εθελοντισμός

"Έχεις βγάλει Πολυτεχνείο και δεν βρίσκεις κάποια δουλίτσα να κάνεις; Γιατί έρχεσαι εδώ και χάνεις τον χρόνο σου;". Φορώντας ειδική ιατρική μάσκα, επί είκοσι λεπτά κρατούσα ένα μωρό τεσσάρων μηνών στην αγκαλιά μου, προσπαθώντας να το ηρεμήσω. Οι γονείς του, πολύ νεαροί τσιγγάνοι, είχαν αφήσει την κόρη τους, άρρωστη, στο νοσοκομείο. Το μωρό πνιγόταν από τον βήχα και το κλάμα του δεν είχε σταματημό.
Έριξα μια ματιά στην νοσοκόμα που μου έκανε την ερώτηση. Εκείνη την ώρα το μυαλό μου ήταν πολύ απορροφημένο στο μικρό και θεώρησα περιττό να της απαντήσω όπως θα έπρεπε, απαριθμώντας της, το επαγγελματικό μου βιογραφικό. "Θα με βοηθήσεις να της φτιάξω γάλα;", την είπα. "Δεν ξέρεις να φτιάχνεις γάλα"; με ρώτησε εκείνη γεμάτη απορία; Το μωρό δεν σταμάτησε να κλαίει ούτε όταν το τάισα. Μπορεί το γάλα που έφτιαξα να μην ήταν καλό.

Ήμουν στο νοσοκομείο λοιπόν, όπου εργάζομαι εθελοντικά.
Ο εθελοντισμός μπήκε στη ζωή μου πέρυσι τον Ιανουάριο. Γνώρισα την Αγνή Σκουζού σε μία συνέντευξη που της έκανα για ένα γυναικείο περιοδικό. Μου μίλησε για το σωματείο που ή ίδια είχε ιδρύσει, τους "Φίλους του Αχιλλοπούλειου Νοσοκομείου Βόλου". Μεταξύ άλλων, οι "Φίλοι" καθημερινά πηγαίνουν στο Νοσκοκομείο και βοηθούν όσους ασθενείς δεν έχουν συνοδό και δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν τους εαυτούς τους σε πολύ απλά πράγματα, όπως το φαγητό. Δύσκολη δουλειά λοιπόν,ιδιαίτερα όταν την κάνεις χωρίς να πληρώνεσαι.







Γιατί λοιπόν έγινα μέλος στους "Φίλους"; Τι κερδίζω από αυτό; Τι όφελος έχω όταν παρατάω την υπόλοιπη ζωή μου για να πάω να φροντίσω ένα μωρό που δεν σταματάει να κλαίει; Τι κέρδος έχω όταν αντί να πάω για καφέ, εγώ πηγαίνω να ταίσω μια ηλικιωμένη γυναίκα;
Είναι απίστευτο το όφελος που έχω λοιπόν. Μόνο όσοι έχουν υπάρξει εθελοντές μπορούν να με νιώσουν. Ασχολούμαστε στην καθημερινότητά μας με περίπου ένα εκατομμύριο πράγματα. Από αυτά, μόνο ένα ή δύο είναι πραγματικά σημαντικά. Αλλά δεν το καταλαβαίνουμε. Πηγαίνοντας στο νοσοκομείο είδα πολλά. Ανθρώπους που την προηγούμενη ημέρα τους είχαν κόψει το πόδι. Παιδιά μόνα να περιμένουν να εγχειριστούν. Ηλικιωμένους χωρίς κανέναν για να ανταλλάξουν μια κουβέντα. Ετοιμοθάνατους που δεν είχαν κάποιον να τους κρατήσει το χέρι. Πραγματικά προβήματα. Θυμάμαι την πρώτη φορά που πήγα με την πρόεδρο του σωματείου, κ. Γεωργία Σταγάκη-Σπυροπούλου, να μοιράσουμε εφημερίδες στα διάφορα τμήματα. Πήγαμε στην Ψυχιατρική Κλινική. Το σοκ ήταν μεγάλο. ΜΕΓΑΛΟ. Ήταν μεγαλύτερο όμως όταν πήγα στο τμήμα των νεφροπαθών. Θυμάμαι πως έκανα φοβερή προσπάθεια να συγκρατήσω την αναγούλα που μου έφερνε η απαίσια μυρωδιά. Έφυγα από το νοσοκομείο κλαίγοντας. Ο πόνος ήταν πολύ έντονος μέσα μου. Πιο έντονη όμως ήταν η επιθυμία μου να ξαναπάω - ναι- το θυμάμαι πολύ καλά αυτό, ήθελα να ξαναπάω. Γιατί φεύγοντας είχα ένα αίσθημα ευγνομωσύνης για τα δικά μου γελοία προβλήματα. Μία επίσκεψη στο νοσοκομείο ήταν σαν δέκα συνεδρίες με ψυχολόγο.

Το κύριο επιχείρημα των ανθρώπων που δεν δραστηριοποιούνται εθελοντικά, είναι η έλλειψη χρόνου. Στεναχωριέμαι όταν το ακούω αυτό. Υπάρχει αρκετός χρόνος για να χτίζεις την καριέρα σου. Αρκετός χρόνος για να υπεραναλύεις τις συμπεριφορές των γκόμενων. Αρκετός χρόνος για να κλαις έπειτα από τον χωρισμό σου. Υπάρχει ακόμη αρκετός χρόνος για να βλέπεις τις μαλακίες στην τηλεόραση. Εθελοντισμό μπορεί να μην κάνεις, αλλά πάω στοίχημα πως ξέρεις ποια είναι η Πόπη Μαλλιωτάκη. Αν υπάρχει χρόνος για κάτι από τα παραπάνω, τότε σίγουρα υπάρχει χρόνος για να κάνεις κάτι πιο χρήσιμο.
Λένε ότι ο εθελοντισμός είναι αγάπη για τον συνάνθρωπο. Διαφωνώ. Ο εθελοντισμός είναι αγάπη για τον εαυτό μας πρώτα από όλα. Όταν ξεκινάς να το κάνεις είναι δύσκολο. Βασικά, κανείς δεν σου λέει πόσο δύσκολο είναι. Ο χρόνος είναι το λιγότερο που απαιτείται από εσένα. Ζεις μέσα στον πόνο των άλλων. Ζεις την θλίψη, την απώλεια, την αγωνία τους. Και όμως, είναι ένα πολύτιμο δώρο για να κάνεις στον εαυτό σου.
Δεν ήθελα απλά να σας πω αυτά που έχω στην ψυχή μου και το πόσο έχω αλλάξει, ούσα εθελόντρια. Θέλω να σας ζητήσω να κάνετε κάτι κι εσείς. Δεν ξέρω τι, εσείς ξέρετε τι σας ταιριάζει. Ο πλανήτης υποφέρει, οι άνθρωποι είναι μόνοι, πολλοί διπλανοί μας πεινούν - στην κυριολεξία. Ας κάνουμε κάτι γι΄αυτό. Στην ουσία είναι κάτι για εμάς.