του Σωτήρη Γλυκοφρύδη
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Στις 11 Αυγούστου ο Γιώργος Α. Παπανδρέου μιλώντας στο δημοσιογράφο Μιχάλη Σκαφίδα της Christistian Sience Monitor για τα οικονομικά, αναφέρθηκε στην ανάγκη της δημιουργίας ενός «τέταρτου δρόμου» (1).
Το γεγονός ότι πρωτοαναφέρθηκε για αυτόν σε μια χριστιανική διαδικτυακή εφημερίδα, σε συνδυασμό ότι ο οικονομικός δρόμος είναι και κοινωνικός, θεώρησα χρήσιμο να επεκταθώ επ’ αυτού, κρίνοντας και αναλύοντάς τον.
Το γεγονός ότι πρωτοαναφέρθηκε για αυτόν σε μια χριστιανική διαδικτυακή εφημερίδα, σε συνδυασμό ότι ο οικονομικός δρόμος είναι και κοινωνικός, θεώρησα χρήσιμο να επεκταθώ επ’ αυτού, κρίνοντας και αναλύοντάς τον.
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Ο Γ. Α. Παπανδρέου. δεν πρέπει να θεωρείται τυχαίος πολιτικός. Στενός συνεργάτης του, διανοητής, τον έχει χαρακτηρίσει ως «δολοφόνο (κίλλερ) με αγγελικό πρόσωπο» (2) και η προσωπική μου θεώρηση είναι ότι μπορεί πράγματι να χαρακτηριστεί «φονιάς», «σιγανό κίλλερ» θα τον έλεγα σε μια παραφθορά του πρώτου αναφερθέντος. Ο Γ.Α.Π. μέχρι στιγμής έχει δείξει ότι είναι αργός, πολύ αργός, εκνευριστικά αργός θα έλεγα στις κινήσεις του, οι οποίες όμως βγάζουν τους πολιτικούς του αντιπάλους έξω από το παιχνίδι, κατά κάποιο τρόπο εξοντωνοντάς τους.
Η πολιτική διαδρομή του Γ. Α. Π. είναι πατροκτονική, όπως και του πατέρα του, Ανδρέα Παπανδρέου, σε σχέση με τον επίσης πατέρα του, Γεώργιο Παπανδρέου, τον «γέρο» της Δημοκρατίας. Το πατροκτονικό στοιχείο αποτελεί την αρχή της διιστάμενης πολιτικής, όπου ο χρόνος παίρνει σπάργανο τροφή στο στόμα του μια πέτρα. «Timing» το λένε αυτό οι στοχαστές του Δία το μεγάλο κόλπο. Ο ΓΑΠ πιστός στην αρχή της πολιτικής συμπεριφοράς του πατέρα του «Η Ελλάς είναι μια μικρή χώρα να ακολουθήσει μια εμφανή πολιτική» (3), φαίνεται να οδεύει προς τον ίδιο δρόμο, ξεφεύγοντας όμως από αυτόν, ότι «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες». Εδώ βρίσκεται η πατροκτονία. ...
Στην πολιτική βγάζεις συμπέρασμα από αυτά που ξεφεύγουν από τους πολιτικούς αντιπάλους σου και όχι τόσο από τις κινήσεις τους. Πολιτική σημαίνει το απρόβλεπτο να το κάνεις εφικτό, διαχειρίζοντας κατά τρόπο μη εμφανή τις ικανότητες του άλλου, επ’ ωφελεία σου. Τον σκοτώνεις, δηλαδή, πολιτικά. Πολιτικός, πάλι από την έννοια της συμπεριφοράς, είναι εκείνος που επιλέγει τους λαούς που θα τον ακολουθήσουν ενώ ο ηγέτης επιλέγεται από αυτούς. Πολιτικός ηγέτης είναι εκείνος που επιλέγει και επιλέγεται από ανθρώπους και λαούς, ασχέτως φύλου, παιδείας και καταγωγής, αποκτείνοντας στερεότυπα, φονεύοντας την εξουσία. Ο πολιτικός ηγέτης είναι επαναστάτης. Κι εδώ, έχουμε «σιγανό - αγγελικό» επαναστάτη.
Βάσει αυτών των γεγονότων, και του ασαφούς πλαισίου που διαμορφώνεται στην πολιτική κοινωνική σκηνή, θα προσπαθήσω να παραθέσω το υποτιθέμενο πρότυπο της πολιτικής χροιάς του ΓΑΠ μέσα από τη βιολογία. Και αυτό, διότι η βιολογία αποτελεί μια κατεξοχήν φυσική έκφανση του Δαρβινισμού που εκφράζεται από την πολιτική, η οποία συνάδει με την οικονομία. Μια βασική αρχή της φύσης είναι η οικονομία. Η οικονομία της φύσης είναι η πολιτική της φύσης, ως εκ τούτου βάση της πολιτικής τίθεται εδώ το οικονομικό στοιχείο.
ΕΜΒΙΟΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ
α). Οικονομία Κλίμακος:
Η έμβιο ή βιο-πολιτική οικονομική συμπεριφορά, στηρίζεται σε ένα φυσικό φαινόμενο που καλείται «οικονομία κλίμακος» Κατ’ αυτό, η σύμπραξη πολλών μικρών μονάδων - κυττάρων ενός συστήματος, δημιουργεί όφελος επί της πορείας της όντος ή συστήματος στο δρόμο της ζωής του επί του αθάνατου θανάτου. Το βασικό κέρδος που επέρχεται από τη οικονομία κλίμακος είναι η επιμήκυνση του χρόνου της ζωής του όντος, το αντίτιμο που πληρώνει λέγεται πτώση της ισχύος των μονάδων. Αυτό στη φύση καλείται «οικονομία», ήτοι, νέμω-κατανέμω τα απαραίτητα του οίκου μου εντός του οίκου μου με σκοπό την επιβίωση.
Η ζωή είναι ένα «κλειστό» κύκλωμα, και το κόστος προς κάθε τι το προσδοκώμενο λέγεται αύξηση της ζωής μέσω της επέκτασης ή γιγαντισμού, με τρόπο όμως που επιφέρει μείωση της εντροπίας. Ένα εκτενές αρμονικό ον δεν αναπνέει ιδιαίτερα, δεν πολύ-κινείται, δεν δημιουργεί μεγάλη οξείδωση και αναγωγή, κερδίζει τη ζωή αλλά τη χάνει παραλλήλως. Εκεί παραπέμπει η «αρχή της διατήρησης της ενέργειας» στα πλαίσια της οικονομίας, μεγάλη ενέργεια - μεγάλη ακινησία, μέγιστη ζωή - μέγιστος θάνατος ανά αθροιστική μονάδα. Στην ουσία, «ουδέν κινείται», η κίνηση όπως προείπαν οι προσωκρατικοί υπάγεται στη φαινομενολογία (4).
«Καλό και κακό, πάνω και κάτω, μέσα κι έξω στη φύση δεν υφίσταται, είναι το ίδιο πράγμα» είπε ο Ηράκλειτος, και συμπλήρωνε «σε μια φύση όπου η δικαιοσύνη είναι συμπαντική, η κρίση υποκειμενική και η ανθρωπότητα ακολουθεί την κατά περίπτωση ιδεοληψία» καταλήγοντας «φτιάχνοντας μέτρα και σταθμά όπως τη συμφέρει» (5).
β). Μεγέθη και Αναλογίες:
Η οικονομία κλίμακος εξεταζόμενη με τα φυσικά μέτρα και σταθμά, προϋποθέτει ότι για την κατανόηση της ζωής δεν πρέπει να ακολουθούνται τα απόλυτα αλλά τα σχετικά μεγέθη. Λέμε, για παράδειγμα, ότι ο ελέφαντας είναι αντικειμενικά ο πιο δυνατός διότι μπορεί να σηκώσει το πιο βαρύ φορτίο. Ο ελέφαντας όμως δεν μπορεί να αντέξει στην πλάτη του ούτε μισό ελέφαντα, ο άνθρωπος σηκώνει έναν άνθρωπο, ο σκύλος έστω τρεις σκύλους, και το μυρμήγκι δεκάδες ομοειδή του, ταγμένο στην «υπεράνθρωπη» φύση του εφόσον παραμένει πάντοτε ένα μικρό μυρμήγκι. Άρα, θα πρέπει να λαμβάνονται για την αντικειμενικότητα της έρευνας υπόψιν σοβαρά τα σχετικά μεγέθη. Πάμε τώρα στην σχέση κατανάλωση ενέργειας ως προς την αύξηση του μεγέθους. Το φυσικά δυνατό μυρμήγκι τρώει πολλές φορές το βάρος του, ο σκύλος ένα μεγάλο ποσοστό, ο άνθρωπος καταναλώνει σαφώς μικρότερο ποσοστό και ο ελέφαντας μόλις 3% του βάρους του, περίπου, σε φύλα και κλαριά, χαμηλής θερμιδικής αξίας. Άρα, όσο ένα σύστημα επεκτείνεται σε μέγεθος τόσο η λήψη ενέργειας ανά κύτταρο μειούται, καθόσον τα κύτταρα σε μέγεθος παραμένουν περίπου τα αυτά.
Την αύξηση του μεγέθους ενός όντος φαίνεται να την ακολουθεί ένας αρνητικός ενεργειακός λογάριθμος που μηδενίζει μια κάποια στιγμή το αυξητικό πηλίκον του όντος, κάνοντάς του πιο αργό μεταβολισμό. Αυτό συμβαίνει για να υπάρχουν ίδιες ευκαιρίες στη ζωή σε μικρά και μεγάλα όντα, να μη μεταβάλλεται το κάθε όν καθώς εκπτύσσεται σε ενεργειακή ρουφήχτρα και να κρατούνται γενικώς οι ισορροπίες. Το γεγονός αυτό, της περιορισμένης δυνατότητας εκ της αύξησης του μεγέθους, αποδίδεται συχνά στη βαρύτητα αποτελεί όμως αυτό φαινόμενο, η ουσία εδώ βρίσκεται σε ένα λογαριθμικό αναχαιτιστικό παράγοντα, κατανάλωσης / απόδοσης ενέργειας που ακολουθεί το ον.
Υπάρχουν όπως φαίνεται μαθηματικοί τύποι - άρρητοι αριθμοί στο σύστημα πέραν από τους κώδικες με τις πρωτεΐνες (DNA). Το σύστημα δείχνει ότι είναι φτιαγμένο βαθειά στο άρρητο, επιφανειακό φαινόμενο δείχνει να είναι το ρητό, η λεγόμενη αρμονία. Εξ ου και το σοκ του Πυθαγόρα, όταν βρήκε τον πρώτο άρρητο. Εν κατακλείδι, στη φύση υπάρχουνε προδιαγραφές – στις βιολογικές δομές δεσμεύσεις. Σε κάθε τι αναδύεται και το αντιστάθμισμα, το λεγόμενο «αντίθετό του», και στην οικονομία κλίμακος την αύξηση ενός μεγέθους την ακολουθεί η πτώση της ενέργειας ή της «ψυχής» των μονάδων που το συνθέτουν. Δηλαδή, αυξανόμενο ένα σύστημα κερδίζει ζωή, χάνοντας τα επιμέρους τη ζωή του. Το να ζω λίγα χρόνια και έντονα, από τα πολλά και καταλαγιασμένα, είναι εν τέλει το αυτό, αποτελεί καθαρά θέμα επιλογής σε μια μάχη «ελευθέρας βούλησης» καθαρά χαμένη, μιας φύσης που κατά περιόδους γίνεται μονοειδική, κυριαρχεί δηλαδή, μέχρι να χαθεί από την κατακρίμνησή του «είναι» ή μεγέθους του, το ένα είδος. Να γιατί οι προσωκρατικοί είπανε: «Το παν υπήρχε πάντοτε, και στην πραγματικότητα, στην ουσία της ζωής, ουδέν συμβαίνει. Ο χρόνος είναι αυτός που επιφέρει τις μεταλλαγές και το μετακινητό στοιχείο».
Υπάρχουν όπως φαίνεται μαθηματικοί τύποι - άρρητοι αριθμοί στο σύστημα πέραν από τους κώδικες με τις πρωτεΐνες (DNA). Το σύστημα δείχνει ότι είναι φτιαγμένο βαθειά στο άρρητο, επιφανειακό φαινόμενο δείχνει να είναι το ρητό, η λεγόμενη αρμονία. Εξ ου και το σοκ του Πυθαγόρα, όταν βρήκε τον πρώτο άρρητο. Εν κατακλείδι, στη φύση υπάρχουνε προδιαγραφές – στις βιολογικές δομές δεσμεύσεις. Σε κάθε τι αναδύεται και το αντιστάθμισμα, το λεγόμενο «αντίθετό του», και στην οικονομία κλίμακος την αύξηση ενός μεγέθους την ακολουθεί η πτώση της ενέργειας ή της «ψυχής» των μονάδων που το συνθέτουν. Δηλαδή, αυξανόμενο ένα σύστημα κερδίζει ζωή, χάνοντας τα επιμέρους τη ζωή του. Το να ζω λίγα χρόνια και έντονα, από τα πολλά και καταλαγιασμένα, είναι εν τέλει το αυτό, αποτελεί καθαρά θέμα επιλογής σε μια μάχη «ελευθέρας βούλησης» καθαρά χαμένη, μιας φύσης που κατά περιόδους γίνεται μονοειδική, κυριαρχεί δηλαδή, μέχρι να χαθεί από την κατακρίμνησή του «είναι» ή μεγέθους του, το ένα είδος. Να γιατί οι προσωκρατικοί είπανε: «Το παν υπήρχε πάντοτε, και στην πραγματικότητα, στην ουσία της ζωής, ουδέν συμβαίνει. Ο χρόνος είναι αυτός που επιφέρει τις μεταλλαγές και το μετακινητό στοιχείο».
Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ Η ΘΕΣΗ
Ο άνθρωπος κυνηγάει σαν λαγωνικό από χρόνια την Αλήθεια. Η Αλήθεια αποκαλύπτεται κατά διαστήματα αφαιρώντας πέπλα, ας μην κοιτάμε τα πέπλα, να κοιτάμε την Αλήθεια. Το πώς είναι η Αλήθεια, ο κάθε ένας μας το ξέρει αν ψάξει μέσα του με τη λογική του για να φτάνει στην καρδιά του όπου την ανακαλύπτει. Και αυτό που ανακαλύπτει σε κάποιο κέντρο του φωτός είναι η Αίσα, το αίσιον και πεπρωμένο, μια φυσαλίδα που περικλύει ένα σύμπαν με υποφυσαλίδες (6).
Επήγαμε όμως μακριά, ας εντοπίσουμε τη «θέση» του δρόμου τον οποίο ακολουθεί ο ΓΑΠ. Βρισκόμαστε στον λεγόμενο «τέταρτο δρόμο» και είναι προς τιμή του που τον όρισε, αλλά και τιμή προς όσους φυλάσσουν Θερμοπύλες, το θέρμος της ψυχής ενός παλαιότερου ανθρώπου. Διότι ο δρόμος αυτός, ο τέταρτος, συγκρινόμενος με τον προηγούμενο, τον τρίτο, είναι πιο άψυχος, λιγότερο φαουστικός, πιο αρμονικός και όχι τόσο ταρταρώδης, προκύπτει λογικός παρά ερωτικός, δυνατός αλλά ράθυμος. «Ινδουιστικό» τρόπο ζωής θα τον χαρακτήριζα που έλκει τον Ανατολικό, μάλλον της «κακομοιριάς» και όχι τόσο της Δυτικής ιλαρο-τραγωδίας του φλεγόμενου από ζωή ανθρώπου, που ζει λίγο αλλά έντονα γενόμενος στο τέλος, πυροτέχνημα. Είπαμε, όμως, είναι θέμα επιμέρους επιλογής αν και κατά πόσον θα ακολουθήσει κάποιος ενσυνείδητα αυτή τη θέση.
Πρέπει όμως να γνωρίζουμε ότι οι ηγέτες αυτού του δρόμου δεν έχουν τόπο γέννησης και καταγωγής, δεν νοιάζονται για τους λαούς που θα τους ακολουθήσουν αλλά δημιουργούν λαό στο σύστημα που θα ακολουθήσει, έτσι γίνονται οι ηγέτες, εάν βέβαια ο ΓΑΠ ανήκει σε αυτούς. Η έκφραση «ανδρών επιφανών πάσα γη τάφος» έχει εδώ την παγκοσμιοποίηση ως δημόσια κοιτίδα. Οι οδηγοί εδώ λατρεύονται από τους λαούς, δεν τους λατρεύουν όμως οι λαοί τους. Πιστεύω να γίνομαι κατανοητός.
Πρέπει όμως να γνωρίζουμε ότι οι ηγέτες αυτού του δρόμου δεν έχουν τόπο γέννησης και καταγωγής, δεν νοιάζονται για τους λαούς που θα τους ακολουθήσουν αλλά δημιουργούν λαό στο σύστημα που θα ακολουθήσει, έτσι γίνονται οι ηγέτες, εάν βέβαια ο ΓΑΠ ανήκει σε αυτούς. Η έκφραση «ανδρών επιφανών πάσα γη τάφος» έχει εδώ την παγκοσμιοποίηση ως δημόσια κοιτίδα. Οι οδηγοί εδώ λατρεύονται από τους λαούς, δεν τους λατρεύουν όμως οι λαοί τους. Πιστεύω να γίνομαι κατανοητός.
α). Φιλοσοφική υποδομή:
Ο τέταρτος δρόμος από φιλοσοφικής πλευράς στον τόπο μας προκύπτει κατά κύριο λόγο από τους Ελεάτες και δη στον Παρμενίδη, ο οποίος γράφει την «τέταρτη» βίβλο.
Ως πρώτη θεωρώ το «Ένουμα Έλις» των Βαβυλωνίων, δεύτερη την «Ζεν Αβέστα», τρίτη την «Παλαιά Διαθήκη», και τέταρτη το προαναφερθέν έργο «Περι Φύσεως» του Ελεάτη στοχαστή, το οποίο αποκαλώ «Ελληνική βίβλο» - αρχή της παγκοσμιοποίησης.
Προγενέστεροι του Παρμενίδη, βάση των Ιώνων υπήρξαν οι Ορφιστές, επίγονοι οι διεθνιστές, αν και είναι δύσκολο κάποιος να διαχωρίσει το είδος των κλάδων και καταγωγή από το πλήθος των επιδράσεων που έχουνε δεχθεί.
Γενικώς, η φιλοσοφία του τέταρτου δρόμου είναι πεσιμιστική. Στους οδηγητές της κυριαρχεί η απαισιοδοξία, διότι πρώτοι αυτοί ως υποσυνείδητοι ή συνειδητοί φιλόσοφοι είδαν την Αίσα, το αίσιον, που είναι αρχή και τέλος μαζί. Ο Ποσειδώνιος και οι Στωικοί έφτιαξαν ένα κλάδο τους, μια άλλη σύγχρονη μορφή είναι του Γκουρτζίεφ (7). Αλλά είπαμε, τιτάνες στη σκέψη υπήρξαν οι προσωκρατικοί, αρχή της παρακμής ο Πλάτων, κορύφωση ο Αριστοτέλης, η στοά τράβηξε στη συναγωγή και χαμένη ευκαιρία ο Επίκουρος. «Λευκή γραμμή» ο Σωκράτης, και τελική αιχμή στη σύγχρονη αιχμή ο Λιαντίνης (8).
Ποιος είπε ότι η Ελλάδα δεν βγάζει ακόμα φιλοσόφους; Ποιος είπε ότι οι φιλόσοφοι δεν τιμούν και σήμερα τη φιλοσοφία τους με την ίδια της ζωή τους; Απλώς, τα μεγέθη στον τόπο μας είναι μικρά αλλά ισχυρά και αποδιωγμένα, μια που βασιλεύει ο φόβος του προσώπου της Αλήθειας, κι εξ αυτού προτιμάται το ιδεαλιστικό πρότυπο με συμφεροντολογική εκδοχή. Πιστεύω να γίνομαι σαφής στις έμμεσες αιχμές μου.
Ως πρώτη θεωρώ το «Ένουμα Έλις» των Βαβυλωνίων, δεύτερη την «Ζεν Αβέστα», τρίτη την «Παλαιά Διαθήκη», και τέταρτη το προαναφερθέν έργο «Περι Φύσεως» του Ελεάτη στοχαστή, το οποίο αποκαλώ «Ελληνική βίβλο» - αρχή της παγκοσμιοποίησης.
Προγενέστεροι του Παρμενίδη, βάση των Ιώνων υπήρξαν οι Ορφιστές, επίγονοι οι διεθνιστές, αν και είναι δύσκολο κάποιος να διαχωρίσει το είδος των κλάδων και καταγωγή από το πλήθος των επιδράσεων που έχουνε δεχθεί.
Γενικώς, η φιλοσοφία του τέταρτου δρόμου είναι πεσιμιστική. Στους οδηγητές της κυριαρχεί η απαισιοδοξία, διότι πρώτοι αυτοί ως υποσυνείδητοι ή συνειδητοί φιλόσοφοι είδαν την Αίσα, το αίσιον, που είναι αρχή και τέλος μαζί. Ο Ποσειδώνιος και οι Στωικοί έφτιαξαν ένα κλάδο τους, μια άλλη σύγχρονη μορφή είναι του Γκουρτζίεφ (7). Αλλά είπαμε, τιτάνες στη σκέψη υπήρξαν οι προσωκρατικοί, αρχή της παρακμής ο Πλάτων, κορύφωση ο Αριστοτέλης, η στοά τράβηξε στη συναγωγή και χαμένη ευκαιρία ο Επίκουρος. «Λευκή γραμμή» ο Σωκράτης, και τελική αιχμή στη σύγχρονη αιχμή ο Λιαντίνης (8).
Ποιος είπε ότι η Ελλάδα δεν βγάζει ακόμα φιλοσόφους; Ποιος είπε ότι οι φιλόσοφοι δεν τιμούν και σήμερα τη φιλοσοφία τους με την ίδια της ζωή τους; Απλώς, τα μεγέθη στον τόπο μας είναι μικρά αλλά ισχυρά και αποδιωγμένα, μια που βασιλεύει ο φόβος του προσώπου της Αλήθειας, κι εξ αυτού προτιμάται το ιδεαλιστικό πρότυπο με συμφεροντολογική εκδοχή. Πιστεύω να γίνομαι σαφής στις έμμεσες αιχμές μου.
β). Η κλίμακα της Υπέρβασης:
Από έμβιο-πολιτικής συμπεριφοράς, ο πρώτος δρόμος καθορίζεται αυτός του «εγώ», δεύτερος της ισχύος των «ομοίων», τρίτος της συνεργίας των «ανόμοιων» ή συμπληρωματικών, όπου κλείνει η πρώτη «ιερή» τριάδα. Ακολουθεί η υπέρβαση, ο λεγόμενος «τέταρτος δρόμος», ο οποίος στην ουσία είναι ένα το κοινωνικό «εγώ» μιας νέας εξελικτικής πορείας προς το δεύτερο τριτημόριο, το κοινωνικό ή κοσμικό. Ένα νέο «εγώ» εμφανίζεται στην αρχή του δρόμου που εκτείνεται με διαφοροποιήσεις. Σε αυτή την αρχή βρισκόμαστε, όπου η μεταλλαγή γεννάται από μια κρίση. Την οικονομική κρίση. Στις κρίσεις μόνο μετακυλίεται το ον, αλλάζοντας ροή ιστού που καλείται ιστορία.
ΔΑΡΒΙΝΙΚΟ ΠΡΟΤΣΕΣ
Από Δαρβινικής πλευράς, η θρησκεία όπως και η φιλοσοφία αλλά και η πολιτική μπορούν να ιδωθούν ως πράξεις επιβίωσης, που δείχνει κάποιος στους άλλους τι πιστεύει για να του συμπεριφερθούν ανάλογα και να κάνει το αντίθετο για να επικρατήσει. Είναι, δηλαδή, θρησκεία και πολιτική, απόκρυφη πράξη επιβίωσης.
Ως εκ τούτου, ο τέταρτος δρόμος στερείται σαφούς χρώματος δέρματος, φυλής, οικογένειας, θρησκείας και πατρίδας, είναι ένας δρόμος κοινωνικού Δαρβινισμού μιας απόκρυφης ασαφούς ηγετικής ομάδας που βρίσκεται μπλεγμένη με το σύστημα στο Διεθνισμό, ο οποίος καλείται πια «παγκοσμιοποίηση».
Ως εκ τούτου, ο τέταρτος δρόμος στερείται σαφούς χρώματος δέρματος, φυλής, οικογένειας, θρησκείας και πατρίδας, είναι ένας δρόμος κοινωνικού Δαρβινισμού μιας απόκρυφης ασαφούς ηγετικής ομάδας που βρίσκεται μπλεγμένη με το σύστημα στο Διεθνισμό, ο οποίος καλείται πια «παγκοσμιοποίηση».
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΣΩΓΥΡΙΣΜΑ
Ο κάθε δρόμος ανήκει στην ιστορία και ο δρόμος αυτός που επέλεξε ο ΓΑΠ έχει ξανασυμβεί στο παρελθόν με μικρότερες διακλαδώσεις. Απλώς επαναλαμβάνεται με ψευδομεταμορφώσεις. Ο δρόμος αυτός ως ιστορικό φαινόμενο είναι μη αντιστρεπτός. Για αυτόν ακούγεται από την Αλεξάνδρεια η φωνή του μέγιστου κι αιρετικού Καβάφη: «Τιμή σε εκείνους όπου στη ζωή τους όρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες… και περισσότερη τιμή τους πρέπει όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν) πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος και οι Μήδοι επιτέλους θα διαβούνε». Κάθε στίχος του, ετικέτα της φιλοσοφίας, κάθε ενότητα, Δωρική κραυγή απόγνωσης μιας ζωής που οδεύει προς τον Άδη.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Ο τέταρτος δρόμος, μετά από μια αιχμηρή στροφή που θα μας αναστατώσει, θα οδεύσει προς τα εκεί που δύει τελικά ο ήλιος. Θα έχουμε, δηλαδή, την πραγμάτωση ενός εκτενέστερου Σπενγκλερικού πρότυπου (9), που θα τραβήξει την Ανατολή στην παρακμή της Δύσης.
Παραπομπές
1. Γ. Α. Παπανδρέου: θα έλεγα ότι αντί για ¨τρίτο δρόμο¨ θα χρειαζόμαστε ¨τέταρτο δρόμο¨. Είναι σφάλμα να θεωρούμε ότι μια μικρή χώρα… (Ξένη δημοσίευση)-ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΥΠΟΥ-ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ ...
2. Ειδικά όταν πρόκειται για έναν Παπανδρέου πρέπει να υπολογίζεις το ... όπως είχα προβλέψει πριν δύο χρόνια, killer με αγγελικό πρόσωπο. Από: Το Ιστολογιο του Μιμη Ανδρουλακη: Στοιχειώδη 'μαθήματα πολιτικής ... 17 Οκτ. 2007
3. Ανδρέας Παπανδρέου: Πιστεύω ότι στην εξωτερική πολιτική πρέπει κανείς να δίνει συγκεχυμένα μυνήματα. Αυτή είναι η καλύτερη πολιτική για μια μικρή χώρα… GREEK - ΣΚΑΪ | Oι Νέοι Φάκελοι
4 σχόλια:
Στενός συνεργάτης του, διανοητής, τον έχει χαρακτηρίσει ως «δολοφόνο (κίλλερ) με αγγελικό πρόσωπο»
Τι άλλο να πούμε εμείς??
οι ηγέτες αυτού του δρόμου δεν έχουν τόπο γέννησης και καταγωγής, δεν νοιάζονται για τους λαούς που θα τους ακολουθήσουν αλλά δημιουργούν λαό στο σύστημα που θα ακολουθήσει
Αυτή η αρλουμπολογία με την επιστημονική μαγιονέζα για τον μεγαλοφυή κ. ΓΑΠ, θυμίζει τη λαϊκή θυμόσοφη ρήση:
"Κολοκύθια μετά ριγάνεως"!
Που σε λίγο καιρό θα τρώμε και αλάδιαγα.
Όπως πριν από εξήντα χρόνια...
Εγω παλι δεν καταλαβα τιποτα!
Δημοσίευση σχολίου