Σύμφωνο Σταθερότητας και Βουλευτική Ασυλία. Δύο παράγοντες στην ίδια εξίσωση.

Ανεξαρτήτως εάν το σύμφωνο σταθερότητας και ανάπτυξης που κατατέθηκε χθες στη Βουλή γίνει δεκτό ή όχι απ τις Βρυξέλες, τα οικονομικά μέτρα που εξαγγέλθηκαν και θα εξαγγελθούν από την κυβέρνηση για την εφαρμογή του στηρίζονται στο μεγαλύτερο βαθμό, αφ ενός στην άμεση και έμμεση φορολόγηση, και αφ ετέρου στην πάταξη της φοροδιαφυγής. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει το οικονομικό επιτελείο δεν αφορά στην αυστηρή τήρηση του όποιου συμφώνου αλλά στην αλλαγή νοοτροπίας των πολιτών που καλούνται να πληρώσουν αλλά και να υποστούν τις συνέπειες της οικονομικής πολιτικής σε όλο το φάσμα του κοινωνικού πεδίου.



 Το πρόβλημα αυτό δε λύνετε ούτε με επικοινωνιακά τεχνάσματα, ούτε καν με μια υποθετική διακομματική συναίνεση απέναντι στην κρισιμότητα της κατάστασης. Οι χρόνιες κρατικές σπατάλες, η διαφθορά σε όλη την πυραμίδα της κρατικής διοίκησης, η εισφοροδιαφυγή από τις ίδιες τις κρατικές υπηρεσίες, και ΚΥΡΙΩΣ, η ατιμωρησία των εμπλεκομένων στα οικονομικά σκάνδαλα -στα οποία οφείλετε στο μέγιστο βαθμό η σημερινή οικονομική πραγματικότητα- δεν έχουν κλονίσει απλά την εμπιστοσύνη απέναντι στο κράτος . Έχουν παγιώσει στους πολίτες την αντίληψη πως επειδή το κράτος -ανεξαρτήτως κυβέρνησης και κομματικής απόχρωσης- τους κλέβει, και η μη συμμόρφωση τους με τις απαιτήσεις προς αυτό, αποτελεί όχι μόνο αμυντική στάση αλλά και τιμωρία που στερεί από τους εκάστοτε κυβερνόντες ευκαιρίες διασπάθισης. Μοναδικό όπλο της κυβέρνησης για να αλλάξει αυτή η νοοτροπία και να πετύχει την κοινωνική και όχι μόνο τη συνδικαλιστική συναίνεση, αποτελεί η αλλαγή του νόμου ‘περί ευθύνης υπουργών’ & η ποινικοποίηση των αδικημάτων -με την ταυτόχρονη απαίτηση επιστροφής απολεσθέντων πόρων για το δημόσιο μέσω της προσωπικής τους περιουσίας -όλων των κρατικών λειτουργών που δεσμεύουν με την υπογραφή τους αποφάσεις που οδήγησαν σε κακοδιαχείριση και ανομία. Και ασφαλώς, κατάργηση του χρονικού ορίου παραγραφής των αξιόποινων πράξεων και δια βίου έγκληση σε περίπτωση που προκύψουν ενοχοποιητικά στοιχεία, με το σκεπτικό πως η ενασχόληση με τα κοινά δεν αποτελεί καταναγκαστική ή επαγγελματική πράξη αλλά εθελούσια προσφορά προς τον τόπο.
Αν η κυβέρνηση, και εν γένει όλο το πολιτικό σύστημα, δεν προβεί σε ουσιαστικά μέτρα που να δείξουν πρακτικά το τέλος μιας ατιμώρητης και παθογενούς εποχής , όχι μόνο δεν θα καταφέρει τη συναίνεση και τη συμμόρφωση των πολιτών, αλλά αντίθετα, θα βρει μπροστά της αντίδραση ανάλογη της σκληρότητας των μέτρων που επιδιώκει να επιβάλει.