Ενοχή, η ανοχή μας

http://mpougarini.blogspot.com/

«Αυτόν τον κόσμο φτιάξαμε;
Γι αυτόν αγωνιστήκαμε;
Πώς θα κοιτάξουμε στα μάτια τα παιδιά»;
Από την «Πατρίδα των καιρών» -

Ο Γιώργος Δουατζής είναι ποιητής και δημοσιογράφος. 
Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, μιλάμε με πάθος κατά των «σάπιων πολιτικών και του άθλιου πολιτικού συστήματος». Περιγράφουμε με τα χειρότερα λόγια την καθημερινότητά μας και φανταζόμασθε από γκρίζα έως κατάμαυρη τη ζωή μας στο άμεσο μέλλον. Όμως, στις συζητήσεις για την κατάσταση που έφτασε ο τόπος, δεν άκουσα ποτέ φωνές αυτοκριτικής. Κανένας συνομιλητής μου δεν ανακάλεσε από τη μνήμη του πράξεις καθώς και την ευθύνη που φέρουμε όλοι, όντες έτσι συνυπεύθυνοι στο να είναι πραγματικά αντάξιοί μας οι σημερινοί πολιτικοί ηγέτες.

Η πλειονότητα των πολιτών, παρακάλεσε τον τοπικό πολιτευτάκο για ένα ρουσφέτι. Η πλειονότητα των γονέων φρόντισε να διορίσει «από το παράθυρο» τα παιδιά της στο Δημόσιο, γνωρίζοντας ότι έτσι στηρίζει την αναξιοκρατία και κλείνει την πόρτα σε έναν πραγματικά ικανό νέο. Η πλειονότητα των πολιτών «λάδωσε» γιατρούς δημόσιων νοσοκομείων, εφοριακούς, υπαλλήλους, ασφαλιστικών ταμείων, δημοσίων υπηρεσιών κ.ά. αφού κατά το κοινώς λεγόμενο «αν δεν λαδώσεις δεν κάνεις τη δουλειά σου και μπορεί να κλείσει και η επιχείρησή σου». Πολλοί ζήτησαν και έλαβαν παράνομες γεωργικές επιδοτήσεις. Πολλοί κτίσανε κατά παράβαση της πολεοδομικής νομοθεσίας.

Όσοι δεν ανήκουν σε αυτή την πλειονότητα, γνώριζαν, έβλεπαν, παρακολουθούσαν την προϊούσα κοινωνική σήψη. Ανέχτηκαν επί δεκαετίες τον δυσώδη κατήφορο. Και αυτή η ανοχή δραστών και θεατών, συνιστά τη μεγαλύτερη ενοχή μας. Αυτή η ανοχή δημιούργησε πρότυπα αντικοινωνικής συμπεριφοράς, συμπεριφορές ατομικισμού, βολέματος και απομονωτισμού στους νέους και μας οδήγησε σταδιακά στην μέγιστη εσωστρέφεια, στην διόγκωση του προσωπικού και την άπωση του συλλογικού.

Έτσι αδύναμους, απομονωμένους, χωρίς πολιτική σκέψη και συνείδηση, αμήχανους, βωβούς και άπραγες μας άγουν και μας φέρουν πολιτικοί χωρίς ανάστημα, οι οποίοι υποτιμούν συνεχώς και προκλητικά τη νοημοσύνη μας. Οι οποίοι έχουν την πεποίθηση ότι έχουν χαθεί τα υγειή αντανακλαστικά, επειδή βολεμένη η κοινωνία στον μικρόκοσμο των επιμέρους συμφερόντων της, ανέχθηκε επί δεκαετίες την πελατειακή άσκηση της εξουσίας. Είναι αυτοί οι διαβρωμένοι και υπαίτιοι, που σπεύδουν να μιλήσουν για την ανάγκη ανανέωσης της πολιτικής ζωής, την οποία κατά αυτονόητο για αυτούς τρόπο πρέπει να εμπιστευτούμε αποκλειστικά στους ίδιους. Είναι αυτοί και αυτές, που μετείχαν με υπεύθυνες θέσεις στην διαδικασία κατάρρευσης του πολιτικού συστήματος και της ουσιώδους δημοκρατικής αρχής του κράτους δικαίου και τώρα εμφανίζονται ως σωτήρες μας.

Οι ενοχές μας δεν αναιρούν φυσικά τις ευθύνες του λεγόμενου πολιτικού κόσμου. Ο οποίος θα βρεθεί στη γωνία - όχι μόνον απολογούμενος με ένα αστείο “αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη” - πραγματικά απόβλητος, μόνον όταν ορθώσουμε ανάστημα ως λαός, αναλαμβάνοντας τις δικές μας ευθύνες.

Η καθημερινά διογκούμενη οργή των πολιτών πρέπει να μορφοποιηθεί. Να εκφραστεί δημιουργικά και όχι καταστροφικά. Πρέπει να γίνει πηγή παραγωγής πολιτικής και όχι τυφλής βίας, ώθηση διαφυγής από το σημερινό αδιέξοδο. Η πολιτική σκέψη, η σύμπνοια, η αγάπη στον άνθρωπο, η συμμετοχή σε συλλογικές προσπάθειες μπορούν ίσως να μας χαρίσουν χαμόγελα αισιοδοξίας, ανεξάρτητα από τις μέχρι τώρα κομματικές μας προτιμήσεις. Μήπως επιτέλους πρέπει να δώσουμε προσοχή σε κάποιες φωνές που μοιάζουν μέχρι σήμερα εκτός συστήματος;
του Γιώργου Δουατζή

Κανόνας είναι 1) Nα τηρούμε χρονική απόσταση τουλάχιστον 2-3 ωρών, από την προηγούμενη ανάρτηση και 2) να μην βάζουμε αναρτήσεις που αφορούν, διαφημίσεις κομμάτων, ύβρεις, ρατσισμό και προσωπικές αντιπαραθέσεις...αυτές θα κατεβαίνουν αυτόματα!