για το ναρκωτικό της τηλεοράσεως και των αεροψεκασμών και του ρόλου των λοιπών αναισθησιλόγων...
Πάντως η χούντα-η χειρότερη από καταβολής ελληνισμού-που μας κυβερνά και μας καταπροδίδει δεν διθέτει ούτε ίχνος.
Κάτι ήξερε φαίνεται ο Ομπάμα, όταν επισήμαινε στον "Ηγεμόνα εκ Δυτικής Λιβύης" ότι κάποτε υπήρχε και...ελληνικό φιλότιμο!
Ο κίνδυνος έχει τις διαβαθμίσεις του κι αυτός, αλλά είναι κοινός, ενώνει και δείχνει το δρόμο.
Δημοσίευση σχολίου