Ο ΘΑΝΑΣΗΣ, Ο ΓΙΟΣ ΤΗΣ ΠΟΥΤΑΝΑΣ.

Τα βράδια μας πήραν μυρωδιά από τηγανέλαιο... Όσο κι αν παλεύω να την απομακρύνω με γενναίες απανωτές ρουφηξιές από το εξαίσιο ανθρώπινο δημιούργημα που ακούει στο όνομα Ramon Allones, τόσο περισσότερο βουλιάζω στην ταγκίλα τους. Στο ίδιο λάδι που τσιγαρίστηκαν τα χειμωνιάτικα ξενύχτια μας, στο ίδιο πάλι σιγοτηγανίζει το καλοκαίρι τις άυπνες νύχτες. Μέσα σ' αυτήν την πνιγερή ατμόσφαιρα, ποιές αλλόκοτες διαδικασίες έφεραν στο νου μου τον Θανάση;


Ο Θανάσης, ο γιος της πουτάνας, που καμάρωνε στη γειτονιά πάνω στο καινούριο του ποδήλατο και τα τσακάλια τρέχοντας από πίσω του φωνάζαν με φθόνο: "Με τσιμπούκια το πλήρωσε η μάνα σου, κι εσύ από τσιμπούκι βγήκες". Γελούσαν οι θείες στα μπαλκόνια, αλλά ο Θανασάκης από τότε έδειχνε πως ήταν ξεχωριστός κόπρος. Κι αυτό γιατί άλλα παιδάκια στη θέση του θα μελαγχολούσαν ίσως ή θα αντιδρούσαν βίαια, ενώ αυτός σήκωνε αδιάφορα τους ώμους με αδιαφορία, σα να λεγε: "Ρε τί με νοιάζει πως το πήρε, είναι καινούργιο ή δεν είναι; Και να το έκλεψε, πάλι δυο ρόδες έχει. Δείτε, και χωρίς χεεεερια....". Έτσι ξηγιόταν ο μικρός και στο πέρασμα των χρόνων αυτή η κίνηση του έμεινε, ένας νευρικός , μητσοτακικός σπασμός στους ώμους.



Μόνο που πλέον δεν ανεβαίνει στα ποδήλατα, αλλά ανεβαίνει όλο και πιο ψηλά στισ βαθμίδες του μικρόκοσμού μας. Τα αλητάκια δεν τρέχουν πλέον πίσω του, τρέχουν γι' αυτόν, ιδρώνουν γι' αυτόν και προσεύχονται γι' αυτόν. Για τον Θανάση, τον πουτάνας γιο, που στην κούνια του επάνω έγραφε πως μια μέρα θα ξεπληρώσει με τον τρόπο του, όσες πούτσες έφαγε η μάνα του για να τον μεγαλώσει. Κάτι σαν επιχειρηματικό δάνειο το έβλεπε...Και το χρησιμοποίησε ορθολογιστικά και είδε αποτελέσματα κι άνοιγε ο Θανάσης το ένα μαγαζί μετά το άλλο κι άνοιξε και το πρώτο εμπορικό κέντρο στη μικρή μας πόλη και κάποιοι λένε πως θα ανοίξει και δεύτερο.


Κι είναι πολυκατάστημα με τα όλα του. Με κυλιόμενες σκάλες να σε ανεβοκατεβάζουν στα οροπέδια του καταναλωτισμού, καραμελίτσες στα ταμεία κι έναν στρατό μόνιμα βαριεστημένων υπαλλήλων με τ' όνομά τους στο ταμπελάκι. Περνάνε οι κυρίες και προβάρουν ταγιεράκια, περνάνε οι άντρες τους και δοκιμάζουν ζαρτιέρες, με λίγα λόγια περνάνε οι μέρες και ζούμε εμείς καλά κι ο Θανάσης καλύτερα. Κι όταν καμιά φορά εμφανίζεται στην είσοδο, δε χάνει κανείς την ευκαιρία να τον χαιρετήσει εγκάρδια και να ρωτήσει για την υγεία της αξιότιμης μητέρας του. Τότε κορδώνεται, κοκκινίζει κι ανεβοκατεβάζει το κεφάλι του χαμογελώντας...έχει ο καιρός γυρίσματα.


Τα βράδια παίρνει ένα μπακαλοτέφτερο και υπολογίζει τα έσοδα της ημέρας. Κι από τις εισπράξεις τραβάει ένα γενναίο μέρος και πηγαίνει μπουρδελότσαρκα, να πουληθεί κανένα ποδήλατο και σήμερα. Ποιός να τον κατηγορήσει για τις υψηλές τιμές, ποιός να παζαρέψει μαζί του, ποιός να πάει κόντρα στο επιχειρηματικό του σχέδιο. Ο Θανάσης είναι δημιούργημα όλων μας. Κυρίως βέβαια των πατεράδων μας, που δε θα βρεθεί ούτε ένας από αυτούς να μην έχει προσφέρει έστω ένα σπερματοζωάριο ρεφενέ για να γεννηθεί αυτός. Και με τον ίδιο τρόπο που κανείς δεν τον ρώτησε αν ήθελε να έχει η μαμά του αντί για μουνί ένα μανίκι μάγου, έτσι κι αυτός ποτέ δε θα μας ρωτήσει αν θέλουμε εμείς και τα παιδιά μας να έχουμε ένα καροτσάκι σούπερ μάρκετ αντί για εγκέφαλο. Απλά θα κάθεται και θα απολαμβάνει. Θα ανοίγει με τον καιρό κι άλλες τρύπες στη ζώνη του κι εμείς θα ανοίγουμε κι άλλες τρύπες στις κόρες μας για να τον ικανοποιούμε. Μέχρι να ανοίξουμε μια και καλή μια τρύπα στο κρανίο μας.


Θανάση, πουτανόσπερμα, ανάβω ένα Partagas Belicoso για σένα και για μας. Για όλους μας. Κι ανάμεσα στις τουλίπες του καπνού και στα πικάντικα αρώματα που αναδύονται, θα προσπαθήσω να λυτρωθώ με στυλ για τον τρόπο ζωής που διάλεξα για σένα και για μένα. Για όλους μας.

Από Ramnousia.blogspot