Ο Ιπποκράτης, η σημερινή ιατρική και η εφαρμογή της στα ελληνικά δημόσια νοσοκομεία

 Από τον όρκο του Ιπποκράτη:

"Ορκίζομαι ... θα χρησιμοποιήσω τη θεραπευτική δίαιτα μόνο για ωφέλεια των αρρώστων όσο εξαρτάται από τη δύναμη και την κρίση μου, και (υπόσχομαι ότι) θα τους προφυλάξω από κάθε βλάβη και αδικία...
Δεν θα χειρουργήσω οπωσδήποτε αυτούς που πάσχουν από πέτρα, αλλά θα αφήσω την πράξη αυτή στους εξασκημένους. Σε όσα σπίτια προσκαλούμαι, θα μπαίνω για το καλό των αρρώστων, κρατώντας τον εαυτό μου μακριά από κάθε θεληματική αδικία ή διαφθορά.
(Διαιτήμασί τε χρήσομαι ἐπ' ὠφελείῃ καμνόντων κατὰ δύναμιν καὶ κρίσιν ἐμὴν, ἐπὶ δηλήσει δὲ καὶ ἀδικίῃ εἴρξειν...
Ἐς οἰκίας δὲ ὁκόσας ἂν ἐσίω, ἐσελεύσομαι ἐπ' ὠφελείῃ καμνόντων, ἐκτὸς ἐὼν πάσης ἀδικίης ἑκουσίης καὶ φθορίης)

Στη σημερινή συμβατική ιατρική:

Έχει παραδοθεί στα χέρια των φαρμακοβιομηχανιών και της εξελιγμένης τεχνολογίας.
Από παραδείγματα όλοι έχουμε ένα σωρό: Φάρμακα και εμβόλια που οι παρενέργειές τους κάθε άλλο παρά βοηθούν την θεραπεία της οποιασδήποτε ασθένειας. Θεραπεύουν (όχι πάντα) το σύμπτωμα (πολλές φορές με παρενέργειες που μπορούν να χαρακτηριστούν ως εγκληματικές ενέργειες) και δημιουργούν πρόβλημα σε κάποια άλλη λειτουργία του οργανισμού.
Η πλειοψηφία των γιατρών παίζει τον ρόλο του Θεού που τους έχουν διδάξει το πώς λειτουργεί: Εγώ αποφασίζω, εσύ είσαι ένα μηδαμινό πλάσμα, εγώ ξέρω τι χρειάζεσαι κι αν κάνω λάθος, δεν είναι δική σου δουλειά να με ελέγξεις. Αν δεν σ' αρέσει να πας αλλού!!

Γεγονότα από ελληνικό δημόσιο Νοσοκομείο:

Κάποιος συνάνθρωπός μας, κάποιος πολίτης αυτής της χώρας, κάποιος ασφαλισμένος επειδή είναι παχύσαρκος, νέος (32 χρονών) και έχει και δυο μικρά παιδιά αποφασίζει να υποστεί μια επέμβαση προκειμένου να μπορεί να ανταπεξέρχεται στις δραστηριότητες που η κοινωνία μας δραστηριοποιείται.
Τι πιο φυσικό λοιπόν (όντας ασφαλισμένος) να απευθυνθεί σε ένα δημόσιο νοσοκομείο και ο διευθυντής αυτού του Νοσοκομείου να κρίνει πως ο νέος αυτός πρέπει να μπει στη διαδικασία της τοποθέτησης δακτυλιδιού και του κοψίματος μέρους του στομαχιού του;



Και ο νέος, Σπύρος το όνομά του, κάνει την εισαγωγή του στο Τζάννειο Νοσοκομείο, τον χειρουργεί ο Διευθυντής της χειρουργικής εκεί, (χειρούργος με τα όλα του και όχι χειρουργός για όσους ξέρουν την εννοιολογική διαφορά) του κάνει την επέμβαση, φεύγει πάραυτα ο ασθενής για το σπίτι του και αρχίζει να πονάει.
Πονάει αφόρητα όμως... Πονάει τόσο πολύ που οι οικείοι του τον μεταφέρουν στο εφημερεύον νοσοκομείο (Λαϊκό). Οι γιατροί εκεί ζητούν να τον βάλουν άμεσα χειρουργείο.
Οι οικείοι τηλεφωνούν στον χειρούργο και του αναφέρουν τα τεκταινόμενα.

Ο χειρούργος κανονίζει πάραυτα να μεταφερθεί ο ασθενής στο Τζάννειο. (οι οικείοι πείθονται: είναι ο γιατρός που ξέρει τον ασθενή, τον έχει χειρουργήσει βρε αδελφέ!)

Και εκεί αρχίζει ο Γολγοθάς: Ακούστε το ανυπέρβλητο: Έσπασε κάποιο ράμμα, το γαστρικό υγρό βολτάρισε στην κοιλιακή χώρα, έκανε ένα τρεξιματάκι και στους πνεύμονες... χειρουργεία επί χειρουργείων... Εντατική... χειρουργεία... Για μαγνητική που ήθελε (αλλά ο μαγνητικός του Τζαννείου δεν έχει αγοραστεί για υπέρβαρους) έπρεπε να αναλάβουν οι οικείοι του την ευθύνη για την μεταφορά και την επιστροφή του σε αντίστοιχων διαστάσεων μαγνητικό τομογράφο. Οι ζωτικές λειτουργίες του, κατά την διαβεβαίωση του γιατρού είναι μια χαρά, αλλά ο ασθενής μπαίνει σε καταστολή.
Στην Εντατική μονάδα είπαμε, για να μην ξεχνιόμαστε. Που σημαίνει ότι οι συγγενείς μπορούν να τον επισκέπτονται για ελάχιστο χρονικό διάστημα καθημερινά και την ευθύνη της φροντίδας του την έχει το προσωπικό της μονάδας.
Αλλά το προσωπικό της μονάδας δεν μπορούσε (κατά δήλωση των υπευθύνων) να τον μετακινεί όπως όφειλε, και αρχίζουν οι κατακλίσεις... Κατακλίσεις, αδελφάκι μου! Κι αρχίζουν να κόβουν, να μιλάνε για μικρόβιο που καταστρέφει τους μυς, για το ότι έχει φτάσει μέχρι το κόκκαλο, ο διευθυντής της μονάδας στις απελπισμένες εκκλήσεις των οικείων να δηλώνει "άμα δεν σας κάνουμε, να τον πάρετε να τον πάτε αλλού!". Επεμβάσεις επί επεμβάσεων. τυραννία γι' αυτόν τον άνθρωπο άνευ προηγουμένου.
Αλλά η στάση των γιατρών μονοκόμματη, κάθετη, απόλυτη, αυθεντίες, ντε!
Μην σας κουράσω άλλο: Ο Σπύρος πέθανε. Η κηδεία του έγινε προχτές.
Στην νεκροψία έφριξαν! Δεν είχαν ματαδεί κάτι τέτοιο. Κατάκλιση μισό μέτρο και δεν θυμάμαι πόσο βάθος... Το χέρι του νεκροτόμου χωρούσε μέσα με άνεση. Το συκώτι διαλυμένο κ.λπ. κ.λπ.
Αλλά το καλύτερο σας το φυλάω για το τέλος

Δεν βρήκαν το δαχτυλίδι που υποτίθεται είχε τοποθετηθεί!

Φαίνεται (κατά τη γνώμη μου) ότι ο Διευθυντής-χειρούργος γι' αυτό έπεισε τους συγγενείς να τον μεταφέρουν από το Λαϊκό ξανά στα χέρια του: πριν προλάβουν και τον ανοίξουν οι συνάδελφοί του και ανακαλύψουν το τι έχει συμβεί.
Και ανακαλύπτουν οι συγγενείς ότι υπάρχουν ήδη 4 καταγγελίες γι' αυτόν τον γιατρό.
Και ανακαλύπτουν ότι αμέσως μετά τον δικό τους άνθρωπο χάθηκε κι ένα 29 χρονο παλικαράκι που πέρασε από τα χέρια του.
Και ρωτώ: Μετά την βουλευτική ασυλία υπάρχει και η ιατρική ασυλία για πάσης φύσεως εγκλήματα;
Πόσοι πρέπει να πεθάνουν για να παυθεί ο εν λόγω γιατρός έως ότου βγουν τα οριστικά πορίσματα για τις ενέργειές του;
Πόσοι πρέπει να πεθάνουν για να πάψει ο κάθε Διευθυντής να βλέπει την οποιαδήποτε μονάδα σαν δοβλέτι του;
Πόσοι πρέπει να πεθάνουν για να αντιληφθούν άπαξ και δια παντός ότι η Ιατρική αφορά τους ασθενείς, ότι είναι λειτουργοί που προσπαθούν να σώσουν ζωές, που οφείλουν να φέρονται όπως αρμόζει στους πάσχοντες;
Πόσοι πρέπει να πεθάνουν για να τους δηλωθεί  ΟΤΙ ΑΝ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΡΕΣΕΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΞΕΚΟΥΜΠΙΣΤΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ;
 ΚΙ ΑΝ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ (γιατί πώς να το κάνουμε, το να πληρώνεσαι και να συμπεριφέρεσαι με αυτόν τον τρόπο δεν είναι και το πιο έξυπνο πράγμα γι' αυτού του είδους τις νοοτροπίες) ΝΑ ΤΟΥΣ ΞΕΚΟΥΜΠΙΖΟΥΝΕ;

Τι κάνει η διοίκηση του Νοσοκομείου; Τι κάνει το Υπουργείο; Δεν μπορεί να είναι τόσο κουφοί όλοι τους ώστε από 4 καταγγελίες να μην έχει φτάσει τίποτε στα αυτιά τους;
Τι σόι κυκλώματα είναι αυτά; Τι χρειάζεται; Να πάρει ο καθένας τον νόμο στα χέρια του; Πήρες ζωή, σου παίρνω τη ζωή; Μήπως τότε αρχίσει αυτό το κυκλωματάκι της ντροπής και της ξεφτίλας να μαζεύεται;
Μήπως το Υπουργείο με την πρεμούρα που έχει για την οικονομική ευταξία των νοσοκομείων ενδιαφερθεί τώρα να δει πού πήγε το δαχτυλίδι; τα δαχτυλίδια; Μπορεί να κοστολογείται η ανθρώπινη ζωή λιγότερο από ένα δαχτυλίδι... Έτσι κι αλλιώς προσπαθούν τόσο καιρό να την ευτελίσουν τόσο... ή και λιγότερο ακόμη.

Τι μεγαλόστομο θα βρεθεί για να ειπωθεί σ' αυτά τα παιδιά που αυτή τη στιγμή βρίσκονται χωρίς πατέρα, χωρίς πόρους συντήρησης;
Τι μεγαλόστομο θα ειπωθεί σ' αυτήν την μάνα, στον πατέρα, στην γυναίκα, στ' αδέλφια;
Ποιος θα προφυλάξει τον υπόλοιπο πληθυσμό από ανίκανους και επικίνδυνους "ειδήμονες";

Και θυμάμαι την Αμαλία και θυμάμαι τον γαμπρό του Έβερτ, τα χιλιάδες θύματα αυτής της νοοτροπίας και αναλγησίας που επικρατεί στο Ιατρικό κατεστημένο εν Ελλάδι
Ε, λοιπόν κύριοι του Υπουργείου! Πάψτε να μας ζαλίζετε με τα χρέη των νοσοκομείων!
Αν δεν είστε ικανοί να βάλετε τους κανόνες λειτουργίας που θα διασφαλίζουν την παροχή υπηρεσιών στους φορολογούμενους πολίτες αυτής της χώρας, αν δεν είστε ικανοί να ελέγχετε τους υπαλλήλους τους, αν δεν είστε ικανοί να παρέχετε τις υπηρεσίες που οφείλει ένα κράτος πρόνοιας να παρέχει, κλείστε τα ρημάδια! Κάντε συμβάσεις με όμορα κράτη για μεταφορές των ασθενών. Γιατί το θέμα είναι πως όσοι προσέρχονται στα νοσοκομεία επιθυμούν να βγουν από αυτά όρθιοι και όχι μέσα σε νεκροφόρες!