Μια συνηθισμένη μέρα ο κύριος Ε. ξύπνησε κάπως άκεφα χωρίς να καταλαβαίνει το γιατί. Πιθανόν να ήταν αυτό το κομπρεσέρ που άκουγε λίγα λεπτά πριν ξυπνήσει και που ο ήχος του, του έφτιαχνε περίεργους συνειρμούς μες στο κεφάλι του. Κοίταξε το ρολόι του και βλαστήμησε που άργησε να ξυπνήσει. Τώρα θα αναγκαζόταν να φύγει στην δουλειά του με ταξί. Ένα γρήγορο μπάνιο, ξύρισμα, το καθημερινό του κουστούμι, μισό φλιτζάνι καφέ και κατέβηκε βιαστικά.
Χάρηκε που ο δρόμος ήταν σχεδόν άδειος και θα μπορούσε να επιταχύνει το βήμα του, χωρίς να παρακάμψει το"τυφλό" ζητιάνο με το κασετόφωνο, το πρεζάκι που τον έπιανε στο παρακαλετό εξω από τα Έβερεστ και τα αμέτρητα πειρατικά DVD και τσάντες που συνήθως ήταν απλωμένα πάνω στο πεζοδρόμιο. Όλοι αυτοί σήμερα λείπανε. Επιτέλους, σκέφτηκε, τους μάζεψαν.
Στάθηκε στην άκρη του πεζοδρομίου για το ταξί.
"Έχετε ώρα;", τον ρώτησε η ψιλόλιγνη φιγούρα εμποδίζοντας το θαμπό φώς της ημέρας να πέσει πάνω του. Ο Ε. του την είπε.
"Έχει κρύο σήμερα", συνέχισε η φιγούρα. Φορούσε μαύρη καμπαρντίνα και καπέλο με γείσο. Τα μαύρα γυαλιά του ήταν φτιαγμένα από κάρβουνο. Ο Ε. του απάντησε καταφατικά και στην συνέχεια στράφηκε από την άλλη σηκώνοντας το χέρι του για ταξί. Εκείνο, του έκανε νόημα ότι συνεχίζει ευθεία και προσπέρασε χωρίς να σταματήσει.
"Στην θέση σας πάντως θα ήμουν πιο προσεκτικός"
"Ορίστε;" Αυτή η φράση του φάνηκε τόσο καθολική, παράξενη, απότομη, αυτοματοποιημένη που τον έβγαλε από τις σκέψεις του.
"Τα μαλλιά σας." ,συνέχισαν στον ίδιο νεκρό τόνο τα γυαλιά από κάρβουνο, "Είναι αντικανονικά."
"Δεν καταλαβαίνω"
"...ΜΑΣ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ, ΗΡΘΑΝ ΕΔΩ ΝΑ ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΣΟΥΝ, ΝΑ ΜΑΣ ΛΗΣΤΕΨΟΥΝ, ΝΑ ΒΙΑΣΟΥΝ ΤΙΣ ΜΑΝΑΔΕΣ, ΝΑ ΒΙΑΣΟΥΝ ΤΙΣ ΑΔΕΡΦΕΣ ΜΑΣ, ΝΑ ΠΟΔΟΠΑΤΗΣΟΥΝ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΜΑΣ, ΝΑ ΚΑΨΟΥΝ ΤΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΜΑΣ, ΝΑ ΚΑΨΟΥΝ ΤΗΝ ΣΗΜΑΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΕΣΥ ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ; ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΦΩΝΑΖΕΙΣ; ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΙΛΑΣ ΕΛΛΗΝΑ; ΠΟΙΟΣ ΣΕ ΕΜΠΟΔΙΖΕΙ; ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΕΓΩ, ΑΥΤΟΙ ΣΕ ΕΜΠΟΔΙΖΟΥΝ, ΑΥΤΟΙ ΣΕ ΦΙΜΩΝΟΥΝ, ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΕΣ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΥ, ΨΕΥΤΕΣ, ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ, ΔΗΘΕΝ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΙ, ΑΝΘΕΛΛΗΝΕΣ, ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ, ΜΕ ΤΑ ΨΕΥΤΟΒΙΒΛΙΑ, ΝΑΙ ΕΛΛΗΝΑ ΠΑΤΡΙΩΤΗ, ΦΩΝΑΞΕ, ΦΩΝΑΞΕ, ΦΩΝΑΞΕ, ΜΗΝ ΑΦΗΣΕΙΣ ΝΑ ΦΙΜΩΣΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΚΗ ΦΩΝΗ ΣΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΠΑΤΡΙΩΤΗ ΜΕ ΤΑ ΨΕΥΤΟΔΙΑΝΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥΣ, ΑΥΤΟΙ...."
Φανάρι.Κόκκινο. Η κραυγές στο ραδιόφωνο συνεχίζουν χωρίς ανάσα.
"Κοίτα την αδερφάρα!", του γνέφει ο ταξιτζής να κοιτάξει έξω απ το παράθυρο."Καλά του κάνουν."
έξω από φούρνο, δυο άντρες σέρνουν στο δρόμο έναν νεαρό. Του ρίχνουν κλωτσιές στην κοιλιά, στα αρχίδια, στο πρόσωπο. Εκείνος προσπαθεί να προστατευτεί κλαίγοντας. Ουρλιάζει να σταματήσουν.
"Ξέρεις, έπαιρνα καμία τυρόπιτα παλιά εδώ. Μέχρι που κατάλαβα ότι είναι πούστης.", συνεχίζει ο ταξιτζής.
Ένας τρίτος, σπάει την τζαμαρία με ένα καδρόνι.
"Ερχόμουν και με το γιο μου καμία φορά, αλλά σταμάτησα. Δεν ξέρεις τι μπορεί να βάζει μέσα στο ψωμί αυτός για να κάνει το παιδί σου πούστη."
Αφήνει το καδρόνι κάτω. Πιάνει το σπρέι, το ανακατεύει και σχηματίζει ένα ροζ τρίγωνο πάνω στην σπασμένη τζαμαρία. Οι υπόλοιποι δυο συνεχίζουν να χτυπάνε τον πεσμένο νεαρό κι ας είναι πλέον ακίνητος. Ο κόσμος περνάει. Κοιτάζει λίγο, έπειτα στρέφει αλλο το βλέμμα του και συνεχίζει.
Φανάρι.Πράσινο. Ο ταξιτζής ρίχνει ένα "μπιπ" στον μπροστινό του και ξεκινά.
"...ΦΩΝΑΞΕ ΕΛΛΗΝΑ, ΜΗΝ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ, ΜΗΝ ΑΚΟΥΣ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΣΟΥ ΘΑ ΣΟΥ ΠΟΥΝ ΕΚΕΙΝΟΙ, ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ, ΕΣΥ ΦΩΝΑΖΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΠΟΥ ΠΑΝΕ ΚΑΠΟΙΟΙ ΝΑ ΣΟΥ ΤΗΝ ΦΙΜΩΣΟΥΝ, ΜΙΛΑ ΔΥΝΑΤΑ,ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΑΚΟΥΣ, ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΓΙΖΕΙΣ, ΑΥΤΟΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΚΑΨΟΥΝ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΣΟΥ, ΑΥΤΟΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΣΕ ΚΑΝΟΥΝΕ ΞΕΝΟ,ΑΥΤΟΙ..."
Και πάει λέγοντας. Ο Ε.δεν ακούει. Είναι σοκαρισμένος με αυτό που είδε και αναρωτιέται γιατί οι άλλοι δεν είναι. Το κινητό του τον ξαφνιάζει. Συνεργάτης του από το γραφείο. Ακούγεται τρομοκρατημένος.
"Που είσαι, ρε;"
"Σε ταξί. Έρχομαι.Σε πέντε λεπτά είμαι εκεί. Με...με πήρε λίγο το πρωί ο ύπνος."
"Ρε μαλάκα, αυτό θα πω εγώ του αφεντικού; Ότι δεν ήρθες στον ύμνο και στην προσευχή επειδή κοιμήθηκες;"
"Τι;"
"Θες να βρω το μπελά μου με σένα; Τέλος πάντων του είπα εκεί μια δικαιολογία ότι σου έτυχε μια έκτακτη εξωτερική δουλειά, αλλά μην το παρακάνεις. Σε έχω χρεωθεί."
"Μου έχεις...μισό λεπτό...όχι...ποια προσευχή;" "Είσαι καλά;"
"Ναι...όχι...όχι δεν ξέρω...Στάσου! Μόλις είδα ένα ξυλοδαρμό. Νομίζω είναι νεκρός.Τον σκοτώσανε...Φοβερό...τον φάγανε....Άκου, πρέπει να πάρεις την αστυνομία τηλέφωνο, ακούς; Έγινε μεταξύ...εμπρός;"
"--Η ΚΛΗΣΗ ΣΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΗ.ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΔΟΚΙΜΑΣΤΕ ΑΡΓΟΤΕΡΑ--" "Ρε μαλάκα, αυτό θα πω εγώ του αφεντικού; Ότι δεν ήρθες στον ύμνο και στην προσευχή επειδή κοιμήθηκες;"
"Τι;"
"Θες να βρω το μπελά μου με σένα; Τέλος πάντων του είπα εκεί μια δικαιολογία ότι σου έτυχε μια έκτακτη εξωτερική δουλειά, αλλά μην το παρακάνεις. Σε έχω χρεωθεί."
"Μου έχεις...μισό λεπτό...όχι...ποια προσευχή;" "Είσαι καλά;"
"Ναι...όχι...όχι δεν ξέρω...Στάσου! Μόλις είδα ένα ξυλοδαρμό. Νομίζω είναι νεκρός.Τον σκοτώσανε...Φοβερό...τον φάγανε....Άκου, πρέπει να πάρεις την αστυνομία τηλέφωνο, ακούς; Έγινε μεταξύ...εμπρός;"
"Γαμώτο..."
Εδώ είστε εντάξει, κύριε; ", ρώτησε ο ταξιτζής.
"Εεε...ναι. Μια χαρά...", απάντησε προσπαθώντας να δει γιατί δεν έπιασε το κινητό του. Γιατί διακόπηκε έτσι απότομα όταν άρχισε να περιγράφει που έγινε το περιστατικό.
"Τι οφείλω;"
"Το μίνιμουμ μόνο, ευχαριστώ. Η σκέψη λογοκρίνει." "Ορίστε;"
"Καλή σας μέρα."
"Καλή σας μέρα."
Σαν ίαινα που παραμονεύει την λεία της πίσω από τους θάμνους, το περιπολικό που τον ακολουθούσε σιωπηλά από πίσω του , τόνισε την παρουσία του με μία σειρήνα. Ο συνοδηγός και εκείνος με γυαλιά από κάρβουνο (μήπως ήταν ο ίδιος; σκέφτηκε ο Ε,) του ζήτησε εξηγήσεις:
"Πώς σε λένε; Τι δουλειά έχεις εδώ; Πού δουλεύεις; Που μένεις; Το ξέρεις ότι έχεις αργήσει; Γιατί άργησες; Μου αντιμιλάς; Μου αντιμιλάς; Μη μου αντιμιλάς. Να απαντάς σε αυτά που σε ρωτάω. Φύγε τώρα και να μην σε ξαναδώ εδώ πέρα. Η σκέψη λογοκρίνει."
"Η σκέψη λογοκρίνει", επανέλαβε και ο Ε. χωρίς να γνωρίζει ακριβώς το γιατί.
Κάτι είχε πάει πάρα πολύ στραβά. Η σημερινή μέρα του φαινόταν ή παράλογη σαν να ήταν υπό καθεστώς φασισμού. Όχι, είπε στον εαυτό του,δεν μπορεί. Δεν έχουμε φασισμό. Δεν έχουμε δικτατορία, ούτε χούντα από τη μία μέρα στην άλλη. Θα πρέπει να ονειρεύεσαι ακόμα, δεν έχεις σηκωθεί από το κρεβάτι, δεν έχεις ξεκινήσει για το γραφείο.
Αν ήταν όμως όνειρο, είναι απίθανο να γνώριζε ότι ονειρεύεται. Εκτός αν δεν ονειρευόταν αλλά είχε ερμηνεύσει τα πράγματα διαφορετικά. Η απόσταση από την είσοδο του κτηρίου που εργαζόταν δεν θα ήταν πάνω από δύο λεπτά, πήρε μια ανάσα, άρχισε να προχωράει και προσπάθησε να ξανασκεφτεί τα γεγονότα της ημέρας.
Αρχικά, ο ήχος από εκείνο το κομπρεσέρ. Θυμήθηκε γιατί ξύπνησε άσχημα. Ονειρεύτηκε ότι τον είχαν στήσει έξω από το παράθυρό του και τον εκτελούσαν με πολυβόλο. Και η αίσθηση ότι έπρεπε να ξεφύγει από κάποια καταπιεστική εξουσία , του δημιούργησε κλίμα φοβίας. Για αυτό του φάνηκε τόσο τρομακτικός αυτός ο ψιλόλιγνος τύπος με τα μαύρα γυαλιά. Του θύμισε ταγματασφαλίτη. Στην πραγματικότητα δεν ήταν πάρα ένας ακόμα μουρλαμένος, ίσως κουρέας παλαιών αρχών. Για αυτό και και σχολίασε ως"αντικανονικά" τα μαλλιά του Ε.
Το ραδιόφωνο στο ταξί; Ακόμα ένας εθνικόφρων εκφωνητής που ούρλιαζε για το μεταναστευτικό. Σιγά το πρωτότυπο αυτές τις μέρες. Τον επηρέασε και ο ταξιτζής για αυτά που είπε δείχνοντας το επεισόδιο έξω από το φούρνο. Βλέποντας τα πιο αποστασιοποιημένα είδε ότι ήταν απλώς ένα επεισόδιο και τίποτα παραπάνω. Το ότι έδειραν τον νεαρό και του σπάσανε τη τζαμαρία επειδή ήταν πούστης αυτό ήταν παρανοϊκή εικασία του ταξιτζή. Όπως παρανοϊκά ήταν και όλα τα υπόλοιπα τα οποία είπε στο ενδιάμεσο. Είναι σίγουρος ότι μετά θα κατέφθασε κάποιο περιπολικό, θα μάζεψε τους ταραξίες και θα έστειλε τον νεαρό σε κάποιο νοσοκομείο. Ακόμα και το τρίγωνο με την ροζ μπογιά. Οι εικόνες για το πώς έσπαζαν οι Ναζί τα μαγαζιά των Εβραίων, τον επηρέασαν σε τέτοιο βαθμό ώστε να ερμηνεύσει το σχέδιο με το σπρέι ως τρίγωνο των ομοφυλοφίλων. Το ταξί είχε ξεκινήσει σε εκείνη τη φάση. Δεν είδε πως τελείωσε το γκράφιτι.
Όσο για τον συνάδερφο στη δουλειά, είναι γνωστό πόσο μικρόμυαλος είναι. Κάτι άλλο του είπε το αφεντικό, κάτι δεν κατάλαβε και νόμιζε πως τον είχε χρεωθεί. Άκου προσευχή και ύμνος! Λες και βρισκόμαστε στο σχολείο! Σε κάποια εθνική γιορτή! Γελοιότητες! Μόνο αυτός ο ηλίθιος θα μπορούσε να καταλάβει κάτι τέτοιο από το αφεντικό! Και η κλήση στο κινητό διακόπηκε όχι επειδή , του το παρακολουθούσαν, αλλά επειδή πέρασε εκείνο το λεπτό μέσα από τούνελ. Ας είμαστε ρεαλιστές. Πόσες φορές δεν έπιανε σήμα το κινητό του;
Τα γαλανόλευκα λάβαρα; Γιατί "λάβαρα" και όχι μια ποιο απλή απάντηση. Πρώτη φορά είναι που βλέπει διαφημιστικό κόλπο; Πρώτη φορά είναι που οι διαφημιστές για να τραβήξουν την προσοχή και να εντυπωσιάσουν δεν δείχνουν αρχικά το προϊόν; Για αυτό και όλοι σήμερα λέγανε "Η σκέψη λογοκρίνει.". Δεν ήταν ένα φασιστικός χαιρετισμός, που θα σε απέτρεπε από το να σκεφτείς, αλλά ένα διαφημιστικό σύνθημα που σου έλεγε "μην έχεις αμφιβολίες για το προϊόν μας" . Δεν είναι δα και λίγες οι φορές που σου κολλάει στο μυαλό κάποιο διαφημιστικό σύνθημα, άμα το έχεις ακούσει τόσες και τόσες φορές.
Οι μπάτσοι βαριούνται. Τους έχουνε στείλει με το περιπολικό σε έναν άδειο δρόμο και βαριούνται. Βλέπουνε μόνο του τον Ε. να περπατάει αγχωμένος που έχει αργήσει και για να περάσουν την πλήξη τους του πουλάνε εξουσία. Ναι, έτσι έγινε. Είναι ειδικοί οι μπάτσοι σε αυτό. Τι χούντα, φασισμός, Ναζί και μαλακίες είναι αυτές που του κόλλησαν σήμερα στο μυαλό , γαμώ το πρωινό κομπρεσέρ του;
Λίγα μέτρα πριν φτάσει στο γραφείο κάτι είδε, και σταμάτησε. Δύο γνωστά μάτια τον κοιτούσαν από το εξώφυλλο ενός αντρικού περιοδικού. Ταράχτηκε αρχικά γιατί με τον τρόπο που ήταν τοποθετημένο το περιοδικό ώστε να φαίνονται μονό τα μάτια, του θύμιζαν αυτά του Χίτλερ. Το περιοδικό όμως ήταν ποικίλης ύλης, όχι ιστορικό, άρα κάποιος άλλος τον κοίταζε κρυμμένος πίσω εκεί. Έπρεπε όμως να δει. Να σηκώσει από τη θέση του το περιοδικό για να κοιτάξει ολόκληρο το εξώφυλλο. Να δώσει ένα τέλος στην παράνοια που τον είχε καταβάλει.
Ένα λεπτό μετά διαπίστωσε πόσο αντιφατική μπορούσε να γίνει η εξήγηση του για το "η σκέψη λογοκρίνει". Το μυαλό του πάνω στους φόβους του άρχισε να φτιάχνει λογικοφανείς εξηγήσεις προκειμένου να δικαιολογήσει μια αλήθεια που του φαινόταν τόσο παράλογη όσο και αποκρουστική. Στο εξώφυλλο, κρατώντας ένα μωρό στην αγκαλιά, του χαμογελούσε με τα ψυχρά γαλανά του μάτια ο Χίτλερ. Νέος, κουστουμαρισμένος, έγχρωμος, μοντέρνος και σύγχρονος του 21ου αιώνα όσο ποτέ.
Κανόνας είναι να μην βάζετε αναρτήσεις που αφορούν, κόμματα, ύβρεις, ρατσισμό και προσωπικές αντιπαραθέσεις...αυτές θα κατεβαίνουν αυτόματα!
5 σχόλια:
Φρικιαστικο!
Το μυαλό του πάνω στους φόβους του άρχισε να φτιάχνει λογικοφανείς εξηγήσεις προκειμένου να δικαιολογήσει μια αλήθεια που του φαινόταν τόσο παράλογη όσο και αποκρουστική. Στο εξώφυλλο, κρατώντας ένα μωρό στην αγκαλιά, του χαμογελούσε με τα ψυχρά γαλανά του μάτια ο Χίτλερ. Νέος, κουστουμαρισμένος, έγχρωμος, μοντέρνος και σύγχρονος του 21ου αιώνα όσο ποτέ.
Αρκετά καλό Μαριάννα.
Μου θύμισε παλιά καλή fiction της δεκαετίας του 70.Κάτι από Ray Bradbury και Norman Spinrad.
Γενικά η σωστή επ. φαντασία λειτουργεί προβάλλοντας στο μέλλον καταστάσεις που σήμερα θα ήταν αδιανόητο να τις σκεφτούμε ακόμα και ως πιθανότητα.
Έτσι σε βάζει να προβληματιστείς πάνω σε κάποιες καταστάσεις και υποθέσεις και να συλλογιστείς το μέλλον σου ή και το παρόν σου ακόμα.
Αλήθεια πόσο μακρινά άραγε είναι αυτά που περιγράφεις ;
@aldebaran
Δεν είναι δικό μου το κείμενο είναι του Yellow Kid όπως γράφω στην αρχή.
Και εγώ το βρήκα συναρπαστικό.
Καταρχήν ευχαριστώ για την ανάρτηση και χαίρομαι αν πραγματικά προβλημάτισα κάποιους σχετικά με την εξάπλωση του φασισμού που βλέπω να αυξάνεται στην χώρα μας. Κυρίως για αυτή που συνηθίζουμε να κάνουμε τα στραβά μάτια.
Αlberana,ο Μπράντμπερι είναι μία από τις επιρροές μου. Πάντως προβάλλοντας στο μέλλον προβληματισμούς του σήμερα είναι και ένας τρόπος να κάνεις τον αναγνώστη να την διαβάζει αποστασιοποιημένα από την επικαιρότητα. ο Μπράντμπερι πχ έγραψε το Φαρενάιτ 451 ως μία αναφορά στις καύσεις βιβλίων που κάναν οι ναζί.
Δημοσίευση σχολίου