Bloggers ενωμένοι ποτέ νικημένοι!!

Είναι ο πόνος που καίει τα σωθικά σου και παγώνει το είναι σου με εικόνες παλιές. Παλιές όμορφες ιστορίες γεμάτες αγάπη, χαρά ίσως και θυμό. Όμως ζωντανές να σου θυμίζουν ότι έχασες. Ίσως να αναρωτιέσαι τι δεν έκανες σωστά. Άλλες φορές σου έρχεται να φωνάξεις χωρίς να σου βγαίνει η φωνή. Να εκφράσεις φόβους, θυμό, αγανάκτηση, κούραση, απογοήτευση νομίζοντας ότι έτσι θα ελαφρύνει ο πόνος όμως δεν είναι αλήθεια. Κάτι από παλιά σε πονάει σαν αγκάθι στην καρδιά. Σαν το στομάχι σου να έχει σφίξει με τανάλια και απειλή να σε διπλώσει από τον πόνο στα δύο.
Όταν περνάει αυτό το σοκ, όταν διαπιστώνεις και δέχεσαι ότι έχεις μείνει μόνος σε ένα μέλλον χωρίς ελπίδα γιατί εκείνη πέθανε τότε μια θλίψη, μια απέραντη θάλασσα των γιατί μέσα σε ένα άδειο μυαλό σε κυριεύει. Ένα κενό που δύσκολα μπορείς να το αποφύγεις και ξαφνικά βρίσκεσαι μέσα στο απόλυτο σκοτάδι. Δεν έχασες το φως σου αν και έτσι μοιάζει. Είναι ο αμφιβολία για το τι θα ακολουθήσει. Είσαι σε θέση να βρεις κάτι να πιαστείς ή θα αφήσεις να ισοπεδωθεί ότι έμεινε.
Ξαφνικά μέσα στα σκοτάδια το μόνο που βρίσκεις για να λυτρωθείς είναι καινούριες φανταστικές ιστορίες. Εικόνες μιας ζωής εναλλακτικής. Εκείνης που θα ήθελες να ζεις τώρα για να μην πονάς πια. Έναν κόσμο ο οποίος σε αποξενώνει από το κάθε τι δημιουργώντας μια πλαστή αίσθηση ασφάλειας. Βουλιάζεις εκεί και ξεχνάς τα πάντα. Η μάλλον δεν ξεχνάς. Προτιμάς να εθελοτυφλείς μπροστά στην απειλή της ζωής χωρίς ελπίδα, χωρίς το δικό σου φως. Αναζητώντας μια ευκαιρία ακόμα για να διορθώσεις ότι χάθηκε.
Είτε παιδί σου, είτε αδερφός σου, είτε ανιψιό σου. Χάνεται ένα κομμάτι. Ένα μικρό κομμάτι ελπίδας για κάτι καλύτερο. Μια στιγμή αδυναμίας και μπορεί να κάψει την καρδιά και την ζωή σου μια για πάντα. Ανεπίτρεπτα όρια για έναν κόσμο σκληρό, άδικο που ποτέ δεν σκέφτεται αρκετά νωρίς για να προετοιμαστεί για τέτοια πλήγματα. Και γιατί να νοιαστεί; Ένα μικρό φως μέσα σε έναν έναστρο ουρανό δεν τους λέει κάτι.
Ήταν μόλις δεκαπέντε χρονών. Προσωπικά δεν τον γνώριζα. Αλλά το κενό που άφησε σίγουρα υπάρχει ακόμα και αν δεν το βλέπουμε. Μια μητέρα να υποφέρει το πλήγμα ενός απρόσεχτου κόσμου. Το αίμα στις φλέβες της να έχει παγώσει γιατί το μωρό της ήταν αυτό που έδινε λίγη από την ζωντάνια του μετά από τόσα χρόνια απογοήτευσης και κούρασης και ξαφνικά μόνη. Γιατί; Για μια στιγμή απροσεξίας, αμέλειας, αδιαφορίας;
Ήταν ένα βράδυ γεμάτο ζωντάνια όπως άρμοζε σε μια τέτοια ηλικία. Λίγα λεπτά πριν ένα αμάξι τον χτυπήσει και αφήσει την ζωή του σε εκείνο το πεζοδρόμιο. Πολλές καρδιές ράγισαν μαζί με την ζωή του αφήνοντας απορίες και φόβους για μια ζωή! Θα ήμαστε δίπλα σε αυτήν την οικογένεια. Προσπαθώντας να δώσουμε λίγο φως στα σκοτάδια της ψυχής τους. Το έθνος πονάει μαζί σας!
Χθες το βράδυ άφησε αυτόν τον κόσμο πιο αδύναμο από ποτέ. Σ'αγαπάμε! Να ξυπνήσεις από αυτόν τον εφιάλτη σε έναν καλύτερο κόσμο που να σε νοιάζεται περισσότερο. Καλό σου ταξίδι!!!