Ο εφιάλτης της επωνυμίας..

Δημοσιεύθηκε από sofistis

Είχε, λέει, βρεθεί σε μια παράξενη κοινωνία. Τα πάντα, άνθρωποι, ζώα και πράγματα είχαν το όνομα τους καρφιτσωμένο στο πέτο τους σαν μέλη συνεδρίου διεθνούς οργανισμού.. Ολοι οι bloggers έγραφαν με το πραγματικό τους όνομα. Το blog της “Ψιλικατζούς” έγραφε Κωσταντίνα Δελημήτρου, του “Πρέζα-TV” Νίκος Φουρκίδης, του “Ροϊδη” Μιχάλης Χατζηκώστας, του “crazycows” Χάρης Παπαδόπουλος, “παραφωνιάδες” ο Γιώργος Νικολάου, “το μανητάρι του βουνού” ο Αριστομένης Χατζηφώτης, Σοφιστής ο Μήτσος Καραμήτσος..

Στα λεωφορεία και στο μετρό οι επιβάτες είχαν κρεμασμένο στο πέτο τους ένα ταμπελάκι με το όνομα τους. Κώστας Βασιλείου εργάτης. Ελένη Αργυρίου εκπαιδευτικός. Στους δρόμους δεν υπήρχε ανώνυμο πλήθος. Όλοι έφεραν εμφανώς την πινακίδα τους. ΥΑΒ Κώστας Πετρίδης. ΙΗΕ Μιχάλης Κωστόπουλος. Στις διαδηλώσεις κάθε διαδηλωτής κρατούσε ένα πλακάτ με το όνομα του. Νίκος Μπάχαλος κουκουλοφόρος. Γιώργος Κωλοπαίδης Σέχτα Επαναστατών.. Στα σούπερ μάρκετ προϊόντα και καταναλωτές είχαν εμφανώς αναρτημένο το όνομα τους, στις δε εκλογές ο πολίτης έγγραφε με ενθουσιασμό και το όνομα του στο ψηφοδέλτιο. Γιώργος Βασιλείου Πασόκ..

Όλα ήταν επώνυμα, έγκυρα και υπεύθυνα. Μια κοινωνία του brand name που είχε αντικαταστήσει τις παραδοσιακές κοινωνικές τάξεις με τις τάξεις των ονομάτων. Στην κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας φάνταζαν τα ονόματα των μεγαλοδημοσιογράφων, πανελιστών, μοντέλων, παιχτών ριάλιτι και ποδοσφαιριστών. Αμέσως από κάτω ήταν τα ονόματα των διάσημων Μπλόγκερς. Πάρα κάτω τα golden boys των μεγάλων επιχειρήσεων, πιο κάτω των πρωθυπουργών, υπουργών, πολιτικών, πιο κάτω των καλλιτεχνών και διανοουμένων, ακόμα πάρα κάτω των επιστημόνων και φυσικά στο κατώτατο σκαλί των απλών πολιττών. Οι περιοχές ήταν επίσης χωρισμένες ιεραρχικά αναλόγως την αξία των ονομάτων πού τις επισκέπτονταν ή κατοικούσαν σε αυτές. Εκάλη, Μύκονος, Αράχωβα. Οι ψευδείς φήμες και οι συκοφαντίες ήταν σπάνιες σε αυτήν την κοινωνία και αν υπήρχαν αντιστοιχούσαν στην ιεραρχία. Αρχίζοντας δηλαδή από κάτω προς τα πάνω οι περισσότεροι συκοφάντες και διασπορείς ψευδών φημών ήταν οι απλοί πολίτες. Ακολουθούσαν οι επιστήμονες, ακόμα λιγότερους έβρισκες στους πολιτικούς και προέδρους επιχειρήσεων, ελάχιστους στους Μπλόγκερς και φυσικά απολύτως κανέναν στην κορυφή των μεγάλων ονομάτων του θεάματος μεγαλοδημοσιογράφων, μοντέλων και παιχτών ριάλιτι, που αποτελούσαν το πρότυπο και ιδανικό όλων των άλλων στις κατώτερες κλίμακες..

Παντού στα κτίρια ήταν κρεμασμένα τεράστια banners πού προέτρεπαν ότι τα επώνυμα προϊόντα είναι και τα καλύτερα. -Μην παίρνετε ανώνυμο λάδι σε ντενεκέ! -Προτιμάτε τις επώνυμες σερβιέτες! Ονοματοκρατία.(καμία σχέση με το νομιναλισμό του Οκαμ) Η αξία των πάντων κρίνονταν απ το όνομα τους. “Πάν μέτρο όνομα” πού θάλεγε και ο προπάππος μου ο Πρωταγόρας.. Η επιτυχία, η εντιμότητα και υπευθυνότητα ήταν συνδεδεμένη με το μέγεθος του ονόματος. Όσο πιο επώνυμος τόσο και πιο άξιος. Οι πάντες επιδίδονταν μετά μανίας στο κτίσιμο του brand name τους και έτσι έκτιζαν ταυτοχρόνως και την πρόοδο και το μέλλον αυτής της παράξενης κοινωνίας..

Αυτός λοιπόν ήταν ο εφιάλτης του ανώνυμου Μπλόγκερ. Όλοι οι επώνυμοι κυνηγούσαν να εξοντώσουν τούς εναπομείναντες ανώνυμους που αποτελούσαν τη “μάστιγα” της κοινωνίας και κρύβονταν σαν τα ποντίκια στους υπονόμους της.. Εκεί είχε κρυφτεί και αυτός και άκουγε ήδη τα γαβγίσματα των σκυλιών να πλησιάζουν..
“Κάποιος θα πρέπει να συκοφάντησε τον Γιόσεφ Κ., διότι χωρίς να έχει κάνει τίποτα κακό, ένα ωραίο πρωί συνελήφθη”.. Φ. Κάφκα.

ΣΗΜ: Το κειμενάκι τόγραψα πέρσι αλλά μάλλον βγήκε προφητικό.. Περισσότερα ΕΔΩ