ένα αισιόδοξο μήνυμα

20 Μαΐου παραμονή Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης. Στο οικογενειακό ξωκλήσι θα τελεσθεί εσπερινός και θα ακολουθήσει πανηγυράκι. Το πανηγύρι στο νησί όπως και σε άλλα μέρη φαντάζομαι δεν έχει την συνηθισμένη του σημασία. Το εκκλησάκι προετοιμάζεται από μέρες για την ημέρα της γιορτής του. Ασβεστώνεται, καθαρίζεται καλά, στολίζεται με λουλούδια εποχής και η κουζίνα του ετοιμάζεται για να υποδεχθεί όποιον θέλει να περάσει για να ανάψει ένα κεράκι, να ευχηθεί και να πιει ένα κρασάκι με την ή τις οικογένειες που γιορτάζουν την εκκλησία.

 Το μενού είναι πάντα το ίδιο. Αρνιά και κατσίκια που σφάζονται γι' αυτό το σκοπό βράζονται σε μεγάλα καζάνια. Στο τραπέζι θα βγει ζουμί, βραστό κρέας, κοκκινιστό σαλάτες, μπακαλιάρος με σκορδαλιά, τα πανηγυριώτικα κεφτεδάκια και φυσικά κρασί. Την βραδιά πλαισιώνει πάντα μουσική άλλοτε οι παραδοσιακές τσαμπούνες και άλλοτε όργανα από γειτονικά νησιά που έρχονται γι αυτόν ακριβώς τον σκοπό. Καλεσμένοι είναι όλοι! Για να γίνουν όλα αυτά η εκκλησία απαιτεί να έχει πολύ καλή οργάνωση και βοηθητικούς χώρους. Γι αυτό πολλές φορές βλέπουμε δίπλα στα ξωκλήσια κάποια χτίσματα. Εξυπηρετούν αυτόν ακριβώς το σκοπό.

Πολλοί που έρχονται από άλλες πόλεις της Ελλάδας απορούν πώς γίνεται να είναι ευπρόσδεκτοι σε μια τέτοια γιορτή και πολύ περισσότερο πώς κάνουν οι άνθρωποι τόσα έξοδα. Όμως όσοι διοργανώνουν τέτοια πανηγύρια δεν είναι περισσότερο πλούσιοι. Απλά βοηθούν πολλοί και προσφέρουν όλοι μαζί από λίγο. Πάντα έτσι γινόταν ακόμη και πριν 30 χρόνια που δεν υπήρχε η σημερινή ευμάρεια.

Κάθε χρόνο έτσι και φέτος το πανηγύρι έγινε κι ας υπάρχουν τόσες δυσκολίες και δε θα μιλούσα γι αυτό αν δεν γινόταν κάτι που μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Όταν φτάσαμε στην εκκλησία για τον εσπερινό, έτρεχαν όλοι πανικόβλητοι.. "θα έρθει ο Δεσπότης" μας είπαν και δεν ήξεραν τι να κάνουν ώστε να τον υποδεχτούν όπως αρμόζει σε έναν Δεσπότη. Ακούγοντας το νέο απομακρύνθηκα και σκεπτόμουν τι θα δουν πάλι τα μάτια μου. Θα πρέπει να εξομολογηθώ εδώ ότι δεν τα πάω και πολύ καλά με την πλουμιστή ιεραρχία και ό,τι αυτή πρεσβεύει. Ποτέ δε με έπεισε άλλωστε ότι κάτι πνευματικό και ιερό κρύβεται πίσω από αυτά τα πρόσωπα που δεν διαφέρουν σε τίποτα από τα αδιάφορα πρόσωπα τιτλούχων σε οποιοδήποτε τομέα. Φανταζόμουν όλη την υπερβολή που κουβαλούν μαζί τους και κάπως έτσι χαμένη στις σκέψεις μου κούναγα το κεφάλι υποτιμητικά γι αυτό που θα ζούσα.. κοιτούσα και εγώ προς τη πόρτα του σκοτεινού χωραφιού για να δω την είσοδο του επίτιμου επισκέπτη. Ένα μικρό αυτοκινητάκι ήρθε και κανείς δεν του έδωσε σημασία όμως ξεχώρισα τον οδηγό έναν νέο παπά, δίπλα του καθόταν ένας ηλικιωμένος παπάς.. Να είναι αυτός; απόρησα.. κι όμως ήταν αυτός!

Η πρώτη εντύπωση.. μία ασκητική μορφή, γλυκό χαμόγελο και γαλήνιο βλέμμα.. μας καλησπέρισε και μπήκε κατευθείαν στην εκκλησία όπου ήδη είχε ξεκινήσει ο εσπερινός από τον παπά της ενορίας. Μπαίνοντας στην εκκλησία κατευθύνθηκε απ' ευθείας στο στασίδι που ήταν ο ψάλτης και έψελνε μαζί του. Στεκόμουν έξω από την εκκλησία όμως ακούγοντας τους ψαλμούς πρώτα πλησίασα πιο κοντά, όλο και πιο κοντά, μέχρι που μπήκα μέσα και στάθηκα να ακούω και να κοιτώ μη πιστεύοντας αυτό που ζούσα. Ο Δεσπότης αεικίνητος μια στο στασίδι μια στο ιερό έμοιαζε με τον μαέστρο που ενώ διευθύνει, παίζει βιολί, μετά παίζει πιάνο και συνεχίζει να διευθύνει και μαζί του παρασύρει όσους παρευρίσκονται εκεί.

Σε μερικούς ψαλμούς συμμετείχε όλο το εκκλησίασμα, πάντα συμβαίνει αυτό όμως αυτή τη φορά δεν ακούστηκε ένα φάλτσο, ούτε ένας δεν ξέφυγε από το μέτρο και η άρθρωση καθαρή και κατανοητή. Δεν νομίζω να άκουσα ποτέ με τόση καθαρότητα τα λόγια. Ακόμη και ο ψευδός παπάς της ενορίας δεν με ενοχλούσε με τα φάλτσα του και τη μορφή του επαγγελματία παπά!

Ο εσπερινός κάπως έτσι έφτασε στο τέλος του, δυο λόγια ακόμη που επιβεβαίωναν την γλυκύτατη ύπαρξή του.. αν και δε μίλησε για την αγάπη, ήταν σαν να μίλησε μόνο γι αυτήν. Με έναν μαγικό τρόπο επηρέασε όλους όσους βρέθηκαν εκεί και στη συνέχεια η γιορτή είχε κάτι διαφορετικό από άλλες χρονιές. Πρώτη φορά μετά από χρόνια δεν ένιωσα ότι κάποιοι ήρθαν μόνο για να φάνε. Όλοι χαμογελούσαν και γιόρταζαν πραγματικά, χωρίς υπερβολές και δήθεν. Μάλιστα κάποιοι που ήταν μαλωμένοι από καιρό, μόνιασαν! Δεν μπορεί να ήταν τυχαία όλα αυτά, άλλωστε σε όλους έκανε εντύπωση η ταπεινή του παρουσία.
Ήταν ο Δεσπότης Σύρου και σήμερα έμαθα ότι είναι και Μυκονιάτης. Ένας φωτεινός άνθρωπος!

Κανόνας είναι 1) Nα τηρούμε χρονική απόσταση τουλάχιστον 2-3 ωρών, από την προηγούμενη ανάρτηση και 2) να μην βάζουμε αναρτήσεις που αφορούν, κόμματα, ύβρεις, ρατσισμό και προσωπικές αντιπαραθέσεις...αυτές θα κατεβαίνουν αυτόματα!