Συμφωνούν με τη ελεύθερη έκφραση των ιστολογίων; ή μάλλον τους βολεύει η φίμωση τους!!!

Για πρώτη φορά αισθάνομαι αμηχανία να γράψω τις απόψεις μου στο διαδίκτυο. Είναι γιατί για πρώτη φορά τόσοι πολλοί ένωσαν τη δική τους γραφή για την υπεράσπιση αυτού του αυτονόητου και εύλογου δικαιώματος μας στην ελεύθερη έκφραση.

Η ύπαρξη ενός πολιτικού ιστολογίου (weblog) έχει αξία όταν πράγματι καλύπτει ένα κενό στην ενημέρωση και στη καλόπιστη κριτική. Ο ιστοχώρος αυτός ξεπέρασε αυτά τα στενά όρια και άρχισε να γίνεται ενοχλητικός στη πολιτική εξουσία, και όταν αναφέρομαι σε πολιτική εξουσία εννοώ σαφώς και τα κόμματα της αντιπολίτευσης.

Αυτό που παρατήρησα είναι ότι υπάρχει μία περίεργη ένοχη σιωπή, για αυτό το περιβόητο σχέδιο νόμου που μας αφορά όλους τους Έλληνες πολίτες, διότι αντικειμενικό σκοπό σαφώς θα έχει τη φίμωση της ελεύθερης έκφρασης μας.

Τα πολιτικά ιστολόγια, και αναφέρομαι σε αυτά που εκφράζουν πολιτικές απόψεις, Και ΟΧΙ πολιτικές υπαγορεύσεις καλοπληρωμένων επαγγελματιών δημοσιογράφων, είναι στα χέρια αυτή τη στιγμή, από ότι γνωρίζουμε (είναι μικρός ο χώρος της ελληνικής blogόσφαιρας και γνωριζόμαστε σχεδόν όλοι) σε σκεπτόμενους πολίτες ερασιτέχνες (εραστές της τέχνης) δημοσιογράφους.

Τα επαγγελματικά ιστολόγια ή αυτά που κρύβουν πίσω τους επαγγελματίες δημοσιογράφους (λάτρεις της ανωνυμίας) δήθεν αγανακτισμένους πολίτες, για μας μπορεί να μας είναι άγνωστα τα ονόματα... αλλά γνωστές οι προθέσεις τους (βλέπε κρατικές διαφημίσεις σε blogs ή κρατικές προσλήψεις κλπ).

Ο μύθος της ανωνυμίας πρέπει να ξεπεραστεί. Εμείς εδώ θα πρέπει να μιλάμε για ψευδωνυμία και ελεύθερη έκφραση. Το παραμύθι της ανωνυμίας είναι κάτι το σκοτεινό και το τρισάθλιο. Φαινομενικά κάποιοι νομίζουν ότι τα "ίχνη μας" είναι "ανώνυμα" και "ΜΗ" ανιχνεύσιμα; (όλοι μας γνωρίζουμε περί ip, καθώς επίσης και για τις κρατικές υπηρεσίες παρακολούθησης κλπ).
Ένας λόγος που η υπεράσπιση της (δήθεν) ανωνυμίας πρέπει να μας υποψιάζει είναι ότι πίσω από αυτό μπορεί να κρύβονται τα γνωστά προβοκατόρικα μπουμπούκια, που στις καταστροφές του περασμένου Δεκέμβρη... όπως διέ"έβλεπαν" τα ΜΜΕ, για δήθεν γνωστά "αναρχικά στοιχεία" που ποτέ ΔΕΝ επιβεβαιώθηκαν.
(πολλά blogs αναδημοσίευσαν συνεργασίες κλπ με τις δυνάμεις καταστολής)

Πάνω σε αυτό έχουν γράψει και με έχουν καλύψει πολλοί φίλοι bloggers.

Αυτό που ήθελα να επισημάνω είναι για το εκκολαπτόμενο νομοσχέδιο που ετοιμάζεται για μας χωρίς εμάς... κάποιο πονηρό αυγουστιάτικο βράδυ με βουλευτές που πιθανόν να το ψηφίσουν χωρίς να το γνωρίζουν (αντίστοιχα παραδείγματα πολλά) και την επόμενη μέρα να εκφράζουν τη δήθεν έκπληξη τους.

Ας τους προκαλέσουμε λοιπόν και ειδικά την αντιπολίτευση για τις προθέσεις τους.

Συμφωνούν με τη ελεύθερη έκφραση των ιστολογίων; ή μάλλον τους βολεύει η φίμωση.

Αισθάνομαι την ανάγκη να σας αφιερώσω φίλοι μου τους γνωστούς στίχους:

από (infogenesis.gr)

Σώπα μη μιλάς ! (του Αζίζ Νεσίν)

Σώπα, μη μιλάς , είναι ντροπή
κόψ' τη φωνή σου
σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός
η σιωπή ειναι χρυσός.

Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί
έκλαιγα,γέλαγα,έπαιζα μου λέγανε:
"σώπα".

Στο σχολείο μού κρύψαν την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε :"εσένα τι σε νοιάζει ; Σώπα!"

Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:
"κοίτα μην πείς τίποτα, σσσσ....σώπα!"

Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Και αυτό βάσταξε μέχρι τα εικοσί μου χρόνια.

Ο λόγος του μεγάλου
η σιωπή του μικρού.

Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,
"Τι σε νοιάζει εσένα;", μου λέγανε,
"θα βρείς το μπελά σου, σώπα".

Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι
"Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις ,σώπα"

Παντρεύτηκα , έκανα παιδιά ,
η γυναίκά μου ήταν τίμια κι εργατική και
ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή , που της έλεγε "Σώπα".

Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε :
"Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα"
Μπορεί να μην είχαμε με δ'αύτους γνωριμίες ζηλευτές,
με τους γειτονες, μας ένωνε , όμως, το Σώπα.

Σώπα ο ενας,σώπα ο άλλος σώπα οι επάνω, σώπα η κάτω,
σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσά μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του "Σώπα".
και μαζευτηκαμε πολλοι
μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη ,αλλά μουγκή!

Πετύχαμε πολλά,φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,
τα πάντα κι όλα πολύ.
Ευκολα , μόνο με το Σώπα.
Μεγάλη τέχνη αυτό το "Σώπα".

Μάθε το στη γυναίκα σου,στο παιδί σου,στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου
και κάν'την να σωπάσει.
Κόψ'την σύρριζα.
Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.

Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες , τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις απο το βραχνά να μιλάς ,
χωρίς να μιλάς να λές "έχετε δίκιο,είμαι σαν κι εσάς"
Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς.

και δεν θα μιλάς ,
θα γίνεις φαφλατάς ,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς .

Κόψε τη γλώσσά σου, κόψ'την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια.
Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις , καλύτερα να το τολμησεις Κόψε τη γλώσσά σου.

Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσά μου,
γιατί νομίζω πως θα'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο ,
με έναν ψιθυρο , με ένα τραύλισμα , με μια κραυγή που θα μου λεει:
ΜΙΛΑ!....

Και το μουσικό κομμάτι, με πολύ νόημα,
(Simon & Garfunkel - Sound Of Silence (Monterey Pop Festival, 1967):

>και για τους λάτρεις των στίχων<