Μικρές Δολοφονίες οικογενειακού Χαρακτήρα.

Υπάρχουν 3 πράγματα στον κόσμο που με συγκινούν, Τα μαθηματικά, το σκάκι, και οι οικογενειακές αξίες. Αυτά τα 3 έχουν πολλά κοινά, μα το κυριότερο χαρακτηριστικό τους, είναι ότι και τα 3, τους κανόνες τους, τους γράψανε με αίμα. Από τον αρχηγό της φυλής ή του κοπαδιού, στον βασιλιά της σκακιέρας και από την Μαμά πατρίδα, στην άγρια δολοφονία της Υπατίας. Όλα αυτά καθορίζουν το θανατηφόρο παιχνίδι σκάκι, που παίζουμε μέχρι σήμερα. Ένα συμβόλαιο με απαράβατους κανόνες που έχουν γραφτεί με αίμα για μελάνι, και ξίφος για πένα. Στην σύγχρονή εποχή που η πένα έχει αντικαταστήσει το ξίφος, θα πιάσω ακόμα μια φορά την πένα μου, μήπως και καταφέρω να υπερασπιστώ τα πιόνια, από τις ανοησίες του βασιλιά.

Μια αλήθεια είναι ότι στην σκληρή εποχή που ζούμε, το σκήπτρο δεν δίνετε στον παλαιότερο της σκακιέρας, αλλά στον δυνατότερο, και αυτή η διαφοροποίηση, κάνει ακόμα πιο ευάλωτα τα πιόνια, και πιο χαζό τον βασιλιά αλλά για αυτό θα μιλήσουμε παρακάτω.




Καταρχήν να σας εξηγήσω που κολλάει το σκάκι. Κάποιοι λένε ότι το σκάκι δεν φτιάχτηκε από ανθρώπινο χέρι, και ότι δεν είναι ακριβώς ένα παιχνίδι, αλλά ένα θεϊκό εργαλείο κατανόησης του κόσμου. Εκτός αυτού το Σκάκι θεωρείται το παιχνίδι του φόνου, και ακόμα πιο συγκεκριμένα της Πατροκτονίας. Αυτό είναι και το ρεζουμέ του παιχνιδιού... να σκοτώσουμε την πατρική φιγούρα που μας καταδυναστεύει. Ας μιλήσουμε λίγο ακόμα για τους συμβολισμούς, και την πατρική φιγούρα θα μας δοθούν αρκετές ευκαιρίες στο μέλλον να την πολεμήσουμε.

Βασιλιάς: Ο Πατέρας. Ο άρχοντας και κολόνα του σπιτιού. Ο σοβαρός οικογενειάρχης που όλοι πρέπει να σέβονται και να τον φοβούνται. Παρολάυτα δεν παύει να παραμένει ένας άχρηστος. Αλλά όλοι τον υπερασπίζονται για να μην χαθεί η οικογένεια, και δεν αναπαραχθεί το είδος.

Βασίλισσα: Δυναμική και πανούργα. Έχει την δύναμη και το ξέρει. Μπορεί να μην κρατά τον τίτλο, αλλά η απουσία της είναι αρκετή για να καταστραφεί η οικογένεια.

Πύργοι: Φτιαγμένοι από σκληρή και κρύα πέτρα αποτελούν τις ηθικές αρχές που κρατούν την οικογένεια, και φυσικά, μετά από ένα ροκέ, προστατεύουν και τον βασιλιά.

Ιππότες ή Ίπποι: Έχει να κάνει με το θάρρος. Είναι αυτό που κάνει την οικογένεια να πηγαίνει μπροστά. Είναι κάτι σαν την πράσινη ανάπτυξη, αλλά σε πιο λειτουργική εκδοχή.

Αξιωματικός ή τρελός: Το κάθε χωριό έχει και τον τρελό του, και το μικρό χωριό που ονομάζουμε πατρίδα ή οικογένεια δεν θα μπορούσε να απαρνηθεί αυτήν την μόδα. Σημαντικό είναι να μην ξεχνάμε, να του επιτρέπουμε να πηγαίνει μόνο σε ένα χρώμα... αλλιώς θα μπορούσε να θεωρηθεί επικίνδυνος.

Πιόνια: Πιόνια...

... Ας μιλήσουμε για τα πιόνια λοιπόν.
Κάθε 6 δευτερόλεπτα ένα παιδί στον κόσμο πεθαίνει. Πόσα παιδιά κακοποιούνται κάθε δευτερόλεπτο, σε αυτό το θέμα έχουμε χάσει το μέτρημα. Ευτυχώς που αυτά συμβαίνουν στον τρίτο κόσμο, και όχι στο σπίτι μας... ή μήπως συμβαίνουν και μέσα στο σαλόνι του σπιτιού μας;
Σκεφτείτε το λίγο. Πόσα παιδιά σας πούλησαν χαρτομάντιλα στα φανάρια μέχρι σήμερα; Και δίνουμε εμείς... και δίνουμε... το 50λεπτό το οποιο θα το καρπωθεί ο πατέρας βασιλιάς και άρχοντας του παιδιού, επειδή εμείς δεν ήμασταν ικανοί σαν κοινωνία να μεριμνήσουμε, αλλά στο να μεριμνήσουμε και σαν άνθρωποι ήμασταν ακόμα πιο ανίκανοι. Αρνούμαστε να δούμε το ξένο παιδί σαν παιδί, και μερικοί από εμάς αρνούνται να δούνε και το δικό τους παιδί σαν παιδί. Ένα μικρό έγκλημα, μια μικρή ανεπαίσθητη ομαδική παιδοκτονία. Μικρή και ανεπαίσθητη, ίσα ίσα να σκοτώσουμε λίγο από τα παιδικά όνειρα και την παιδική ηλικία ενός παιδιού.

Αλλά ευτυχώς αυτά συμβαίνουν στα ξένα παιδιά, και όχι στα δικά μας, ή μήπως όχι; Θα έπρεπε να λαμβάνουμε υπόψιν σε τι κόσμο φέρνουμε τα παιδιά μας, και το εάν είμαστε σε θέση να τους προσφέρουμε ότι χρειάζεται για να μεγαλώσει ένα παιδί. Τα ένστικτά μας φυσικά θολώνουν την κρίση μας. Κάθε εν δυνάμει βασιλιάς της σκακιέρας, και κάθε εξίσου πρόθυμη αγορομάνα, μετράνε την ημέρα και την στιγμή που θα φέρουν στον κόσμο την δική τους αντιγραφή, μην τυχόν και εκλείψει και το πολύτιμο DNA.

Το πρόβλημα είναι ότι τον πεινασμένο δεν τον ταΐζει κάποιο χρωματόσωμα, και άστεγος δεν βρίσκει ζεστασιά, μέσα σε κάποιο γονιδιακό σύμπλεγμα. Και εάν αυτά φαντάζουν μακρινά στα αφτιά σας, θα το θέσω λίγο διαφορετικά, εάν δεν προμηθευτείτε παραμύθια για να διαβάσετε στα παιδιά σας... δεν θα βρεθεί κανένα απολύτως γονίδιο για να διαβάσει παραμύθια στα παιδιά σας.

Δικαιολογίες στον κόσμο υπήρχαν πολλές γι αυτό το θέμα. Η ύπαρξη ενός παιδιού μπορεί να θεωρηθεί ως ασπιρινη για την σχέση, ως lifestyle, ακόμα και ως πατριωτισμός, αφού η υπογεννητικότητα στερεί ονόματα από τις λίστες των νεκρών των διαφόρων πολέμων, και ακόμα ποιο αντιπατριωτικά στερεί φτηνό εργατικό δυναμικό από τους βιομηχάνους.

Το παιδί λοιπόν έρχεται στον κόσμο. Ο φιλόδοξος πατέρας γίνετε πατέρας, και η φιλόδοξη μητέρα γίνετε και αυτή μητέρα. Μετά τί; Τα παιδιά δεν ειναι ταμαγκοτσι, δεν πατάς ένα κουμπί και τρέφονται, και για την Ελληνική πραγματικότητα, εάν βαριέσαι το παιδί να το ταΐσεις δεν θα έρθει η πρόνοια να το αναλάβει, η ζωή δεν είναι sims.

Ένα παιδί θέλει φροντίδα, καθοδήγηση και αγάπη... πως μπορεί κάποιος που για μια ολόκληρη ζωή δεν αγάπησε τίποτα περισσότερο από την τηλεόραση του να αγαπήσει, και να αγωνιστεί πραγματικά για ένα παιδί. Το φίλτρο του γονιού θα τα αλλάξει όλα αυτά; Άμα μπορούσε να αλλάξει τους αιώνες αραχνιάσματος μπροστά σε μια τηλεόραση, αυτό δεν θα ήταν φίλτρο του γονιού... φίλτρο εργοστασίου θα ήταν, (σαν αυτά που έχουν να βάλουν οι βιομήχανοι από το 1980). Οπότε μήπως πάει κάτι στραβά με το θέμα παιδί σε αυτό το κόσμο;

Αλήθεια; Πόσοι από εσάς καθοδηγήσατε σωστά το παιδί σας να πλένει τα δόντια του και να διαβάζει τα μαθήματά του; Πόσοι από εσάς απλά παρκάρατε το παιδί σας σε κάποιο παιδικό σταθμό, για να αράξετε για καφέ; Πόσοι από εσάς έχετε σχέση ειλικρίνειας με το παιδί σας;

Σκεφτείτε το. Τα παιδιά σας νοιώθουν ότι πνίγονται, και όταν το δείξανε, εσείς προσκυνούσατε την τηλεόραση σας, για να σας δώσει κάποια δικαιολογία.

Οπότε; είμαστε ένας κόσμος που καθοδηγήτε από γέρους; Η μήπως όχι;

Οι ηλικιωμένοι που στέκουν μονάχοι μέσα σε γηροκομεία, ποιανού γονείς είναι; ξεφυτρώσανε σαν τα μανιτάρια; μήπως κάποιοι απο αυτούς τους ηλικιωμένους, είναι γονείς κάποιου ανάμεσα μας;

Τότε; Εάν οι γέροι φυλακίστηκαν στο περιθώριο επειδή γεράσανε... ο βασιλιάς της σκακιέρας ποιος είναι; Ποιος κρατάει τα σκήπτρα; Εδώ κολλάει το ρητό “και ο κλήρος πέφτει στον ποιο βλάκα...”

Όπως και στην κοινωνία, έτσι και στην οικογένεια ο αρχηγός συνήθως είναι ένα μίζερο ανθρωπάκι με εξουσιαστικές τάσεις, που είχε την χαρά να αποκτήσει λίγο εξουσία στα χέρια του. Έτσι στην ζωή, έτσι και στην οικογένεια.

Σκάβετε με δόλιους σκοπούς το μέλλον των παιδιών σας και πετάτε τους ηλικιωμένους στα σκουπίδια, μόνο και μόνο για να νιώσετε λίγο άρχοντες με καινούριο αμάξι και καφέ στο χέρι. Ξεχάσατε την αγάπη προς τον διπλανό σας, ξεχάσατε επίσης την αγάπη και την φροντίδα που πρέπει να δείχνετε στους ανθρώπους σας. Καταφέρατε να γίνετε για λίγο σοβαροί οικογενειάρχες με γραβάτα και τηλεόραση. Αποκτήσατε για λίγο τα σκήπτρα της μικρή σας σκακιέρας, εξουσία και αρχηγιλίκι. Μπράβο σας.

Μόνο να θυμάστε... θα ξυπνήσετε ένα πρωί και θα κατανοήσετε ότι δεν είστε τίποτα περισσότερο από πιόνια. Τουλάχιστον τότε θα έχετε κρατήσει την τηλεόραση και τα γονίδια να σας κάνουν παρέα

Σημείωση: Έμπνευση για το συγκεκριμένο κείμενο πήρα από ένα ψέμα. Κυκλοφορεί στο ίντερνετ μια δημοσίευση ψευδής και αισχρή, που κατηγορεί τους Παλαιστίνιους, (που αγωνίζονται για να προστατέψουν τις οικογένειες και τα παιδιά τους), ως παιδεραστές. Οπότε το σημερινό κείμενο το αφιερώνω στους παλαιστίνιους, που εν αντιθέσει με κάποιους γνωστούς μου, ξέρουν να πολεμούν, και να υπερασπίζονται τις οικογένειες τους.

Φάντασμα των Εξαρχείων (ExarchiasGhost@gmail.com)
Για το:

Κανόνας είναι να μην βάζετε αναρτήσεις που αφορούν, κόμματα, ύβρεις, ρατσισμό και προσωπικές αντιπαραθέσεις...αυτές θα κατεβαίνουν αυτόματα!