Επειδή μια άσχημη ιστορία ξεκίνησε μέσα από μια δική μου ανάρτηση , αισθάνομαι υποχρεωμένος να πω κάτι.
Όταν ήμουν μικρός μου χάρισαν ένα βιβλίο με του Μύθους του Αισώπου , αυτού του φτωχού σκλαβου που αν και σε δεινή θέση είχε απίστευτα καθαρή ματιά. Που λέτε το βιβλίο το διάβαζα και το ξαναδιαβαζα ώσπου διαλυθηκε.
Τους περισσότερους στην πορεία του χρόνου τους ξέχασα, Πέρασαν σε "δευτερεύουσες" θέσεις μνήμης του εγκεφάλου και τους θυμάμαι μόνο όταν τους ξανακούω .
Έναν όμως δεν τον ξέχασα ποτέ . Θα θυμαστε πιστευω ότι στο τέλος όλοι τελέιωναν με ένα ηθικό δίδαγμα. Ο μύθος που δεν ξέχασα τελέιωνε με το :
"Τον θυμό τον βραδυνό , κράτα τον για το πρωί"
Μακάρι να κάναμε όλοι το ίδιο . Τότε είμαι σίγουρος πως πολλά δεν θα γράφοταν , ούτε θα γίνονταν , όπως και είμαι σίγουρος ότι πολλοί έχουν ίσως μετανιώσει και στενοχωρήθηκαν για την τροπή που πήραν τα πράγματα .
Ας είναι . Ελπίζω τουλάχιστον όλοι να μάθαμε κάτι από αυτό.
Αν όχι τότε και ο καυγάς πήγε χαμένος.
5 σχόλια:
Δεν έχει να κάνει με τη δική σου ανάρτηση ό,τι έγινε.
Έχει να κάνει με την απαξίωση των στίχων της @Mareld... που αν ήξερε κανείς γιατί παραθέτει με επικόλληση στίχους αντί να γράφει σχόλια, τότε δεν θα τολμούσε να σηκώσει το κεφάλι να την κοιτάξει, από την ντροπή του!
Όταν εγώ καλέ μας @φίλε έκανα τον κόπο να εξηγήσω το νόημα αυτών των στίχων και να αποκαταστήσω τις αγαθές προθέσεις της αγαπημένης μου φίλης, που σαφώς και δεν κόπτεται για τα μηνύματα του Εβραιοσιωνισμού, τότε η επίθεση εξακολούθησε εις διπλούν και απέδωσαν στη σχολιάστρια που καθόλου δεν τους ενόχλησε, τη μομφή οτι γράφει άκαιρα και άτομα ποιήματα εν καιρώ θρήνου και οδυρμού της Ελλάδας, αυτή ως πολίτης του κόσμου που δεν ξέρει τι της γίνεται με τα θέματα τα δικά μας...
Προσωπικά καθόλου δεν θύμωσα με κανέναν τους, απλά τους λυπήθηκα γιατί δεν ήταν ικανοί να αντιληφθούν ούτε καν το νόημα των φράσεων που παράθεσε η Μάρελντ.
Και ο χλευασμός και η απαξίωσή τους είχε αρχίσει λίγες μέρες πριν, από την ανάρτηση "Ο Γολγοθάς του καναπέ", όπου εκεί φάνηκε ότι υπήρχε θυμός και μάλιστα ασυγκράτητος αφού η ίδια η συντάκτρια έγραφε ότι με το ζόρι την κράτησαν για να μη μας τα χώσει, για τα ποιητικά σχόλια της Μάρελντ και προφανώς και τα δικά μου.
ΔΕν ξέρω γιατί σπεύσαστε να δώσετε δίκιο σ' αυτούς που ως συντάκτες μας και μάλιστα η μία και ως διαχειριστής μας, θέλησαν να μας "αδειάσουν" χωρίς να τους έχουμε κάνει τίποτε περισσότερο από το να τους εμπιστευτούμε το ...όνειρό μας, εδώ μεσα!
Μόνο λυπάμαι, τίποτε άλλο δεν έχω να πω...
:(
Φιλτατε Aldebaran ,σε τίποτα δεν φερεις εσυ ευθυνη για τα δικα μας "σφαλματα"..Μετα την παραπανω διευκρινηση σχολιο εδω,παρα το οτι δεν σε καταλαβαινουν ,εσυ πιστευω οτι εχεις καταλαβει..Σου παραθετω και ενα ακομα μυθο του Αισωπου που τον δανειστικα απο το :
..[http://firiki.pblogs.gr/2008/04/o-gaidaros-kai-to-alati.html]..
Αισώπου μύθοι...
Ήτανε μια φορά ένας χωρικός που είχε ένα γάιδαρο και τον χρησιμοποιούσε για να κάνει τις διάφορες δουλειές του.
Επειδή ο γάιδαρός του ήταν πολύ χρήσιμος, τον αγαπούσε και τον περιποιόταν και, πολλές φορές, του συγχωρούσε και τα γαϊδουρινά του πείσματα.
Μια μέρα, ο χωρικός φόρτωσε κοφίνια με αλάτι το γάιδαρο, και κίνησε να τα πάει στο διπλανό χωριό, όπου θα μπορούσε να τα πουλήσει. Όμως, για να φτάσουν σ' αυτό το χωριό, έπρεπε να περάσουν ένα ποτάμι.
Καθώς λοιπόν το περνούσαν, ο γάιδαρος παραπάτησε και βούλιαξε μέσα στο νερό. Το αλάτι, όμως, μόλις βρέθηκε μέσα στο νερό, έλιωσε κι έτσι ο γάιδαρος σηκώθηκε πιο αλαφρός από μέσα.
Ο χωρικός στενοχωρήθηκε πολύ που έχασε το αλάτι, αλλά ο γάιδαρος ήταν πολύ ευχαριστημένος.
Μια άλλη μέρα, ο χωρικός φόρτωνε ξανά κοφίνια το γάιδαρο, αλλά, αυτή τη φορά, τα κοφίνια είχαν μέσα σφουγγάρια. Ο γάιδαρος νόμιζε πως θα μπορούσε να γλιτώσει και τώρα από το φορτίο του και έτσι, την ώρα που περνούσαν ξανά από το ποτάμι, έκανε πως γλίστρησε και βούλιαξε ξανά μες το νερό.
Όμως τα σφουγγάρια ήπιαν νερό και βάρυναν, κι έτσι ο γάιδαρος δεν μπόρεσε να βγει στην επιφάνεια και πνίγηκε.
Διακρίνω Μαριάννα μια πικρία στα λεγόμενα σου .Προφανώς πιστεύεις πως θεωρώ πως η Θεοδοσία και ο Περίοπας έχουν δίκιο .
Η πραγματικότητα δεν είναι αυτή.
Απλά πιστεύω πως ο καυγάς για να γίνει χρειάζονται δυο πλευρές.
Θεωρώ πως ότι και να έλεγαν τα ποιήματα της mareld , ή σε κάθε mareld δεν έπρεπε σε καμιά περίπτωση η Θεοδοσία ή ο Περίοπας να πουν αυτά που είπαν.
Αν διαφωνούσαν τόσο με το blog, έπρεπε να φύγουν κατευθέιαν χωρίς να αρχίσουν προσωπικές επιθέσεις.
Δεν έχει κανένα νόημα να κάθονται σε ένα χώρο που δεν τους εκφράζει.
Από την άλλη και αυτή η άμεση διαγραφή δεν "χτυπάει" και πολύ καλά .
Δεν ξέρω μπορεί να κάνω και λάθος , αλλά αν κάποιος συγγραφέας αρχίζει να διαφοροποιείται τόσο στο τέλος καταντά ξένο σώμα και γραφικός από μόνος του.Στην ουσία ακυρώνεται ο ίδιος.
Να είσαι σίγουρη πως την επόμενη φορά που θα έκαναν επίθεση στην mareld , αποδεικνύοντας πως η αρχική τους επίθεση δεν ήταν απλά μια κακιά στιγμή , τότε όλοι μας θα τους "συγυρίζαμε" κανονικά.
Να είσαι σίγουρη γιαυτό.
Απλά την 1η φορά όλοι ίσως έχουν το δικαίωμα της αμφιβολίας.
Καλό βράδυ και να ξέρετε ότι σας εκτιμώ πάντα.
@aldebaran
Σ' ευχαριστώ γι' αυτό σου το σχόλιο που πράγματι ξεκαθάρισε για μένα τη σαφή σου άποψη, για όσα συνέβησαν πράγματι, χωρίς να τα περιμένουμε...
Δεν κατάλαβα ούτε και θα καταλάβω ποτέ τι ενόχλησε τόσο πολύ από τα ποιητικά σχόλια της συντάκτριας μας Μάρελντ που η Θεοδοσία κατέφυγε και στην ειδική ανάρτηση της εδώ μέσα με τίτλο "Ο Γολγοθάς του καναπέ" για να καυτηριάσει συγκρατούμενη μάλιστα με το ζόρι από τη φιλενάδα της τα παρακάτω: "...Και να τα ποιήματα και να η λογοτεχνία σε σχόλια να δείξουμε ότι το κατέχουμε το άθλημα. Τόση όρεξη δεν ξέρω που την βρίσκουν...δώστε κι από εδώ λίγη, μου λείπει. Και να τα γέλια τα δικά μου που με το ζόρι κρατιόμουν, να μην μπω μέσα και τα σαρώσω όλα με τον σαρκασμό..."
Όσο κι αν επικαλείται ότι η ανάρτηση αυτή δεν αφορούσε εμάς που σχολιάζαμε ακριβώς την προηγουμένη ανάρτηση, με στίχους, δεν μας πείθει. Αντίθετα επιβεβαιώθηκε η αντίληψή μας αυτή από τη μεταγενέστερη επίθεσή της πλέον και την απαξίωση της @Μareld για τα ... δήθεν άτοπα και άκαιρα σχόλιά της.
Αυτό μας πίκρανε και μας αιφνιδίασε πολύ, γιατί θεωρήσαμε με τον Άλκη, απαράδεκτο μια διαχειρίστριά μας, που την εμπιστευτήκαμε να μας απαξιώνει και να μας χλευάζει, όχι μόνον εμάς αλλά και όλη τη μπλογκόσφαιρα που πιθανόν έγραφε στίχους, εκείνες τις μέρες, πράγμα ασύμβατο με το σκοπό και την ιδέα των "Ενωμένων Μπλόγκερς" που πρέπει να προστατεύουν τους αγνούς ερασιτέχνες σχολιαστές και συντάκτες τους και γενικά να μην απαξιώνουν τους μπλόγκερς αφού την ενότητά τους επιζητούμε.
Τώρα όσον αφορά την άμεση διαγραφή τους από τον Άνεμο, προσωπικά αυτό με βρίσκει αντίθετη, γιατί πιθανόν και να τους ηρωοποιεί. Για μένα έπρεπε να αποχωρήσουν μόνοι τους, αφού τα είχαν πλέον "πάρει" με την ποίηση που εμείς υποστηρίζαμε και αφού μας θεωρούσαν αντιδημοκράτες και βολεμένους, όπως όψιμα... ανακάλυψαν.
Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που εξόργισε τόσο πολύ τον Άλκη και προχώρησε στην άμεση διαγραφή τους. Τα χαράματα της μέρας που το εκανε αυτό, μιλούσαμε και είχαμε καταλήξει να περιμένουμε όπως κι εσύ είπες, την επόμενη κίνησή τους να δούμε που το πάνε. Κλείσαμε με αυτή τη συμφωνία. Και την άλλη μέρα το μεσημέρι εγώ διαπίστωσα ότι ο Άλκης ενήργησε εν θερμώ, μόνος του, χωρίς να ρωτήσει ούτε καν εμένα που μαζί ξεκινήσαμε αυτή την προσπάθεια, από την πρώτη στιγμή...
Δεν ξέρω αν αυτός είχε υπόψη του και κάτι άλλο που τον έκανε να είναι βέβαιος, πλέον, ότι δεν είχαν λόγο να είναι κοντά μας, οι συγκεκριμένοι... ειλικρινά σ' αυτό θέλω εσύ τουλάχιστον, (επειδή κι εγώ σε εκτιμώ) να το πιστέψεις.
Με τον Άλκη διαφώνησα για τη διαγραφή αυτή! Όμως σε μερικά πράγματα ενεργεί αυτοβούλως και εν θερμώ, οφείλω να το πω.
Αυτό βέβαια δεν αναιρεί την ντομπροσύνη του, την αγνότητα των προθέσεών του για αυτό εδώ το μπλογκ μας και την ειλικρίνειά του σ' ό,τι κι αν πει και σ' ό,τι κι αν κάνει! Μπορεί κάποιοι να τον θεωρούν άξεστο και ασουλούπωτο, όμως είναι αγνός και ατόφιος, σε διαβεβαιώνωωω!!!
Δεν θα ήμουν @μαζί του αν δεν ήταν έτσι, ούτε η @Μάρελντ θα τον λάτρευε σαν αδελφό αν δεν ήταν αυτός που είναι!
Και πάλι σ' ευχαριστώ.
Η πικρία μου τώρα μετριάστηκε σημαντικά, χάρη σε σένα.
Επιβεβαίωσες την εκτίμηση που σου έχουμε και εγώ και η Μάρελντ αλλά και ο Άλκης.
Νάσαι πάντα καλά!
@Aldebaran
Επειδη οπως ειπες δεν θυμασαι αλλους μυθους του Αισωπου σου αφιερωνω τον παρακατω που εψαξα και τον βρηκα στην ιδια προηγουμενη πηγη.Αναφερεται σαν λαϊκος αλλα αποδίδεται στον Αισωπο :
"Στα πρώτα και τα παλιά τα χρόνια όλα τα ζώα μαζεύτηκαν σ'έναν τόπο κ' έκαμαν συμβούλιο, για να εκλέξουν βασιλέα. Όλα τα ζώα συμφώνησαν, ότι απ'όλα πιο αντρειωμένο είναι το λιοντάρι και αυτό πρέπει να είναι ο βασιλέας τους. Έβαλαν λοιπόν το στεφάνι στο κεφάλι του λιονταριού και έγινε βασιλέας.
Με χρόνια πολλά το λιοντάρι αρρώστησε και κείτονταν στο στρώμα. Όλα τα ζώα πήγαν και είδαν το βασιλέα τους, που ήταν άρρωστος.
Μια μέρα ο λύκος, ένας άσπρος λύκος, πήγαινε να ιδεί το λιοντάρι. Κει που πήγαινε, βρίσκει στο δρόμο την αλεπού και της λέει:
- Αλεπού, άιντε πάμε να ιδούμε τι κάνει ο πολυχρονεμένος ο βασιλιάς μας ' είναι άρρωστος.
- Πήγαινε, σαν θέλεις, είπεν η αλεπού ' μήπως είναι εκείνος καλύτερος από μένα και θα πάω εγώ στα πόδια του; Ας έρθει εκείνος στα δικά μου τα πόδια.
Ο λύκος δεν της είπε τίποτε. Εχάρηκε μάλιστα που θα πάη και θα πη στο λιοντάρι "αυτό κι αυτό είπεν η αλεπού", και θα φανή αυτός καλός με το λιοντάρι. Χαιρόταν και πήγαινε στο δρόμο. Η αλεπού πάλι πήγαινε από πίσω του σιγά-σιγά, να ιδή τι θα ειπή στο λιοντάρι.
Πήγεν ο λύκος, μπήκε μέσα κ' έκατσε κοντά στο λιοντάρι. Η αλεπού στάθηκε πίσω από μια κουρτίνα και άκουε τι λένε.
Σε λίγο λέει το λιοντάρι στο λύκο:
-Αυτή η αλεπού πολύ μας περηφανεύτηκε και δεν είπε: "Ο Βασιλέας είναι άρρωστος, ας πάω να ιδώ τι κάνει".
Του λέει κι ο λύκος:
- Ο Θεός να σε πολυχρονίζη, βασιλέα μου. Όταν ερχόμουν, την είδα την αλεπού και της είπα: "Άιντε να πάμε στο βασιλέα τον πολυχρονεμένο, να ιδούμε τι κάνει" και μου είπε: "εγώ δεν θα πάω ' μήπως είναι καλύτερος από μένα;"
Είπε τότε το λιοντάρι:
- Ε και νά έπεφτε από πουθενά στα χέρια μου! ήξερα εγώ τι να την έκανα.
Τη στιγμή εκείνη μπήκε μέσα η αλεπού κ' επροσκύνησε τον βασιλέα.
- Αλεπού, της λέει, πού ήσουνα ως τώρα και δεν ήρθες να με δης;
- Αχ βασιλέα μου, λέει η αλεπού, δεν ξέρεις εγώ που ήμουν! Άκουσα πως ήσουν άρρωστος και ρώτησα που μπορώ να βρω έναν καλό γιατρό και μου είπαν, στο Μπαγδάτι είναι ένας γιατρός ξακουσμένος κι αμέσως ξεκίνησα κ' επήγα στο Μπαγδάτι, για να τον φέρω να σε γιατρέψη. Εκείνος μου είπε: "Εγώ για να πάω δεν είναι ανάγκη. Εγώ ξέρω την αρρώστια του βασιλέα σας. Να σου πω το γιατρικό του και, σαν πας, κάμετέ το: Να κόψετε στη μέση ένα λύκο, έναν άσπρο λύκο, και με το πετσί του να τυλίξετε το βασιλέα σας ' αν δεν το κάμετε αυτό, θα πεθάνη." Εγώ πάλι καθόλου δε στάθηκα ' μέσα σε μιαν ημέρα ήρθα.
Ο λύκος καθόταν εκεί δα. Ευθύς το λιοντάρι πρόσταξε κ' έκοψαν το λύκο κ' ετύλιξαν στο πετσί του το λιοντάρι και γιατρεύτηκε.
Τότε είπε το λιοντάρι:
- Ω, του σκύλου το γυιό, το λύκο! Η αλεπού τόσο καλό μου έκαμε κι αυτός πολεμούσε να της κάνει κακό!"
Δημοσίευση σχολίου