Του Θανάση Ι. Νικολαΐδη
«ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΈΝΗ η χώρα που χρειάζεται ήρωες» (Brecht). Κι αν βρήκαμε τον ήρωα, μη τον πετροβολούμε. Είναι, σήμερα, βουλευτής Πρέβεζας ο Βαγγέλης Παπαχρήστος. Χτες ήταν ένας μικρός ήρωας, όταν στα 18 του φυλακίστηκε, πέρασε από στρατοδικείο της Χούντας, φυλακίστηκε και βασανίστηκε. Οι κεραίες των χουντικών έπιασαν τη δράση του, ζύγιασαν τα τσακάλια τον φάκελο απ’ τον πατέρα του ως αγωνιστή της αριστεράς και (δι)έπραξαν τα «δέοντα».
Ο λαός τον αντάμειψε και το (βρώμικο) ’89 τον βρήκε βουλευτή του ΚΚΕ. Δεν άντεξε την κολιγιά και τα παράτησε. Έπιασε τη συμπαιγνία και μετεπήδησε για το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα. Ένας συνεπής αριστερός στους κόλπους του Κινήματος, ανάκατος με συντρόφια που φόραγαν την ίδια «κονκάρδα» κι ανάμεσά τους μεγάλα… ονόματα «σοσιαλιστών». Πριν τα «έργα» και οι μίζες «πλουτησάντων» βγουν στην επιφάνεια και κρατήσουμε τη μύτη κοιτώντας τον αφρό.
ΕΝΑΣ «αντιφρονών» στο Κίνημα δεν θα’ φερνε την Άνοιξη-το’ ξερε και το ξέραμε. Ούτε πως στην πράξη συμφωνούμε για την ενέργειά του. Ωστόσο, δεν πυροβολούμε τον «αντάρτη», γιατί μας δίνει τις εγγυήσεις του. Απ’ τα παλιά με τους αγώνες, μέχρι σήμερα με τις… ισορροπίες. Κι είναι δύσκολο, σχεδόν ηρωικό να πεις το «όχι» σου μονάχος, όταν όλοι τους λένε «ναι» δηλώνοντας υποταγή στο Κόμμα και τον αρχηγό, χαϊδεύοντας την έδρα και με στόχο την επανεκλογή. Το’ πε ο Βαγγέλης, ξεχωρίζοντας σαν μύγα μες το γάλα που είναι άσπρο, αλλά ανομοιογενές στη σύσταση, με χοντράδια μέσα, που δεν φαίνονται.
ΚΑΙ, βέβαια, δεν μπορείς να παραμείνεις σιωπηλός, ανέκφραστος και ανενεργός στο ΠΑΣΟΚ της κας Νταλάρα και της κας Γκερέκου. Κι αν δεν κάνεις κάτι που θα ταράξει τα νερά, οι διπλανοί σου, με το «ναι σε όλα» και το ασταμάτητο χειροκρότημα, θα σου στρώσουν το αύριο «που σαν αύριο δεν θα μοιάζει». Κι αν πας βαθύτερα στο χρόνο προς τα πίσω, θα δεις κι άλλα λουλούδια που σου βγήκαν γαϊδουράγκαθα και δεν το αντέχει η ψυχή σου.
ΚΑΙ τι δουλειά έχεις εσύ, Βαγγέλη Παπαχρήστο, στο χώρο που δεν τόλμησε να «κρεμάσει» έναν μεγαλομιζαδόρο για να πάρει κουράγιο ο πολίτης, να δέχεσαι την αύρα του κ. Τσοχατζόπουλου και μέρος της «κληρονομιάς» του κ. Σημίτη που βλέπει και παρατηρεί, αλλά σηκώνει αδιάφορα τους ώμους; Βγες μόνος και πολέμησε. Ωστόσο, σε απόσταση από τους… θλιβερούς συμπρωταγωνιστές του (βρώμικου) ’89.
3 σχόλια:
Κι είναι δύσκολο, σχεδόν ηρωικό να πεις το «όχι» σου μονάχος, όταν όλοι τους λένε «ναι» δηλώνοντας υποταγή στο Κόμμα και τον αρχηγό,
Ήρωας πάντως όταν ψήφισε το μνημόνιο το βρώμικο 2010 δεν ήταν, οι κρίσεις συνειδήσεως δυστυχώς είναι σαν τις ιώσεις έρχονται και φεύγουν, καποιες αρχές πρέπει να σε συνοδεύουν απο την αρχή ως το τέλος, παρολαυτά εύχομαι να κάνω λάθος, ένας άσωτος υιός υπάρχει παντού ακόμα και στη βίβλο
στο χώρο που δεν τόλμησε να «κρεμάσει» έναν μεγαλομιζαδόρο για να πάρει κουράγιο ο πολίτης,
αλλο ενα καυτο σου αρθρο θαναση
Δημοσίευση σχολίου