"Μια Φορά κι ένα Καιρό είχαμε κρίση "

Για ποιο θέμα να γράψεις όταν από παντού φτάνουν φωνές που αφορούν την οικονομική κρίση και τις επιπτώσεις της.
Πόσο μάλλον όταν οι φωνές ξεπηδούν κι από μέσα σου.
Όλα τα σκίαζε η φοβέρα και τα τρόμαζε η σκλαβιά εκείνα τα χρόνια της κρίσης καλή μου. Εσύ είσαι μικρή, τότε φόραγες ένα μέτριο φουστάνι κι η γλύκα του έρωτα σου έκαιγε τα χείλη. Όμως άλλοι είχαν πιο ζόρικες και χειροπιαστές έγνοιες. Είχαν νοίκι κι οικογένειες να θρέψουν, παιδιά με όλες τις υποχρεώσεις τους και αρκετά δάνεια που έτρεχαν και είχαν πάρει την κατηφόρα. Όλοι, λίγο ή περισσότερο, γεύονταν στο πετσί τους την οικονομική κρίση. Είχαμε πέσει θύματα μιάς πλασματικής άνθισης τα προηγούμενα χρόνια που ήταν ξένη. Ναι καλή μου, είχαμε στηριχτεί σε πήλινα πόδια που τώρα τα σάρωνε το κύμα κι όλο τα κόντυνε.



Από γίγαντες νάνοι καρδούλα μου, ενθουσιασμένοι χειροκροτούσαμε ολυμπιάδες με ξένα κόλλυβα και πλασματικούς οικονομικούς δείκτες που ευημερούσαν και μας είχαν παρασύρει. Είχαμε περάσει στην υπερβολή μάτια μου, απλώσαμε τα πόδια μας πέρα από την κουβέρτα και τώρα μας έτσουζε να τα μαζέψουμε. Πονούσε να στερηθούμε την τσιπούρα καλή μου και να την ανταλλάξουμε με μαρίδα έστω κι αν την τρώγαμε με ξένα δόντια.
Είναι δύσκολο να κάνεις βήματα πίσω μικρή μου, κάνει και η ψυχή το ίδιο και αυτό πονά, κρύβεται τρομαγμένη μέσα της κι αυτό δεν αρέσει, πώς να ανταλλάξεις την ευημερία και τη χαρά με τη μιζέρια και τη συρρίκνωση καλή μου; Οι σοφοί έλεγαν πως το κακό πάει στο χειρότερο και το καλό στο καλύτερο μάτια μου.
Όμως η πίεση οδηγεί στην εκτίναξη, ρώτα όποιο ελατήριο θέλεις να στο πει. Η ελαστικότητα είναι καμουφλαρισμένη επιστροφή, ρώτα όποια λυγισμένη βέργα θέλεις, το ίδιο θα σου πει. Οι κορφές κρύβουν αβύσσους και οι πάτοι επιφάνειες καρδιά μου, το εδώ είναι εκεί αν το γυρίσεις ανάποδα. Πάντα υπάρχει το σημείο επιστροφής, αρκεί να φτάσεις στο τέρμα. Η αλήθεια αγαπά τον μέσο όρο ψυχή μου, απεχθάνεται τις υπερβολές, αν είχαμε ξεφύγει εις τα άνωθεν…τώρα ξεφεύγαμε προς τα κάτωθι.
Εσύ ήσουνα μικρή τότε, κορίτσι στην εφηβεία σου και μισόερωτευμένη με τον Σακή Ρουβά, τον εθνικό μας ποπ σταρ. Θυμάμαι που σ’ άρεσε το τραγούδι: Θα σου κάνω μακαρόνια για να φας, αλλά θα έχουν μέσα και κιμά.
Εμείς, οι μεγαλύτεροι είχαμε αρχίσει να τον ξεχνούμε τον κιμά αγάπη μου, τρώγαμε μακαρόνι σκέτο και το πασπαλίζαμε με λίγο ξύσμα κεφαλοτύρι αν τύχαινε να έχουμε.
Οι πολιτικοί μας ήταν σαν επιχρυσωμένοι τενεκέδες τότε καλή μου, όχι όλοι, ας μη γενικεύω καρδιά μου, ένας νομίζω ότι δεν ήταν. ( Ένας ή μισός θα σε γελάσω καρδιά μου) πάντως και εκείνοι που δεν ήταν επιχρυσωμένοι τενεκέδες και δεν είχαν σκουριάσει…ήταν μάλλον από αλουμίνιο καλή μου αν κρίνω από το ηθικό τους βάρος γιατί ήταν πουπουλιένοι κι είχαν αφράτα μάγουλα.
Εμείς είχαμε κρυφτεί πίσω απ’ το αρχαίο κάλλος μας καρδιά μου και παραστάναμε τις ωραίες γκόμενες. Έχεις δει κάτι παγώνια που κάνουν φιγούρα με ξένα και πολύχρωμα φτερά καλή μου; Ε, κάπως έτσι και τώρα μας μαδούσαν φανερώνοντας περισσότερες κότες.
Μας ξεπουπούλιαζαν θυμάμαι καλή μου, κι είχαν τόσο ποτίσει στη σάρκα μας τα ξένα φτερά που δαγκώναμε το χειλάκι μας κάθε που μας τραβούσαν ένα πούπουλο.
Εμείς δεν φταίγαμε καρδιά μου, όχι όχι και τρις φορές όχι. Μη κοιτάς που σε ρόδινους καιρούς παριστάναμε τους ευφυέστερους όλων, όχι καρδιά μου, τώρα μας συνέφερε να είμαστε θύματα κι έτσι είχαμε κρυφτή πίσω από τον τίτλο του θύματος. Εκείνοι έφταιγαν καλή μου, ναι ναι, εκείνοι, οι κακοί ξένοι και οι κλούβιοι πολιτικοί μας, ε εμείς δεν ξέραμε τίποτα, τους ψηφίζαμε κι ύστερα κοιμόμασταν ήσυχοι και γεμάτοι εμπιστοσύνη.
Είχαν πλάκα εκείνες οι εποχές καλή μου αν και κανένας πλέων δεν είχε διάθεση γέλωτα.
Κάποια στιγμή καλή μου πιάσαμε πάτο, έρχεται αυτή η ώρα πάντα αν και πιάσαμε πάτο με υπερβολή. Δεν μας άξιζε τόσο πάτος καρδιά μου αλλά καλό μας έκανε και αδυνάτισαν κάπως οι καλοθρεμμένοι κώλοι μας. Ύστερα, όπως ήταν φυσικό εκτιναχθήκαμε καρδιά μου και πήγαμε στη σημείο της εσωτερικής αλήθειας μας.
Δεν ξέρω αν βάλαμε μυαλό καλή μου, μη με ρωτάς τέτοια πράγματα, έλληνας είμαι. Γεννημένος να είμαι πρώτος όλων, μόνο που ετούτη την πρωτιά ξεχνούσα να την στηρίξω μέσα μου καρδιά μου και να την θεμελιώνω γερά.
Έλα, πάρε λίγα κόλλυβα να φας τώρα. Μη σε νοιάζει ποιος είναι ο πεθαμένος, κοίτα να γεμίσεις την κοιλιά σου εσύ.
Τι είπες μικρή μου; Φώναζε λίγο, δεν σ’ ακούω, πέρασαν και τα χρόνια βλέπεις και δεν έχω ούτε λεφτά να αγοράσω μπαταρίες για το ακουστικό.
Α, ρωτάς γιατί μιλώ εν μέσω κρίσης σα να πέρασε ήδη;
Βλέπω μπροστά μικρή μου, έτσι είμαι εγώ. (ετούτο με στόμφο)
ΑΑ, άκου να σου πω σκασμένο! Δε θα μου λες τέτοια ακόμα δε βγήκες από το αυγό!
Ακου εκεί δε θέλω να αντικρίσω και ξεφεύγω απ’ τη σκληρή πραγματικότητα! Θα πρέπει να σέβεσαι τους μεγαλύτερους και να μην αυθαδιάζεις, είπαμε, βλέπω μπροστά, τελεία και παύλα.
Ορίστε μας τώρα, μικροί μεγάλοι στο καφενείο.
Δεν υπάρχει πραγματικότητα μικρή μου, ούτε αλήθεια, εμείς με τις σκέψεις μας τα δημιουργούμε. Αν προτρέχω στο θετικό είναι που ποθώ να φτάσει μια ώρα αρχύτερα.
Φαντάσου να το έκαναν όλοι ταυτόχρονα.
Θα διαμορφώναμε μία νέα πραγματικότητα. Όπως εμείς τη θέλουμε.



πηγή: http://triala.blogspot.com/